After A Happy Week, It's Bye Bye London

Het zit er weer op. We hebben nog even de tijd om op Trafalgar te zitten en te genieten van een zeldzame, zonnige Londense dag. De laatste, de allerallerlaatste boeken worden gekocht. Dan nog wat penne rigate eten op een terrasje. En dan is het echt tijd om terug te gaan naar het vasteland.

The Battle Of The Books Is Over!

En DaPiet is de winnaar! De linker twee stapels zijn van DaPlien, de drie rechter stapels behoren toe aan DaPiet. De kleine stapel uiterst rechts laat zien dat het verschil toch nog klein is geweest. Maar al vroeg in de middag was duidelijk dat DaPiet niet meer ingehaald kon worden. In absolute aantallen is het verschil ook groter: 33 om 52. Dit zijn echter details, voer voor analysten.

De London Book Buyers Award gaat dus naar de Heer DaP. uit Utrecht, Holland. In een eerste reactie liet hij weten vooral opgelucht te zijn dat het nu allemaal voorbij was. 'Ik geloof niet dat ik nog zo'n dag had uitgehouden.' DaPlien gaf haar nederlaag eerlijk toe: 'Ik heb mijn meester ontmoet. Het waren leerzame dagen.' Er is slechts 1 vraag: hoe komen deze stapels ooit op het vasteland? DaPiet: 'Ik denk dat ik mijn kleren maar hier laat.'

De Paninisering Van Een Wereldstad

Londen verandert. Hoe Engels is London nog? Het hotelpersoneel is Frans, de loodgieters zijn Pools, de cassieres komen uti de West Indies. Verder zie je er alleen toeristen. Londen is natuurlijk altijd een wereldstad geweest. Maar desondanks erg Engels, op zichzelf betrokken, 'insular' zoals dat heet. Viesvette worstjes en kromgetrokken spek bij het ontbijt, zwarte pudding, eigen maten, gewoon weird allemaal. Langzamerhand veranderde de wereld. Ik herinner me een uitspraak van een Engelsman die van een bepaalde gevreesde gebeurtenis zei: ' But that would be the end of the world. Of the British Empire even!'

Nu zie je dat Europa toch invloed heeft. Er is een soort terrassificatie, een paninisering van Londen aan de gang. Overal kun je opeens onder een parasol cappucino drinken en focaccio, bocaccio, boraccio eten. Globalisering: bij de supermarkt van Marks & Spencer (qua kleding een soort C&A) zagen we meest uitgebreide verzameling wereldgemaksvoedsel ooit. In plastic uiteraard. Ons beviel de salade van Hondurese sugarsnaps, Ghanese adamame-boontjes en Engelse baby leaves. Daar mixten we nog wat Thaise reuzengarnalen in pittige Paki-saus doorheen. Ook de cassiers en cassieres waren globaal: allemaal donker. Maar wat een nuances in zwart en bruin! Bijna meer soorten dan op de chocola-afdeling.

Gelukkig blijven er rare dingen. Stopcontacten met drie openingen, stuur links, zevenhoekige munten. Maar net genoeg om geinig te zijn.

Tot slot gingen we vandaag shoppen op Portobello Road in Notting Hill (zie foto boven). Zonder meer de hipste wijk die DaPiet ooit bezocht. Op de foto 'Progreso': fairtrade coffee and tea, organic sandwiches, internet access. Daarnaast een zaak die 'Criminal' heet. Beter kan DaPiet het zelf niet verzinnen. Misdadige Vooruitgang.

Battle Of The Books: DaPlien Versus DaPiet (2)

Zoals onze bevallige assistente Sissy laat zien, heeft DaPiet bij het ingaan van de laatste ronde door last minute scores in de Tate voor het eerst een voorsprong genomen. Maar die voorsprong is minimaal. Het boek is niet rond en er kan nog van alles gebeuren. De wedkantoren van Ladbroke sluiten vanmiddag om vijf uur.

Onze boekensport-correspondent voegt hier nog aan toe: 'Ikzelf gok op DaPiet. Ik denk dat hij nog een paar 'tricks up his sleeve' heeft. Zo meende ik hem eergisteren bij antquariaat 'Ulysses' een driedelige serie met werk van Louis MacNeice te zien afrekenen. Daarop werden de boeken op samenzweerderige wijze onder de toonbank geplaatst. Cheeky monkey! That's the sneaky bloke he is!'

We zullen zien, dames en heren. We verwachten de uitslag vavavond rond elven live op DaPiet. Exit polls bij de boekhandels vanaf acht uur.

Help, There's A Tattoed Man In The Lobby!

Londen verandert. Ook hier zien we de Verproletarisering oprukken. Vanmorgen kwam er een dikke kerel met mouwloos t-shirt, tattoos, korte broek en slippers de lobby van het hotel inlopen. Van ons hotel!

Hotels worden steeds meer serviceflats. Wij hebben een klein keukentje met magnetron en ijskast op de kamer. Op de gang staat een machine die natuurzuiver water produceert. Het dus is niet meer vanzelfsprekend dat je zoals achter mij te zien is allemaal samen ontbijt, luncht en dineert. Je ziet elkaar niet meer. Behalve in de lobby. En dat is natuurlijk ook goed.

Zoals wij naar de tattoo-man kijken, zo zou de paarlen dame in pastel naar ons kijken bij het ontbijt. Zijn wij dan even snobistisch? Ongetwijfeld. Maar er zijn grenzen. Je kunt niet in je onderbroek door The Grand On Trafalgar lopen. Fatsoen, beschaving, goede smaak, ze bestaan. Vinden wij.

It's Art As Usual: Another Day, Another Tate

Na de Tate Modern moet je natuurlijk ook de 'gewone' Tate gezien hebben. Vindt DaPlien. Een extra reden om er heen te gaan was dat David Hockney de aquarellen van Turner had uitgekozen en gerangschikt voor een bijzondere tentoonstelling. Vindt DaPlien. En DaPiet gaat mee.

Nu ja, Turner is sowieso schitterend. Een genie. Hier kun je zijn hele ontwikkeling volgen. Te diffuus licht, vond men al vroeg. Turner heeft ook veel Venetie geschilderd, dubbel kicken voor DaPiet. Interressant was ook de interactieve presentatie van de technieken van Turner. Hij was van alle markten thuis. Verf is vloeibaar denken.

Pre-Rafaelieten als Hunt en Millais konden ook bekoren. Het schilderij 'Ophelia' van de laatste, een vrouw die dood door een donker water vliedt, ontlokt een Amerikaan de opmerking: 'Great way to take a bath.' Toen nog wat Sickert en Bacon en toen was het opeens al sluitingstijd. DaPiet scoorde nog 5 boeken en kwam zo voor het eerst aan de leiding.

En weer helemaal terug naar Trafalgar Square. De stappenteller gaf 16.000 stappen aan voor de dag. Die 'sunken chocolate cake' hebben we er ruimschoots vanaf gelopen. Uitgeput, maar hondstevreden komen we weer thuis. De 'donderklompen' van wandelschoenen uittrekken, douchen en op bed lezen en onderwijl naar een concert op Trafalgar luisteren van moderne Pakistaanse muziek. Uitrusten. Want vanavond moeten we nog naar de boekhandel!

DaPiet In Recordtijd Door British Museum!

Ik ben nu drie keer in Londen geweest en drie keer in het British Museum. Je kunt je vooruitgang afmeten aan de tijd die je nodig hebt om er doorheen te gaan. Dit jaar leverde een record op: twee uur. In 1970 waren dat nog twee volle dagen. Dat was de tijd van de culturele dwangvoeding. Je moet eerst alles binnenkrijgen. In 1995 duurde het zes uur.

Nu wandelden we in dertig seconden langs het Nieuwe en het Oude Koninkrijk (dat is hoeveel honderd jaar per seconde?) en herschikten gapend van verveling ons haar in de spiegel van het glas waarachter een gouden faraomasker ons probeerde te imponeren. Wel sterk waren de Assyriers weer, die alleen al qua namen fascineren: Ashurbanipal, Tiglat Pileser I, II en III, dat soort jongens. Harde jongens. Daarom is er ook niks meer van hun steden over: Nineveh, Nimrod -ook hele mooie namen.

