Maarsbergen ligt hemelsbreed op 24 kilometer afstand van Utrecht. Een afstand die helemaal in dit digitale tijdperk een lachertje is nu we live aanwezig zijn bij elke beklimming van de Mount Everest.
Toch doet die afstand er nog steeds toe. Ze groeit juist misschien in psychologische zin ten opzichte van de fysieke ineenschrompeling. Je mompelt automatisch 'Het moet niet veel gekker worden' bij het lezen over stadse gebeurtenissen, waar je zelf een etmaal geleden het centrum van was. In het slaan van de kerkklok galmt opeens het verlangen naar een simpeler, onbedorvener levenswijze des te harder mee naarmate het onmogelljker is geworden.
Hoewel: onmogelijk? Ik kan geen verbinding krijgen met internet en dan is het leven toch gelijk een stuk simpeler, ja. (Het zijn overigens geen boertjes hier, want mijn laptop registreert louter zwaarbeveiligde netwwerken).
Ik sta een kreteksigaar te roken in de deuropening van de schuur. In de achteruin van mijn ouderlijk huis vallen dikke regendruppels op de bladeren van struiken en bomen. Het hele huis staat vol boeken. En zelfs de schuur. Ik pak er op goed geluk een van een plank. Het is een boek van Norman Lewis over een reis door Indonesie. Het regent daar. Nou! Toeval bestaat niet.
Ik voelde me daarvoor al Indonesisch-rustig, Javaans-beschouwelijk. De resident rookt, ja? En hij heeft geen zin naar de fancy fair van mevrouw X. te komen. Hij wordt ook niet afgeleid door de televisie, want die doet het niet. Mijn vader weigert een nieuw toestel te kopen. Hij wil geen LCD-televisie, geen breedbeeld-televisie, geen digitale televisie. Ik zeg niks, ik vind het prima, deze enclave. Als ik in de donkerte van het huis een fraai deeltje van de Russische bibliotheek ter hand neemt houdt niets mij meer tegen om me direct in 1862 te wanen.
Opeens breekt de zon door in de tuin. De druppels op de bladeren glanzen. Als parels van inzicht!
Toch doet die afstand er nog steeds toe. Ze groeit juist misschien in psychologische zin ten opzichte van de fysieke ineenschrompeling. Je mompelt automatisch 'Het moet niet veel gekker worden' bij het lezen over stadse gebeurtenissen, waar je zelf een etmaal geleden het centrum van was. In het slaan van de kerkklok galmt opeens het verlangen naar een simpeler, onbedorvener levenswijze des te harder mee naarmate het onmogelljker is geworden.
Hoewel: onmogelijk? Ik kan geen verbinding krijgen met internet en dan is het leven toch gelijk een stuk simpeler, ja. (Het zijn overigens geen boertjes hier, want mijn laptop registreert louter zwaarbeveiligde netwwerken).
Ik sta een kreteksigaar te roken in de deuropening van de schuur. In de achteruin van mijn ouderlijk huis vallen dikke regendruppels op de bladeren van struiken en bomen. Het hele huis staat vol boeken. En zelfs de schuur. Ik pak er op goed geluk een van een plank. Het is een boek van Norman Lewis over een reis door Indonesie. Het regent daar. Nou! Toeval bestaat niet.
Ik voelde me daarvoor al Indonesisch-rustig, Javaans-beschouwelijk. De resident rookt, ja? En hij heeft geen zin naar de fancy fair van mevrouw X. te komen. Hij wordt ook niet afgeleid door de televisie, want die doet het niet. Mijn vader weigert een nieuw toestel te kopen. Hij wil geen LCD-televisie, geen breedbeeld-televisie, geen digitale televisie. Ik zeg niks, ik vind het prima, deze enclave. Als ik in de donkerte van het huis een fraai deeltje van de Russische bibliotheek ter hand neemt houdt niets mij meer tegen om me direct in 1862 te wanen.
Opeens breekt de zon door in de tuin. De druppels op de bladeren glanzen. Als parels van inzicht!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten