Heey! Pompeii! Fiscale Herfst!

Inmiddels is het herfst, lieve vrienden en vriendinnen. De foto’s van de zomervakantie zijn van de blog verdwenen. Het arbeidzame bestaan heeft zijn rechten hernomen. Dit is de laatste mooie dag. Ik zou buiten moeten zijn. (Maar ik ga zo meteen nog hardlopen.)

Ik moet eerst hier weer eens iets posten. Het is zo’n treurig gezicht, een in de steek gelaten blog. Zo'n verlaten ruimtestation, rond tuimelend in de oneindigheid van sijberspees. Het is zo’n boodschap van inertie, van oppermacht van het dagelijkse, van energiegebrek. Hier leefden eens mensen. Bloeide een cultuur. Wilde men nog wat. Nee, daar verzetten wij ons tegen. Tegen de uitzinnige groei van junglebladeren die onze beschavingspogingen overwoekeren.

Hernemen wij thans bezit van het ruimtestation, tic tac, alles werkt nog, 20 megabrommen vooruit. Daar gaat het heen! De laatste mooie dag...Vanaf morgen zullen we langzaam naar het winterdal roetsjen langs een slijmerige helling van erwtensoep, modder, regen en halfbruine mandarijntjes, de geur van nauwelijks gedroogde fietstassen in onze neusgaten, met blauw voorhoofd turend door een beslagen bril: is het pas 14 januari? Fiscale herfst ook: miljarden aan vermogen worden als nat gebladerte van de straten opgeveegd en weggekart door de Gemeentereinging. Oude vergeten stellingoorlogen flakkeren weer op: Vodafone, waarom kan ik niet thuis gebeld worden? Ziggo, ik kreeg toch een mailadres en 3 maanden gratis internet? "De wachttijd bedraagt momenteel drie jaar, probeert U het op een ander moment nog eens."

In Warmond, waar ik dit schrijf, zijn de ooievaars met jongen naar hun tweede woning in het zuiden gevlogen, de wijnranken in Plientje’s tuin zijn geheel leeggeplunderd door de lijsters, de avonden zijn koud geworden, en het is geen pretje om je rokertje buiten te moeten paffen. De thermostaat gaat omhoog. Hernieuwde kennismaking met de behaaglijkheid. Lekker ‘snug’ weggedoken in een hoek van de bank en o, wat is er veel te kijken. Te te lezen. En te plannen. Een snelle laptop snorrend als een warme kat op je schoot. Nieuwe zontarieven van Transavia! Room with a View! Droombungalow in het zonnige Bric-sur-Brac, in het hart van de Condome! Snel boeken! Helaas: "Uw Fortis-rekening is geblokkeerd, uw vermogen is komen te vervallen." Probeer ons niet te bellen. Al onze medewerkers zijn ... ontslagen.

De OS: Met Albert Speer, Zonder Leni Riefenstahl

Met de Olympics in aantocht is het de hoogste tijd om eens iets meer te weten te komen over China. En hop, je zit al muurvast in de cijfers. China, het land van de statistieken! Verbijsterende statistieken. Over het aantal mensen zullen we het maar niet meer hebben. Maar: In 1978 exporteerde China in een jaar zoveel als het nu in 1 dag exporteert. Eh? Wow! De 20 snelst groeiende steden ter wereld? Allemaal Chinees. China's financiële reserves zijn 3 x zo groot als die van EU. Binnen een paar jaar is China de grootste markt voor luxe-producten.

Goed nieuws voor de Westerse industrie. Omdat ze houden van groot zijn de Amerikanen gefascineerd door China: "The possibilities! One billion souls so save, two billion armpits to deodorize!"(Fareed Zakaria). Ook andere megalofielen worden verleid door de ongekende mogelijkheden van het land. Zo is de grote weg naar het Olympisch Dorp aangelegd door niemand minder dan Albert Speer.