Voor de rest was het allemaal veel teveel. We keken uiteindelijk vooral naar de mensen en naar onze reacties op musea als deze. Onze opvoeding is voltooid, wij zijn zelfstandig denkende mensen geworden. Tijd om naar buiten te gaan.

The Battle Of The Books: DaPlien Versus DaPiet (1)

Het ging ongemerkt, maar na drie dagen is het duidelijk: er is een strijd gaande. Hoe kinderachtig het ook is. De bovenste foto laat de toestand van dag 1 zien: links de stapel van DaPlien, rechts die van DaPiet, die niet lekker in zijn portemonnee zat, 8-4 voor DaPlien. Dag 2 (midden) laat zien dat DaPiet een flinke inhaalslag heeft gemaakt, op 1 boek na gelijk. Vandaag, op dag 3 (de onderste foto) is te zien dat de stand volledig in evenwicht is. Met nog twee dagen te gaan valt niets te zeggen over wie er met de London Bookbuying Award 2007 vandoor gaat. Het gaat niet alleen om financiele reserves, maar ook om antiquariaatbenen, om wilskracht, behoefte, verslaving. We'll keep you posted.

Lord DaPete Brengt Een Bezoek Aan De Tate Modern

Moderne kunst, je kunt het maar beter gehad hebben. Dus vroeg naar de Tate Modern. Dit beviel DaPiet nog het best, maar dat bleek de branduitgang voor het personeel te zijn. Nee, zonder gekheid, dit is een mooi museum, gesitueerd in een loeigrote voormalige kolencentrale, gebouwd door de man die ook die goede oude rode telefooncel heeft ontworpen.

Nee, maar serieus, DaPiet heeft moeite met abstracte kunst. Hij begrijpt het niet. Je kunt het ook niet be-grijpen, het is meditatie, laat de geest tot rust komen, laat de lijnen en de kleuren werken. Ja, dat zal het zijn, mijn geest is te onrustig. Het zijn mijn grijphandjes. Waarom zit DaPlien anders wel te hoppen in een donkere zaal met Rothko's?

Toch: abstracte kunst wil zich waarschijnlijk onttrekken aan interpretatie, maar lokt het tegeklijkertijd massief uit. Bij een doek van Barnett Newman (ik dacht dat hij het was) dat bestaat uit grote verticale kolommen viel te lezen dat Newman zich in die tijd serieus verdiepte in de Joodse geschiedenis en dat die kolommen wel eens konden verwijzen naar de relatie van mens en Schepper. Ja-ah, dat dacht ik dus direct al. Verder maar langs wandhoge lappen beschilderd textiel, waarin de ene na de schepper de relatie tussen vorm, lijn en kleur exploreert. En ja, ook DaPiet streefde in zijn latere werk naar steeds grotere transparantie. Surrealisme? Een overmaat aan dronken gitaren. Cubisme? Misschien dat het me teveel aan wiskunde doet denken. Dat ik daar angstig van word. Ik moet hier weg!

Maar dit is allemaal te makkelijk. Dat weet DaPiet ook wel. Het is kinderachtig om overal de Nieuwe Kleren van de Keizer te willen zien. Daarom ga ik dit onbegrijpelijke gat in mijn appreciatie van kunst proberen te dichten -met kennis. 'Art in modern culture - An anthology of critical texts': niet zeuren, gewoon kopen en lezen. 'Retrospective preliminaries of a possible post-modern treatment of the impressonist genderdiscours in the paintings of the early Picasso.' Sssst, hij leest. (Wordt vervolgd).

Lord DaPete Taking Up Residence In Central London

Lord DaPete and Lady Pauline have arrived at their modest summer residence, The Grand on Trafalgar Square, Northumberland Avenue 8. The servants were certainly very happy to see them back. Lord and Lady DaPete then went on a wild shopping spree in the neighbouring district of Soho, so fashionable with the twittering classes these days. At five high tea awaited them at the Ritz. Lord DaPete then took time to dictate this blogspot to his personal secretary. Who is happy to say that the right honourable Lord and Lady are now taking a well deserved rest, as later this evening they must attend several parties around London.

DaPiet Opent Eerste Blogstore in Brussel

Nog maar nauwelijks twee uur in Europa' s hoofdstad en DaPiet opende al een DaMart. Het concept blijkt hier aan te slaan. Ook hier neemt het ketendenken hand over hand toe. Het chique Hotel Metropole laat zich al in de hoek drijven door 1-ster Chicken Hector. Het hele Place de Broukere begint op een negentiende eeuwse facade te lijken van laagdrempelige vreettenten. Binnenkort is het een groot Pizza Plaza. De Verproletarisering Van De Wereld neemt alsmaar toe. Affreus!

Maar ja, was dat niet zo, dan hadden wij hier ook niet met spijkerbroek en wandelschoenen naar binnen kunnen stiefelen om boven op de kamer crackers met smeerkaas te gaan eten. Hoe moeten ze nou in godsnaam van hun kaviaar afkomen? De minibar laten we ook onaangetast. Vier euro voor 50 gram Cote D' Or-chocola vinden wij net iets teveel. Evenals 10 euri voor een ampul Chivas Regal. Wel lekker gegeten in de binnenstad. DaPiet at ganzenlever met een salade van jonge slablaadjes. Hij vond het wel zielig dat ze zo jong waren. Die blaadjes.

Daarna kochten we ijs en slenterden proletarisch likkend als echte toeristen door de stad. Af en toe een onverschillige blik werpend op een gouden gildengevel uit 1699. Is leuk, ja. Had ik toch al gefotografeerd. Zie ik thuis. Maar sluiten we af met een snobistische noot. LePiet kocht in een antquariaat een boek over Baudelaire van Daniel-Rops en 'Varieté' (1924) van Paul Valéry. Ja, Paul Valéry. In het Frans. In Brussel. En die ga ik nu lezen. Of zal ik nog even naar Chicken Hector gaan?

Sorry, De Locomotieven Zijn Uitgebrand

Van de NS moet je het maar weer hebben. De trein naar Brussel ging niet verder dan Roosendaal, 'omdat er twee locomotieven zijn uitgebrand.' Het is weer eens wat anders dan een giraffe op baanvak 7. En bovendien is Roosendaal een uiterst aangenaam stadje dat zijn charme uit de 22e eeuw volledig heeft weten te bewaren. In de restauratie met uitzicht op het RBC-stadion genoten wij van een capu. 'Ook nog iets lekkers bij het saucijzenbroodje?' Het interieur was helemaal jaren 70 met originele grijsgrijze tapijttegels die vakkundig waren afgeschraapt en herkbekotst. Terwijl de NS op zoek was naar verse paarden, zaten wij gezellig in de wind op zo'n uiterst hippe BBQ-grill annex bank. Daar kwam dan eindelijk de trein! Na een korte doch hevige schermutseling met Kongolese vluchtelingen konden wij nog ternauwernood een balkonplaats bemachtigen. Door het vuile raam meenden we te kunnen zien dat de zon scheen. Maar dit is dan je aansluiting op de Eurostar naar Londen, he? Dat suggereert toch iets. Mais non, dit was een Belgisch boemeltje dat amechtig langs afgebladderde stationnetjes voorttufte. We hadden tenminste wel alle gelegenheid in diverse Dutroux-huizen binnen te kijken en naar de meisjes te zwaaien. Om half drie bereikten we Brussel en namen onze intrek in Hotel Metropole (*****). Dat dan weer wel.

Voyage, Voyage, Dans Tout Les Domains

En zo begaven wij ons eh welgemoed op weg naar Brussel. Het weer kan alleen maar beter worden! (Famous last words). Maar toch: koffers vol met regenjassen, overschoenen en paraplus voor Londen. Genoeg lege ruimte evenwel voor veel boeken. Op dit absurd vroege moment (half elf!) heb ik een beetje het vliegtuiggevoel als je misselijk van slaapgebrek boven een te vroeg gepocheerd ei hangt en het liefst even zou willen kotsen. Maar ja, anders kom je nergens.

Test: Mobiel Bloggen, Is Dat Wat?

Ja, ik ben gek geworden. Nee, ik test alleen de mogelijkheden van mobiel bloggen. Niemand mag het weten, maar ik ben stiekem van plan tijdens mijn verblijf in Brussel en Londen toch af en toe een postje te bloggen. Ik neem mijn laptop niet mee, dus het wordt sowieso wel afkicken. Maar 1 mobiel postje per dag, dat mag toch wel? Of 3. Nou ja, 6 dan. Anders is Flop ook zo alleen.

