Moderne kunst, je kunt het maar beter gehad hebben. Dus vroeg naar de Tate Modern. Dit beviel DaPiet nog het best, maar dat bleek de branduitgang voor het personeel te zijn. Nee, zonder gekheid, dit is een mooi museum, gesitueerd in een loeigrote voormalige kolencentrale, gebouwd door de man die ook die goede oude rode telefooncel heeft ontworpen.
Nee, maar serieus, DaPiet heeft moeite met abstracte kunst. Hij begrijpt het niet. Je kunt het ook niet be-grijpen, het is meditatie, laat de geest tot rust komen, laat de lijnen en de kleuren werken. Ja, dat zal het zijn, mijn geest is te onrustig. Het zijn mijn grijphandjes. Waarom zit DaPlien anders wel te hoppen in een donkere zaal met Rothko's?
Toch: abstracte kunst wil zich waarschijnlijk onttrekken aan interpretatie, maar lokt het tegeklijkertijd massief uit. Bij een doek van Barnett Newman (ik dacht dat hij het was) dat bestaat uit grote verticale kolommen viel te lezen dat Newman zich in die tijd serieus verdiepte in de Joodse geschiedenis en dat die kolommen wel eens konden verwijzen naar de relatie van mens en Schepper. Ja-ah, dat dacht ik dus direct al. Verder maar langs wandhoge lappen beschilderd textiel, waarin de ene na de schepper de relatie tussen vorm, lijn en kleur exploreert. En ja, ook DaPiet streefde in zijn latere werk naar steeds grotere transparantie. Surrealisme? Een overmaat aan dronken gitaren. Cubisme? Misschien dat het me teveel aan wiskunde doet denken. Dat ik daar angstig van word. Ik moet hier weg!
Maar dit is allemaal te makkelijk. Dat weet DaPiet ook wel. Het is kinderachtig om overal de Nieuwe Kleren van de Keizer te willen zien. Daarom ga ik dit onbegrijpelijke gat in mijn appreciatie van kunst proberen te dichten -met kennis. 'Art in modern culture - An anthology of critical texts': niet zeuren, gewoon kopen en lezen. 'Retrospective preliminaries of a possible post-modern treatment of the impressonist genderdiscours in the paintings of the early Picasso.' Sssst, hij leest. (Wordt vervolgd).
Geen opmerkingen:
Een reactie posten