Ja, Albert Speer! Albert Speer Junior dan. Maar ja. Kan hij er wat aan doen dat hij Albert is genoemd? En dat hij de familietraditie volgde door architect te worden? En dat hij ja zei, toen de Chinezen hem vroegen Beijing te herbouwen, een project waar naar schatting 1,5 miljoen inwoners voor moeten wijken? Gevraagd naar de parallel met de plannen van zijn vader voor Berlijn zei Junior: "No, this is bigger. Much bigger." (En ik hoop dat hij dat deed met zo'n modderver Duits accent: 'Noo, zis is pigger. Muts pigger.")

De Olympische Spelen hebben hun Albert Speer. Een Leni Riefenstahl zal er niet komen. Vanwege het Chinese gedrag in de kwestie Darfur heeft Steven Spielberg bedankt voor de eer om de Spelen te filmen. Triomf van de Onwil.

Big, Bigger, Boem!

Als je leest dat Amerikanen massaal op kleinere auto's overstappen, dan weet je dat er iets aan de hand is. (Op de foto hierboven poetst een medewerker van GM de onverkoopbare Hummers nog maar eens op). Als ze erin nog maar in kunnen, in die kleinere auto's! Maar het gekke feit doet zich voor dat een tweedehands Toyota Prius momenteel zo'n 1000 dollar meer kost dan een nieuwe.

Het is duidelijk dat het land van 'Big, Bigger, Biggest' momenteel een kleine revolutie ondergaat. GM wil het Hummer-merk snel verkopen. Gisteren werd bekend dat GM een verlies had gemaakt van meer dan 15 miljard dollar. Als gevolg van de hoge olieprijs (hoewel ze nog steeds veel minder betalen dan wij Europeanen).

Maar ook als gevolg van de kredietkaart-economie, dat wil zeggen shoppen met Sinterklaasgeld. Zoals de mensen ook huizen kochten (grote huizen) met geld dat ze niet hadden. (Ik las laatst over een dreigende muskietenplaag in Californië: de zwembaden van de overkochte en onverkoopbare huizen vormen een ideale broedplaats voor deze beestjes).

Het ergste lijkt te zijn dat de leasemarkt volledig dreigt in te storten. De leasevoorwaarden waren zo aantrekkelijk dat dat Amerikanen elke drie jaar een splinternieuwe SUV of pickup truck kochten. Die 'oude' auto's kwamen terug, maar die werden dan wel weer tweedehands verkocht. Nu leasen de Amerikanen geen nieuwe SUV meer en die oude wil ook niemand meer hebben. Zo ontstaat een superberg van splinternieuw schroot. Alleen al bij GM staan voor 33 miljard dollar gebruikte auto's in de boeken.

Zoals de hilarische documentumentaire 'Supersize Me' liet zien kan 'The American Dream' eindigen in een grote kotspartij. In bulkend vet, een bonkend hart, jankende nieren en een kapotte lever. En opeens ben je ook je huis kwijt. En moet je in een kleine auto gaan rijden. En nu willen ze ook een neger nog president van het land maken. Damn!

We krijgen inderdaad een 'Post-Amerikaanse wereld' zoals Fareed Zakaria in zijn laatste boek schrijft. Maar hij zegt: het is niet omdat Amerika ten onder gaat, maar door 'The Rise of the Rest'. India, China. Ze zijn gewoon groter. Bigger! Much bigger!

De Snobs Van Het Latte Macchiato Kwartier

“Hee hallo, hoe gaat het met jou?! Goed, mooi, leuk. Maar genoeg over jou, hoe gaat het eigenlijk met mij? Nou, met mij gaat het goed. Ben net in Berlijn geweest. Geweldige stad. Wat, jij bent ook in Berlijn geweest? In dezelfde week?

Maar dan moet je het Hiroshi Sugimoto Retrospective gezien hebben in de Neue Nationalgalerie. Nee? Nou, dat is echt heel jammer hoor. Wacht, maar dan ben je toch zeker wel even in het Hamburger Bahnhof geweest? Nee, haha, nee dat is geen station, nee dat is een museum. Wolfgang Tilmans? Stan Douglas? Anselm Kiefer? Zegt je niets? Tja.