Nieuw: Da Enkhuizer TaoPiet!

"Het leven is een potje zoetzuur/ Waarvan het uitlekgewicht groter is dan de inhoud."

'Da Enkhuizer TaoPiet' is verschenen bij uitgeverij De Gele Draak en kan besteld worden door het overmaken van € 35,- op giro 4236565 onder vermelding van 'TaoPiet.'

Tao: De Enkhuizer Alamanak Van De Filosofie

Tao biedt en passent ook nog een verklaring voor de klimaatcrisis: "Wanneer de mensen uitbundig vrolijk zijn, dan beschadigen ze hun yang-energie; zijn ze erg kwaad, dan beschadigen ze hun yin-energie. Daar waar zowel yin als yang letsel heeft ondergaan, daar raken ook de vier jaargetijden in de war en wordt de harmonieuze afwisseling van koud en warm weer belemmerd, en dat heeft welzeker een schadelijke uitwerking op het menselijk lichaam!" ('Zhuang Zi, de volledige geschriften', vertaald en toegelicht door Kristofer Schipper, p.153).

En voor de toename van de misdaad: "Als gevolg van onbestendigheid in vreugde of woede, wisselvalligheid in het bestaan, ontevredenheid in het denken en onregelmatigheid in het dagelijks leven, krijg je in de wereld gemene, arglistige, kwaadaardige en gevaarlijke lieden." (P. 154).

Die Tao, dat is een soort Enkhuizer Almanak van de filosofie. Je bent wel gelijk klaar. Er valt geen speld tussen te krijgen. 'T is allemaal de schuld van Yin en Yang! En dat is ook zo.

DaTaoPiet: Weerstreef De Natuurlijke Orde Niet

Het is iedereen genoegzaam bekend dat DaPiet een barre kickzoeker is. Een rebelrouser. Een opstandige. Als het met de natuurlijke energie even tegenzit, grijpt hij direct naar de middelen. Nicotine, koffie, alcohol, ideeën, ectetera. Met alle gevolgen vandien.

Hij weet dat meestal filosofisch ook nog aardig op te tuigen als de uiting van het faustisch element in de westerse mens en dergelijke onzin meer. Zoals laatst nog, toen hij in de auteur Emil Cioran een medestander ontdekte. Cioran, ook voortdurend pendelend tussen depressie en extase, schrijft: “Wijsheid en opstand: twee vergiften. Geen van beide kunnen we onbevangen tot ons nemen, geen van beide biedt het verlossende woord. Dat neemt niet weg dat we in een luciferiaanse avontuur en meesterschap hebben verworven dat we in de wijsheid nooit zullen zitten. Voor ons is elke waarneming een aansporing tot een relletje, het begin van vervoering of beroerte, krachtverspilling, verlangen om onze vermogens te gronde te richten." (‘Bestaan als verleiding’, p.35).

Grappig, dat woord ‘relletje’. Toevallig gebruikte emotie-filosoof Nico Frijda het laatst ook in een interview in de NRC: hij wilde eerherstel voor het idee dat emotie oproer betekent. Het woord passie komt uit het Grieks en staat vooral in de oude betekenis voor datgene wat je niet zelf doet, maar wat er met je gedaan wordt, als je passief bent. In 1632 is daarnaast het woord emotie bedacht. Als een alternatief, als de onderstreping van het feit dat die passie zoveel wanorde bij mensen teweeg brengt. Want het woord emotie komt van het oude Franse woord voor oproer, émeute. Descartes vond het prachtig om dat als beeld te gebruiken voor al die beroering die in het lichaam werd aangericht door de passies.

Wij zitten niet alleen vast aan de menselijke natuur, maar ook aan de erfenis van het Avondland, zegt Cioran: "Waar zouden we eigenlijk de energie vandaan moeten halen voor contemplatie, statische krachtsinspanning, concentratie in onbeweeglijkheid? Niets is meer een strijd met onze manier van denken dan de dingen te laten zoals ze zijn, en essentie ervan te doorgronden, ze te bekijken zonder ze te willen vormen. Wij doen integendeel niets liever dan de dingen kneden, ze pijnigen, en onze woede er in slaan. Het zal wel zo moeten zijn: wij verafgoden daad, spel, vervoering, we houden van waaghalzen zowel in poëzie als in filosofie." Het Westen bewonderde eerder Rimbaud en Nietzsche dan Lao Tse: “Geesten die zichzelf hebben vernietigd om hun leven zin te geven, alleen zij zijn staat ons te verleiden."

Maar opeens is DaPiet van plan heel wijs te worden. Misschien kwam het door Zomergasten (met Bettine Vriesekoop) van gisteravond. Daarin zagen we ook Kristofer Schipper. Hij schreef o.a. over ‘Zhuang Zi’, het grote klassieke boek van het taoisme. "Bederf de orde van de natuur, weerstreef de ware aard der dingen, en het ondoorgrondelijke bestel van de hemel kan niet worden voltooid." Precies!

Dus als ik me vandaag wat mat voel, wat slap, dan is dat gewoon zo. Duld, accepteer. Geen opstand meer. DaTaoPiet zegt: "Het is niet ongewoon om je gewoon voelen." Ook dat is weer een idee; maar een rustig idee.

Veel Onbekende Gezichten In Het Polmanshuis

Zaterdag, Polmanshuis, Utrecht, 22.00 uur. Mede door de wijze van aankondiging (twitteren, bloggen) en het absurd late tijdstip ervan (11.45 de vorige avond) niet veel, maar wel uitgelezen gasten op DaPiets geïmproviseerde verjaardagsborrel.

Links in de hoek, niet zichtbaar, want nooit zichtbaar: Flopke, in geanimeerd gesprek verwikkeld met P.Slot uit Warmond (geen blog); daarnaast Durks en Krekel. Rechts van hem Ab (geen blog) en Jos (geen blog). Verder aanwezig: Nico (anti-blog) en Regina (blogloos). Later kwam Ivo (geen blog) ook nog. Ivo en Flopke ken ik van de Schrijversvakschool.

Societynews: Pauline weet waar haar volgende boek over gaat. Namelijk over de eerste vrouw van Pablo Neruda, een Nederlandse. Toevallig berichtten wij op deze blog al eens eerder over deze intrigerende geschiedenis. Voor dit boek moet uiteraard zeer veel research verricht worden, o.a. in Barcelona en Chili. Vertrek naar Chili waarschijnlijk 20 december a.s. DaPiet gaat uiteraard mee als Spaanse tolk. Ab vertrekt per 1 Oktober bij de telefoondienst van de politie. Regina heeft zitting genomen in de bewonersvereniging van het wijkdeel Oog-in-Al Halve Maan (Huur). Jos heeft na zes jaar haar Benotto terug. Deze Mercedes onder de racefietsen stond al die tijd in de schuur van DaPiet, maar verkeert nog in uitstekende staat. En Flop gaat op vakantie 'naar een land met een C.' Ze dacht Chili. Maar het kon ook zomaar Cuba zijn. Of China.

De meerderheid van het gezelschap bestond uit niet-bloggers, en dat was goed. Al was het opvallend dat ik alleen van een blogger en een twitteraar een cadeautje kreeg. Heel opvallend. De rest kwam niet verder dan vage toezeggingen. Ik wil van niemand kwaad twitteren. Maar als die cadeau's er niet komen, dan ben je op een gegeven moment natuurlijk uitgetwitterd.

Desondanks was het erg gezellig. Later verhuisde het gezelschap nog naar Belgisch biercafe 'Olivier.' Beetje een galmbak qua muziek, maar toch enigzins sfeervol. En zo werd het al snel twee uur. Na nog wat vage matpartijen met irritante zwervers ging iedereen zijns weegs.

De Onstuitbare Opmars Van De Zuipschuit

Overal zie je ze opeens temidden van notarisjachten, skutsjes, huizenhoge Love Boats en opgeknapte kapiteinstuffertjes: sloepen! Voor wie niet regelmatig de Hiswa bezoekt, niet aan de plassen woont en geen abonnement heeft op ‘Arts En Boot’ kan de onstuitbare opmars van de sloep bij een plotseling bezoek aan waterig gebied als een zekere schok komen.

De sloep is best een opmerkelijk vaartuig. Robuust, vrij krachtig van motor, met dik touwentros (‘leguaan’) omweven stuwt hij door het water. De grote kuip met zitplaatsen kan een aardig gezelschapje bevatten. Een sloep is oorspronkelijk een klein scheepstype dat op het dek van een groter schip werd meegevoerd. Maar daar heeft het zich nu van losgemaakt. De sloep is niet bedoeld om mensen mee te redden. (Behalve dan misschien van de verveling.) Het lijkt het zaterdagmiddagdroompje van de mens die net iets te rijk is om zijn geld beter te kunnen besteden. ‘Een must-have voor vaderdag.'

De sloep is ook niet bedoeld om mee te reizen. Hij is bedoeld voor snelle recreatie: voor de watersnacker, de natte grazer, de tapastuffer. Toegegeven: de sloep maakt een sociale, ja soms bijna vrolijke indruk. En opeens zie je het: de sloep is een mobiel terras, een gemotoriseerd partijtje, een varende zitkuil. Ja, de sloep is voornamelijk een zuipschuit.

Nou, DaPiet is 21 juli jarig. Dus dan weten jullie het: hij wil een klassieke eikenhouten overnaadse sloep - met buiskap, helmstok en lenspomp! Doe nou maar. Dan gaan we lekker varen. En zuipen. Mi slupo, su slupo, amigo!

Nieuw: DaPiets Favoriete Essays (1)

'Against Interpretation' - Susan Sontag (1964).

O ja, Blanche uit ‘A Streetcar Named Desire’ staat voor de ondergang van de Westerse beschaving! En de tank die in ‘The Silence’ van Ingmar Bergman door de straat komt rijden, is dat niet een enorm fallisch symbool?! Nee, bedankt zegt Susan Sontag in haar beroemd essay 'Against Interpretation'. Interpretatie is de wraak van het intellect op de kunst. Op de wereld. Maar de wereld wordt alleen maar armoediger van al die tweedehands meningen. Kafka, Beckett, Proust, Joyce, Rilke: er heeft zich in de loop der decennia zoveel parasitair geschelpte van interpretatie aan hun boegen vastgezogen dat ze moeizaam zijn gaan varen. (Reden te meer om toch maar eens scheep te gaan? Misschien zijn ze niet 'moeilijk'; heeft men ze alleen 'moeilijk' gemaakt. Of hebben die auteurs zelf de interpretaties al in hun werk ingebakken?).

We zijn zulke breinmensjes geworden, we kunnen gewoon niet meer genieten van kunst zonder te interpreteren. Op zoek naar de zogenaamde inhoud, worden we vaak ongevoelig voor haar vorm. We kletsen de kunst dood. Wij zelfbenoemde filmrecensenten, kunstcommentatoren en literatuurcritici, zouden we er beter aan doen onze zintuigen te redden in de zondvloed van kunstuitingen die ons omgeeft.

We zouden moeten streven naar een erotiek van de kunst. (Eerder dan naar een hermeneutiek). Bekijk een film en laat je meeslepen door de schoonheid, door "the pure, untranslatable, sensuous immediacy of [...] images." De functie van kunstkritiek zou moeten zijn: "to show how it is what it is, even that it is what it is, rather than to show what it means."

Citaat: “Think of the sheer multiplication of works of art available to everyone of us, superadded to the conflicting tastes and odors and sights of the urban environment that bombard our senses. Ours is a culture based on excess, based on overproduction; the result is a steady loss of sharpness in our sensory experience. Ale the conditions of modern life -its material plenitude, its sheer crowdedness- conjoin to dull our sensory faculties. [...] "What is important now is to recover our senses. We must learn to see more, to hear more, to feel more."

Net uit: At the Same Time: Essays & Speeches by Susan Sontag, edited by Paolo Dilonardo and Anne Jump, with a foreword by David Rieff; Farrar, Straus and Giroux, 235 pp., $23.00. Besproken in de New York Review of Books.

Kom Kom Jongens, Iets Meer Wattage Graag!

Dat zeg ik: er is geen privacy. Dat was er sowieso al niet voor de jongens in de Tour de France. Je halfdood fietsen en dan schuimbekkend, bloed beukend in de oren, zweet prikkend in de ogen, dus echt op je allervoordeligst, een microfoon in je snufferd geduwd krijgen. Dan zeggen ze altijd: ze hebben niet veel te vertellen, die wielrenners. Maar fiets maar eens meer dan 150 kilometer, dan heb jij ook niet zoveel te vertellen. Maar nu komt er nog iets bij: wat eerst alleen de ploegleider wist, weten we nu allemaal. Hartslag, snelheid, wattage, aantal omwentelingen per minuut, we kunnen hier het allemaal direct volgen. (Met dank aan Hans). "En daar rijdt Markus Burghardt van T-Mobile, hartslag 118, 46,5 kilometer per uur, 261 watt, 93 omwentelingen per minuut, epo-gehalte 45%, 0 jongen, kon je moeder dit maar zien!" Ik vind alleen dat ze onderweg ook nog verplicht moeten twitteren. De Tour als Twittervison.

DaPiets Favoriete Stapelgedicht Tot Nu Toe

When Nietzsche wept

When Nietzsche wept
On the black hill
A place I've never been

The ice master hunting down the universe
The man who knew too much
Flying to nowhere
Hooking up
The polysyllabic spree

Loser
Take all seven types
Of ambiguity

Helaas komt dit voortreffelijke stapelgedicht (kijk eens naar het schitterende rijm) niet in aanmerking voor de hoofdprijs, aangezien het afkomstig is van P. Slot uit Warmond en zij zoals bekend zitting heeft in de jury.

En Daar Is Direct Al De Eerste Inzending!

Geertje

Waar gaat die vrolijke trein naar toe
Reis naar het einde van de nacht
Sodom en Gomorra
Wat voel ik eigenlijk?
De bloedende trein
Red ons, Maria Montanelli
The Mother of God

Ingestuurd door ene Flopke. Kent iemand haar?

Zoals gezegd: inzenden kan nog tot 21 juli. Vandaag is het 17 juli. Een bijzondere dag. We hebben iemand gevonden die 'Ulysses' gelezen heeft! Ja, en zelfs: 'kikkend bevonden.' Het is Ivan Nikolajevitch, en we hopen binnenkort een interview met hem te publiceren.

Alle tot nu toe vervaardigde stapelgedichten, waaronder ook die van DaPiet zelf en die van P. Slot, kunnen hier bekeken worden.

DaPiets Anthology Of Modern Poetry (1)

Zang van het Woud


III

Tijd glijdt af langs onze schepen
Ruimte kromt zich onder onze zweep
Ons boerenverstand schept woestijnen
En schept steeds goedkoper bloemen dan
Schoonheid oogsten onze blikken
Schoonheid gaat op transport
Naar levenloze havens
Helverlichte magazijnen
Welke vraag is nog tegen zoveel aanbod opgewassen?


V

Alleen in gehuchten kan hij wonen,
De stadse mens
Op twee plaatsen tegelijk zijn
Wil de forens
Voor de zekerheid, zie hem darren
Tussen zakelijkheid
En vermakelijkheid, tussen spiegelende karren
Ingeklemd
Zie de zon die opgaat
In zijn achteruitkijkspiegel.

Dirk de Rijk.

Enquête: 'Ulysses' Van James Joyce

'Moderne klassieken.' Ja, daar heb je het al. Wat is er met die moderne klassieken? Vijgeblad voor snobs. Nieuwe kleren van de Keizer. Het heeft de naam. De naam dat niemand ze leest, maar ze wel voortdurend noemt. 'Ulysses' van James Joyce, 'Der Mann ohne Eigenschaften' van Robert Musil, en ga zo maar door. "Ja, ga maar door." Nou, en eh..."Snob! Jij bent zelf nog erger: jij bent een snob die niet leest!" Maar laten we het bestand eens opnemen. Breng je stem uit in de enquete onder aan de pagina. En zie direct de resultaten.

De 'kwestie' kwam onlangs in Opinio ook weer aan de orde in de briefwisseling tussen Piet Gerbrandy en Andreas Kinneging.

De laatste schreef bijvoorbeeld: "Beste Piet, Lang geleden – het lijkt wel eeuwen geleden – geloofde ook ik wat de meeste intellectuelen geloven. Dat de Rolling Stones natuurlijk goed zijn, maar dat Yes en Genesis muzikaal van hogere kwaliteit zijn. Dat Bach en Beethoven uiteraard uitmuntend zijn, maar Mahler en Sjostakovitsj interessanter. Dat het Hoboconcert in F van Bach weliswaar fraai is, maar de Kunst der Fuge spiritueler. Dat van Beethoven de symfonieën en pianoconcerten vanzelfsprekend groots zijn, maar de late strijkkwartetten toch superieur daaraan. Dat de klassieke muziek van de zeventiende tot en met de negentiende eeuw natuurlijk mooi is, maar de twintigste-eeuwse klassieke muziek, van componisten als Schönberg, Messiaen of Alban Berg, diepgravender en dus eigenlijk beter.

Weliswaar luisterde ik veel liever naar Beethoven dan naar Sjostakovitsj of Mahler, gaf ik wat Beethoven betreft de voorkeur aan de pianoconcerten en de symfonieën boven de late strijkkwartetten en prefereerde ik Bach en zelfs Haydn en Mozart boven Schönberg en Von Webern, maar ik deed dat met een kwaad geweten en een zekere schaamte. Want het kon eigenlijk niet, vond ik. Het was een zeker teken dat mijn muzikale smaak tekortschoot. Wie het echt allemaal begrijpt, wie het echt allemaal aanvoelt, kan – daar was ik van overtuigd – niet zo oordelen over muziek als ik."

Maar eerst maar eens de enquête invullen. Of niet natuurlijk. We leven in vrij land.

Nieuw: De Martin Van Amerongenprijs

De Groene Amsterdammer bestaat 130 jaar en is daarmee het oudste weekblad in zijn soort in Nederland. Het heeft al die jaren zijn financiële onafhankelijkheid bewaard, en ook het non-conformistische karakter heeft stand gehouden.Ter gelegenheid van zijn 130-jarig bestaan heeft De Groene Amsterdammer een nieuwe essay-prijs in het leven geroepen, vernoemd naar zijn legendarische hoofdredacteur Martin van Amerongen.

Onderwerp: Elke Mening Telt – Telt Elke Mening?Is elke mening evenveel waard, of is er een hiërarchie in meningen? Zijn weblogs even relevant als politieke partijen? En wie bepaalt dat?

Voor meer informatie: http://www.martinvanamerongenprijs.nl/.

Verder organiseert De Groene Amsterdammer ter ere van het 130-jarig bestaan in samenwerking met de Stadsschouwburg op 27 oktober 2007 een feestelijk, avondvullend programma in Amsterdam.

Het thema: Telt elke mening? Is iedere mening evenveel waard, of bestaat er een hiërarchie in meningen? En zo ja, wie bepaalt dat? Kan een onconventioneel platform als De Groene een serieuze bijdrage leveren aan de publieke meningsvorming of moeten we het doen met standplaats.nl?

Gasten zijn onder anderen: Michel Houellebecq, John Gray, Benjamin Barber, Geert Mak, Pascal Bruckner, Barbara Visser, Erik Kessels, Leon Verdonschot, Dmitri Moeratov, Kees ‘t Hart. Onder voorbehoud: Zadie Smith, J.M. Coetzee, Tommy Wieringa, Tom Lanoye en Milan Kundera.

Snel kaarten bestellen dus!

Hersenschimmels Van Bernlof, Of: Demento Mori

Ik zat eens met een stel oude vrienden bij mij thuis. En toen konden we zelfs met z’n drieën niet op de naam komen van een schaker die lange tijd stukjes in de NRC had geschreven. Had, want ze hadden hem eruit gegooid. Iets met een dier, opperde iemand. Een dier, ja. Het begint met een R. Een dier met een R. Er is geen vooruitgang in het leven. Je bent gewoon weer terug bij PimPamPet!

Sosonko, zei iemand. Ja hoor! "De Sosonko komt tegenwoordig alleen nog in de Ngoro Ngoro van Zuid-Kenia voor." We kwamen op dat moment niet achter de naam van de schaker, hoe hard we ook nadachten. Iemand vond het nodig om op te merken dat er behoefte was aan Viagra voor het brein.

Wat de achteruitgang van mijn geheugen betreft was ik de laatste jaren al het nodige gewend. Overmatig drankgebruik had zeker een aantal broodnodige cellen gesloopt. Verder is er de natuurlijke verstoffing van de hersens die deel uitmaakt van het proces van veroudering. Beide dragen bij tot een dramatische achteruitgang van het directe Quiz-geheugen.

De laatste tijd komt daar nog iets zeer verontrustends bij: de dyslexie als herintreder. Hierdoor ziet ongecorrigeerde, getypte tekst er plotseling als een soort dronken Tsjechisch uit: ‘Kjik mara. Dta ebdeol ki nu’. Of Fins. De Finoegrische versloffing van de hersens. Ja, daar ben ik eh op afgestudeerd.

Ze hebben overigens vastgesteld dat de volgorde van de letters er voor het begrip helemaal niet toe doet, maar dan nog, je bent nu eenmaal als schrijver en als lezer gewend aan een bepaald nivo van ordelijke esthetiek. Ej wlit niet wten wta ki allmaal hbe gecorrigerd ni dze teskt. Het maakt typen tot een irritante bezigheid, die alleen verlicht wordt door de aanwezigheid van de automatische spellingscorrector.

Wat de hersens betreft was ik al lang overgegaan tot het beleid van twee in een cel. Misschien was de schaker wiens naam met een R begon en die een dier voorstelde al in een cel beland met Genna Sosonko, wiens naam we wel kenden. Misschien waren het helemaal geen vrienden. Misschien dat hij daarvan baalde dat hij daarom zijn vinger niet opstak, toen wij het over hem hadden. Hij was verongelijkt, hij had de laatste tijd teveel klappen gehad. Misschien lag het aan hem en niet aan ons. Toen dacht ik opeens aan kerst, waarom weet ik niet, en toen zei ik: Ree! Hans Ree! brulde iedereen. Natuurlijk! Hoe konden we dat vergeten?

Maar nu is dus dat typen erbij gekomen. Het is begonnen, mensen. Demento Mori. We weten waar het eindigt. Daar is een mooi boek over geschreven, het heet, eh … Hè, van die man, die, kom, die schrijver. Iets met een stad uit, hè kom, dat land waar die klok vandaan komt, hoe heet die klok? Iets met koek. Koekoeksklok, natuurlijk. Iets met een stad uit Zwitserland? Bern! Bernman? Ja, Bernman, maar dan met die groente. Witlof? Juist. Bernlof, ja. En het boek heet, het boek heet, hè, waarom kom ik er nu niet op? Iets met schimmel. Hersenschimmels! Hèhè! Hersenschimmels van Bernlof.

DaPiet Wilde Ook Altijd Graag Weglopen

Het kwam er alleen nooit van. En nu is definitief het te laat. Gelukkig is er film. Later. Later als ik klein ben...

Mediteren: Mentaal Flossen Voor Post-Gereformeerden

Een beeldje van de Heer Boeddha, uit de erfenis van mijn oom. Een Ikea-tafeltje, dat Henny voor me heeft afgemaakt. Omdat ik bij het in elkaar zetten van die Zweedse plankjes van geperst smurfensnot altijd zo begin te schuimbekken dat ik ze met een sloophamer te lijf wil gaan. Een plantachtige bloem van Albert Heyn. Bloemachtige plant mag ook. Kwam compleet met vaas. Vier euro aftrek voor Bonuspunten.

Goed, ik denk niet dat het hier gaat gebeuren. Het wonder van de bodhi-boom, waaronder Boeddha de verlichting bereikte. Maar ik ga vandaag weer eens mediteren, jawel. Een week ver in mijn vakantie, werd ik vanochtend wakker met -ja, niet eens met het verlangen om te gaan ‘zitten’. Maar ik dacht er aan, en opeens zat ik er.

Ogen geloken. Zodat de lenzen optimaal kunnen vastkoeken. Voeten gevouwen. Alleen zo bereiken de achillespezen en de dijbeenspieren een maximale spanning. Blik ontspannen circa 30 cm meter voor je op de grond. Je ziet nu perfect dat hier drie maanden niet is gestofzuigd. Dan gewoon de ademhaling tellen. Beginnen bij 1 en dan tot 10. Langzaam komt het denken tot stilstand.

Nou, niet helemaal. Ik dacht aan drie dingen, waar ik normaal niet vaak aan denk: lenzen, stofzuigerzakken en mijn leven als puinhoop. En dat was nog maar het begin van de gedachtenvloed. Hoe meer de sluis wordt dichtgedraaid, hoe geweldadiger het water zich naar buiten perst. Maar ik heb dit vaker gedaan. Ja, lach maar ondoorgrondelijke Heer goudstralende Boeddha. Met je makkelijke vouwbeentjes. Ja, jij staat daar nu wel, maar het had ook best een christelijk heiligenportretje kunnen zijn, denk ik. In wezen heeft het minder met godsdienstigheid of filosofie te maken als wel met geestelijke hygiëne. Mediteren is gedachtenflossen voor post-gereformeerden.

Ik heb dus 10 minuten geflost. Waarvan ik er vijf naar de eierwekker naast me heb gekeken. Okay, ik ben ironisch. Maar ik ben niet gek. Ik weet heel goed waarom ik dit doe. Waarom ik vanavond weer ga zitten. Het is een eierwekkeralarm voor oude gewoonten, waarvan wij weten dat ze werken. Het effect blijft de hele dag bij je. Het wekt goede herinneringen. Een oktoberavond, jaren geleden al. Ik zat op deze zelfde mat en luisterde naar de wind in de bomen, het zachte tikken van de centrale verwarming. De ijskast sloeg af. Ik dacht: Nu kan ik niets beters doen voor mijzelf dan hier te blijven zitten. En dat was ook zo.

Toen ik net klaar was, ging de telefoon. Het was de opticien: mijn nieuwe lenzen waren gearriveerd. Mediteren helpt. Echt. I can see clearly now!

Ja-ah! John Locke. Ik Zou Maar Eens Schieten!

De filosoof John Locke stelt in zijn 'Concerning Human Understanding' o.a. dat mensen als gevolg van hun wild fladderende verlangens ('uneasiness of their desires') meestal het genoegen van het moment kiezen. Toekomstig goed en zelfs toekomstig kwaad tellen veel minder mee in hun overwegingen. Waarom we niet de dingen doen die goed voor ons zijn. Waarom we liever een biertje drinken en naar voetballen kijken dan mediteren en het Koninkrijk der Hemelen naderbij brengen.

"Another reason why it is uneasiness alone [that] determines the will, is this: because that alone is present and, it is against the nature of things, that what is absent should operate where it is not. It may be said that absent good may, by contemplation, be brought home to the mind and made present. The idea of it indeed may be in the mind, and viewed as present there; but nothing will be in the mind as a present good, able to counterbalance the removal of any uneasiness wich we are under, till it raises our desire; and the uneasiness of that has the prevalency in determining the will.

Till then, the idea in the mind of whatever is good is there only, like other ideas, the object of bare unactive speculation; but operates not on the will, nor sets us on work; the reasons whereoff I shall show by and by. How many are to be found that have had lively representations set before their minds of the unspeakable joys of heaven, wich they acknowledge both possible and probable too, who yet would be content to take up with their happiness here? And so the prevailing uneasiness of their desires, let loose after the enjoyments of this life, take their turns in the determining their wills; and all that while they take not one step, are not one jot moved, towards the good things of another life, considered as ever so great." (John Locke, 'Concerning Human Understanding,' Chapter 11, 37).

Game, Set And Match, De Tour Is Begonnen

Wimbledon is voorbij. De Tour is begonnen. Vroeger hadden we de kerk, de metten en de heiligenkalenders om de taart van de tijd in puntjes te snijden. Nu hebben we daarvoor de televisie. Ze denken altijd dat je naar het Journaal van acht uur kijkt om het Journaal. Nee, ik kijk naar het Journaal van acht uur omdat het acht uur is.

De mannenfinale van Wimbledon leek een tijd lang alleen bedoeld als agenda-alarm dat de Tour de France begonnen was. Maar vandaag was het een schitterende wedstrijd. Door de spelers. Maar ook door wat Wimbledon is. De obligate vraag: hoe krijgen ze het weer voor elkaar? Die sfeer die je nooit hebt bij andere toernooien, niet bij benadering. 'Hoe krijg je zo'n schitterend gazon?' vroegen ze een keer aan een Engelsman. 'Oh, you know, gewoon maaien en knippen. En dat een paar honderd jaar.' Perfecte definitie van beschaving. En sleutel tot het geheim van Wimledon. Geschiedenis maken. The invention of tradition. Dat het er wat toe doet als je het voor de vijfde keer wint.

En eindelijk was er weer eens een partij die me het gevoel van Borg-McEnroe van destijds gaf, een goede anti-dosis voor het opkruipende Grumpy Old Man-gevoel van de laatste tijd. Nou ja, Borg-McEnroe was beter, ja toch wel. Maar het kwam er vandaag soms in de buurt. Nadal heeft een beetje een pornoacteurshoofd, een hoofd dat er niet toe doet omdat hij andere capaciteiten heeft. Als tennispurist ben je bovendien voor Federer, hij is completer. Maar daar was hij opeens met zijn witte tas met vier gouden sterretjes en een vijfde op komst; een gouden Nike swoosh op zijn voorhoofd en gouden strepen op zijn shirt. Alsof hij opging voor de Hilbert van der Duim-trofee. Zo'n man gun je dan zijn vogelepoepje.

Maar het zou nog erger worden. Op een gegeven moment begon Federer de Zwijger het onfeilbare oog 'Hawkeye' openlijk ter discussie te stellen. 'That machine is killing me', meenden wij te horen. Natuurlijk is het vervelend als je beste bezit, je intuitie, ter discussie wordt gesteld door een robot. Maar je kunt er niks van zeggen. (De enige die er zeker iets van gezegd had, en zou hebben mogen zeggen: McEnroe natuurlijk. 'You can't be serious! I want another computer! This is so fucking Windows! I want a Mac! Now!). Maar Federer leek opeens een verwend jongetje en dat maakte hem onsympathiek. Toen kreeg de brille weer de overhand. Hij won en zat toen heel snel in een wit pak. En er zat opeens een dik horloge om zijn pols. Een Zwitsers horloge.

Als Ik Dit Zie, Denk Ik: A. Sparen; B. Laat Maar

Uit de 'Later'-folder van de Postbank. (Klik op de foto voor een vergroting). Het goede antwoord is Antwoord B. Laat Later Maar!

Ja, Wat Is Het Nou: Nou, Of Later?

Twee folders van de Postbank: twee filosofieën, die zo tesamen een enigzins spagaatachtige indruk maken. De moderne mens zou leven voor, en in het Nu. Dat valt nog best wel mee, zo te zien.

Jazeker wil hij Nu genieten. Maar de echoput van die goede oude Hollandse schraap- en spaarzucht resoneert evenzeer. Denk aan die miljarden die in allerlei digitale spaarkousen hangen te walmen en dankzij verantwoorde beleggingen in de bewapeningsindustrie alleen maar groeien en groeien.

De moderne hedonist, als -ie er is, is dus vooral een calculerende hedonist. Hij lijkt zich vooral toch ook af te vragen hoe hij al die lekkere Nu's kan uitrekken tot een ononderbroken pretketting in het Hiernogmaals. Da's slim. Ik vroeg me net ook al af, wanneer nu eigenlijk mijn lijfrentekapitaal vrij zou komen.

Omdat ik toch zeker geen zin heb met mijn olijke pluk-de-dag-hoofd in een of ander gigantisch AOW-gat te tuimelen. Omdat later nu al begonnen is. Je leeft maar een keer later. Aan de andere kant. Je leeft ook maar een keer Nu. Kut. De spagaat. Ik kom niet meer overeind. Het gaat hierbij niet slechts om momenteel plezier en toekomstig plezier, maar -veel moeilijker- ook nog om huidige en toekomstige pijn. Even wanhopig als altijd zit de mens op zijn wipwap van plezier en pijn.

Modern denken zegt: in geval voor twijfel, ga voor je gevoel. Mijn gevoel zegt: Westmalle. Omdat ik het waard ben. Omdat het lekker is. Omdat ik een bepaalde pijn voel. 'Because uneasiness alone is present,' zoals John Locke schrijft, 'because that alone is present and, it is against the nature of things, that what is absent should operate where it is not'.

Je zou het niet verwachten, maar Hoofdstuk 11 van zijn werk 'Concerning Human Understanding' leest als een meditatie over drankgebruik en katers. Prachtig wijdlopig, en toch, mag ik zeggen: heerlijk helder.

Verkrachtingsrappers En SUV-kabbalisten: Unite!

Wat karakteriseerde ‘Live Earth’ meer dan Shakira die zich met een helikopter van het stadion liet ophalen en daarna per vliegtuig weer vertrok? Niet overigens nadat ze het Duitse evenement in Hamburg had geopend met een van haar hits, toepasselijk genaamd ‘Why Bother.’

Hamburg deed haar naam eer aan door grote hoeveelheden vlees ter roostering aan te bieden. Ik ben geen deskundige in die zaken, maar dierenrechtenactivisten zullen je weten te vertellen, dat door de veeteelt een overmaat aan kooldioxde ontstaat. En dat vlees verkopen op een concert dat het klimaat moet dienen net zoiets was, alsof je bij een campagne tegen kanker cigaretten uit zou delen. De andere sterren in Hamburg lieten zich aanshuttelen in mammoetslurpers van limousines. Die reden dan zogenaamd op ‘sundiesel’, maar ze zijn nergens te koop.

Ik had niet anders verwacht en bij voorbaat bedankt voor dit event van verkrachtingsrappers en SUV-kabbalisten die de handen ineen hadden geslagen ter redding van het bolletje. Als je bedenkt dat de VS voor haar haarfoehns al meer energie gebruikt dan alle Chinezen bij elkaar, dan is John BonJovi wel de laatste die je zien wilt. En wie zou er nou juist met Bobo van Ervens D. willen discussiëren over de opwarming van de aarde? Ik niet. En –ramp voor de organisatoren- Balkenende had opgeroepen erbij te zijn!

Dus: waar ben jij op 7-7-7? Ver weg van een televisie. Zo’n concert is voor het wereldbewustzijn wat een wedstrijd van Oranje is voor het nationaal eenheidsgevoel: de minimaalste geste (het aanknippen van de tv), eigenlijk juist om te vergeten dat het verband er feitelijk helemaal niet is. Geen ander verband dan dat mensen tegelijk de plee doortrekken als van decor of speelhelft gewisseld wordt. Ook heel schadelijk voor het milieu trouwens.

Toch zouden wereldwijd twee miljard mensen hebben gekeken. Jammer. Want we waren er bijna! Nu eindelijk stapelen de bewijzen van de opwarming zich op, en wij gaan ons inzetten die bewijzen minder aanschouwelijk te maken! Dat getuigt wel van een heel gebrekkige mensvisie.

Ik heb het al vaak gezegd en zeg het nogmaals: de mens is een catastrofefdier! Hij is van de firma 'Schade & Schande.' Wat is de reden dat er in Europa zo lang geen oorlog is gevoerd? De oorlog. Dat er geen atoombom is gegooid? De atoombom. Wat is de redding voor het klimaat? Dat we het grotelijks verkloten. Vandaar mijn oproep: werkt allen mee aan de Apocalyps van bescheiden omvang. Dus doe als de popsterren: vliegt, verbrandt, stookt, föhnt, etceteraat. Als het concert was geweest om daartoe op te roepen, dan had ik gekeken.

De Nieuwste Rage! Stapel Van Stapel-DVD's!

Ja, met DVD's kan het dus ook, en ook met video's. Het is alleen wat moeilijker, denk ik. Althans je moet een goede toepassing zien te vinden voor de vele zogenaamde sequels. Dit gedicht gaat over de grote Engelse poolreiziger Shackleton en heeft als titel 'March or die': "Shackleton/ Cold Feet/ Cold Feet/ Cold Feet/ Cold Feet/ Cold Feet." En dan te bedenken dat er nog veel meer seizoenen zijn van Cold Feet! Morgen weer een Stapelgedicht.

ALGEMENE MEDEDELING

"Aangezien de heer DaPiet zich momenteel op een onbekende locatie in de Jellinek-kliniek bevindt alwaar hij zich voorbereidt op een existentiële doorstart, valt mij als zijn raadsman de taak toe namens hem enige mededelingen te doen omtrent de zogenaamde vitale statistieken zoals deze de laatste tijd verschenen op zijn blog en waarover blijkens sommige reacties ter blogge verwarring is ontstaan.

De heer DaPiet is zich wel bewust van het feit dat privacy niet meer bestaat. Hij is dan ook bij volle bewustzijn het experiment ten behoeve van hemzelf en de gemeenschap aangegaan om alle statistieken betrekking hebbend op zijn lichamelijk welzijn aan het publiek ook toe te vertrouwen.

Aangezien dit vorige week te eniger tijd ten aanzien van de alcoholstatistiek manueel zo bewerkelijk werd in verband met het digitaal uploaden van wat de Heer DaPiet fysiek-alcoholisch aan het downloaden was, is toen besloten althans dit deel van het experiment voorlopig te beëindigen.

Na terugkeer uit de detox zal mijn cliënt zich in samenspraak met deskundigen van de Jellinek buigen over de wijsheid dergelijke statistieken in de toekomst aan de aandacht van het grote publiek bloot te stellen.

Hoezeer wij, de heer DaPiet en ondergetekende, het ook betreuren en geenzins het recht van genoemd publiek betwisten alles over de heer DaPiet te weten, konden wij in verband met zijn geestelijke en lichamelijke gezondheid op dit moment niet anders besluiten."

Namens DaPiet, zijn raadsman Mr. Huppeltak Thoe Sloten.

Herr Reichsmann, De Catheter Staat Klaar!

Rotterdam, Schieland Huis, 18.10 uur. Optreden voor de RebelGroup Advisory. Zich onderscheidende financieel-economen in zwarte pakken. Beneden wachtend kan ik de bekende stem van Elco Brinkman horen. Prima dat ik nog niet in de zaal zit. Maar anderhalf uur wachten is wel veel. Een effectieve manier om iemand uit te wringen. Toch de concentratie behouden. Gewichtig kijkend de zaal doorschrijden. Iemand van de gemeente Rotterdam neemt nog een boek in ontvangst en begint ook te speechen. Gelukkig is Opstelten verhinderd, anders had het nog langer geduurd. Dan kan ik beginnen. Er staat een wrakkige katheder klaar. 60 % van de organisatoren zegt: 'Er staat een catheter voor U klaar.' Altijd fijn, mocht ik tijdens mijn speech aan bloedarmoede beginnen te lijden. Ik kan wel merken dat dit mijn laatste optreden van het seizoen is, ik voel me beetje moe, niet ontspannen in control. Maar ik heb het verhaal de afgelopen maanden zo vaak gehouden dat ik geen fout kan maken, al zou ik het willen. Ik voel me een beetje een automaat, ik ram het erin als een vermaaksmachine. Maar zolang er gelachen wordt is er nooit een probleem. Met de complimenten en een fraaie fles Pipi-Heidsieck uit 1998 aanvaarden wij dankbaar de thuisreis naar Utrecht.

Ik Was Even (24 Kilometer) Ver Weg

Maarsbergen ligt hemelsbreed op 24 kilometer afstand van Utrecht. Een afstand die helemaal in dit digitale tijdperk een lachertje is nu we live aanwezig zijn bij elke beklimming van de Mount Everest.

Toch doet die afstand er nog steeds toe. Ze groeit juist misschien in psychologische zin ten opzichte van de fysieke ineenschrompeling. Je mompelt automatisch 'Het moet niet veel gekker worden' bij het lezen over stadse gebeurtenissen, waar je zelf een etmaal geleden het centrum van was. In het slaan van de kerkklok galmt opeens het verlangen naar een simpeler, onbedorvener levenswijze des te harder mee naarmate het onmogelljker is geworden.

Hoewel: onmogelijk? Ik kan geen verbinding krijgen met internet en dan is het leven toch gelijk een stuk simpeler, ja. (Het zijn overigens geen boertjes hier, want mijn laptop registreert louter zwaarbeveiligde netwwerken).

Ik sta een kreteksigaar te roken in de deuropening van de schuur. In de achteruin van mijn ouderlijk huis vallen dikke regendruppels op de bladeren van struiken en bomen. Het hele huis staat vol boeken. En zelfs de schuur. Ik pak er op goed geluk een van een plank. Het is een boek van Norman Lewis over een reis door Indonesie. Het regent daar. Nou! Toeval bestaat niet.

Ik voelde me daarvoor al Indonesisch-rustig, Javaans-beschouwelijk. De resident rookt, ja? En hij heeft geen zin naar de fancy fair van mevrouw X. te komen. Hij wordt ook niet afgeleid door de televisie, want die doet het niet. Mijn vader weigert een nieuw toestel te kopen. Hij wil geen LCD-televisie, geen breedbeeld-televisie, geen digitale televisie. Ik zeg niks, ik vind het prima, deze enclave. Als ik in de donkerte van het huis een fraai deeltje van de Russische bibliotheek ter hand neemt houdt niets mij meer tegen om me direct in 1862 te wanen.

Opeens breekt de zon door in de tuin. De druppels op de bladeren glanzen. Als parels van inzicht!

Nieuw! Helemaal Stapel Van Stapelgedichten!

Een nieuwe rage! Wij houden van rages. Een stapelgedicht is eenvoudig te maken. Als je een boekenkast hebt. Met boeken. Maak een gedicht uit de titels van je boeken. Leg ze op een stapel zodat het gedicht zich van boven naar beneden laat lezen. Maak een foto van je stapel. Stuur 'm naar de auteur van de blog stapelgedichten. Of, beter nog, mail 'm naar DaPiet, en maak kans op een boekenbon van € 30,-. Ja, je hoort het goed! De beste inzending wordt beloond met een boekenbon. Je kunt insturen tot 21 juli. De deskundige jury bestaat uit DaPoetPiet en de bekende autrice P. de Rijk-Slot uit Warmond. De jury behoudt zich alle rechten voor. Over de uitslag wordt niet gemekkerd. Beeeehh! De komende tijd zal DaPiet elke dag een nieuw stapelgedicht publiceren. Vandaag was P. de Rijk-Slot bereid een eerste voorzet te geven met het gedicht 'Vader.' (Klik op de foto voor een vergroting!)

Vader, ik ben geboren/ De oude wereld een nieuwe aarde/ Kinderjaren, winterijs/ De clown die uit de lucht kwam vallen/ Op zoek naar het Behouden Huys/ Voorbij de grens ligt het het paradijs.

En Zie, De Heer Strafte Hen Met Overvloed

Zaterdagmorgen, 30 juni. Wakker worden. Koffie. Laptop opstarten. Het nieuws doornemen.

Eerst de categorie ‘gemengd nieuws’ zien weg te donderen die die nacht voor mijn digitale deur is gezet. Man hakt eigen hand af om zich te bevrijden. Man slikt eigen penis in. Vrouw zat 20 jaar achter behang verborgen. Krokodil slikt leeuw in. Man slikt krokodil in; kotst leeuw uit. Vrouw die penis man inslikte zat met krokodil 20 jaar achter behang.

Dan dozen rommel uit de categorie ‘semi-wetenschappelijk’ wegruimen. Pindakaas met nootjes helpt tegen kanker. Alcohol goed voor de lever. Opmerkelijk: ‘De groep kinderen die wel door de wetenschappers werd misbruikt vertoonde significant betere schoolprestaties.’

Okay. Tijd nu voor distantie en bespiegeling! Op dat moment dondert net de suppeldementie van de zaterdagkrant door de bus: 20 zomerzalmtips, de laatste wijnen uit Paraguay, wandelen in de Hindu Kush, Matisse-tentoonstellingen in Sydney en San Francisco, de nieuwste inloopkasten, de 200 beste meditatiematten, een wasbordje in twee minuten.

Ondertussen probeert Pauline op internet wanhopig een keuze te maken uit 120.000 Schotse cottages. Dat wordt weer geen vakantie dit jaar. Terwijl we toch zo’n behoefte aan rust hebben.

Als Een Hommel In Een Warmondse Lavendelstruik

Pablo Neruda schreef: ‘No book has been able/ to wrap me in paper, to fill me up/ with typography/ with heavenly imprints/ or was ever able/ to bind my eyes/ I come out of books to people orchards/ with the hoarse family of my song, to work the burning metals/ or to eat smoked beef/ by mountain firesides. I love adventurous books, books of forest or snow/ depth or sky/ but hate the spider book in which thought has laid poisonous wires to trap the juvenile.’ (In het Spaans schreef hij dat natuurlijk).

Nerudas vroege leven leest ook als een avonturenboek. Althans het deel waarop ik stuitte in Adam Feinsteins biografie. We hadden eindelijk weer eens een soort zomerdag en buiten half uit de zon met een koud glas witte wijn, viel mijn oog op de naam Maria Antonieta Hagenaar Vogelzang. Dat bleek de eerste echtgenoot van Neruda te zijn geweest. Hij ontmoette haar in Batavia in 1930, waar ze datzelfde jaar nog trouwden.

Nerudas aankomst in Batavia als verse Chileense consul was overigens komisch: er was al een Chileense consul. Dat bleek een Nederlander te zijn die voor geld door de vorige consul was aangesteld om de zaken te regelen terwijl de oude rakker zelf lekker in Parijs zat. Maar Neruda wordt toch geinstalleerd te Batavia en is er gelukkig met zijn nieuwe vrouw in hun huis in Weltevreden (Weltebreden zegt de biografie, maar ik denk dat dat een slordigheid is).

Zo vaak ze kunnen sleuren ze zich weg van de protocollen, de dinner jackets en de cocktailparties om met thermoskan en cognac en boeken naar de bergen te vluchten of naar de kust. Neruda schrijft weinig maar heeft wel tijd om het hele werk van Proust te lezen. Voor de vierde keer. Ze hebben niet veel geld: als gevolg van de beurskrach van 1929 is zijn salaris gehalveerd.

De periode in Batavia komt tot een abrupt einde als in 1932 de post van consul van Singapore en Java door Chili wordt opgeheven. Neruda keert met zijn vrouw terug naar Zuid-Amerika, een reis die twee maanden in beslag neemt.

Dit is wat ik vandaag las. Ik had het boek toevallig ter hand genomen. Hele boeken lees ik zelden. Soms merk ik dat dat wat irritatie oproept bij bepaalde mensen. Als je ergens aan begint, moet je het ook afmaken. En je moet beginnen bij het begin. In biografieën is dat laatste sowieso een ramp. De jeugdjaren sla ik het liefst helemaal over. Vaak zit daar trouwens ook nog een gedeelte voor over de ouders en grootouders. En dat kan nogal eens echt strontvervelend worden.

Nee, ik doe op mijn manier. Het is de manier van de hommel (of de bij) die ik vandaag in de Warmondse tuin zag darren van bloem tot bloem aan de geurige lavendelstruik. Als het hem niet beviel ging hij gewoon ergens anders heen. Dat is heel natuurlijk. Het gelezene zal wel geen honing opleveren. Dan was het toch een hommel. Hmm lekker, lavendel.

NEWFLASH

De nieuwsberichten uit Glasgow doen me nog eens denken het aan volkomen gebrek aan dramatische opbouw bij de heren terroristen. In plaats van een bootcamp bij Tora Bora zouden ze er beter aandoen zich in te schrijven voor een module theaterwetenschap aan een willekeurige universiteit. Waar zij de wetten van het theater zouden kunnen bestuderen.

Als cabaretier dacht ik altijd in termen van een drietrapsraket. Save the best for last. Dan zeg ik, als vakman (niet als mens), bij de reeks ‘New York, Madrid, Londen, Glasgow’: Nee. Nee, nee, nee. Dit zijn er vier; en ze worden steeds zwakker. Nog even en we noemen hen: ‘De Beweging Van De Eerste April.’ Zelfs op een regenachtige dag met play suspended en Sue Barker die nog maar eens praat met de achterkleinzoon van de laatste Britse winnaar, kunnen we toch alleen maar lachen als een of andere Aziatische SUV-erd in Schotland door een paar glazen deuren rijdt.

Bin Laden wordt steeds meer een goochelaar die in de eerste minuut iets ongelooflijks laat zien en vervolgens anderhalf uur alles uit zijn handen laat donderen. Bin Laden als Tommy Cooper. Gelukkig valt er weer wat te lachen. Maar niet te hard maar.