Maar dat is misschien te modern voor jou. Het Museumsinsel, daar moet jij als toerist geweest zijn. De meeste mensen zeggen Museuminsel, maar dat is toch echt fout hoor. Wij zelf gaan er niet heen, meer een toeristending, de overbekende plaatjes, Nofretete-buste, Istharpoort, ga zo maar door, klatergoud voor de massa's. De Nofretete van Vuitton. Staat dat transvette genenplebs met grote koeieogen voor de vitrines: `1500 BC, da´s ook niet duur.` En dan die eeuwige Franse Impressionisten! Zo ongelooflijk passe met een streepje. Alte Nationalgalerie, het heet niet voor niets zo. Nee, enige interessante schilder op dat hele eiland is Hammershoi. Wie kent hem?

Maar goed, cultuur is niet jouw ding, ik hoor het al. Maar zelfs voor jouw soort mensen is er genoeg te doen in Berlijn. Geweldige stad. Hackesche Höfe, aan de Hackesche Markt ben je vast even geweest. Nee? Dus jij hebt niet even een ‘Auflauf’ gegeten bij Cafe Aedes? Maar dan heb je toch zeker wel een capairinha gedronken bij CSA aan de KMA. Zei ik KMA? Ik bedoel Karl Marx Allee. In het voormalige hoofdkwartier van Czech Airlines. Zo DDR, maar dan binnenste buitengekeerde luxe hophip ironie in een post-alles-wat-er-ooit-was twist. Ook niet?

Een Sachertorte bij Kuchen Kaiser aan de Oranienplatz in Kreuzberg dan misschien? Echt niet? Weet je zeker dat je in Berlijn bent geweest? Restaurant “Snobnowitschki” dan in het Latte Macchiato Kwartier? Nee, dat is een naampje dat wij Berlijners gebruiken voor dat gebied in Prenzlauer Berg rond de het Kaethe Kollwitz-plein? Ja, naast de wijk Friedrichshain. Dat heette in de Nazi tijd trouwens Horst Wessel Stadt, wist je dat? Ken je niet, Horst Wessel? Het Horst Wessel Lied?

Maar je kent Käthe Kollwitz toch wel? Nee?! Je bent niet even in Kollwitz Museum geweest in de Fasanenstrasse in Charlottenburg, vlak bij de Ku’damm. Zei ik Ku’damm? Kurfuerstendamm. Soort P.C. Hooft van Berlijn. Prachtig die Fasanenstrasse ook, soort Oxford Street van Berlijn. Ken je niet? Die straat in Londen, die nog zo mooi beschreven wordt door Virginia Woolf in ‘Mrs. Dalloway’. Is nog verfilmd door Marleen Gorris, maar dat had werkelijk geen niveau - degoutant.

In de Fasanenstrasse heb je trouwens ook nog het Literaturhaus, daar ben je toch wel even binnen gewipt? Prachtige tentoonstelling was daar deze herfst nog over Arthur Schnitzler. Nee, niet Arthur Schnitzel, haha! Schnitz-ler, de schrijver. Uit Wenen. Heerlijke stad, Wenen.

Ook niet even de in de tuin van het de fameuze Cafe Wintergarten gezeten voor rigatoni met een goed gekoelde Chateausix du Pape Castillion Grand Cru Reserve au Meilleur 1952? Nu begin ik me toch langzamerhand wel af te vragen of wij in dezelfde stad zijn geweest? Vergis je je niet? Weet je wel zeker dat je in Berlijn was?”

Obama In Berlijn (1)

Ja, gisteren hingen de draadjes van de geschiedenis elektrisch geladen boven de stad. Er zouden trams en trolleybussen op hebben kunnen rijden. Obama is coming to town. En Obama kent zijn geschiedenis. Het was duidelijk wie hij met zijn bezoek wilde imiteren. (Die Zeit suggereerde als slogan: "Ich bin ein Kennedy.") En zelfs Reagan met zijn oproep de Muur af te breken. Want er waren nog genoeg muren over die de mensen van elkaar scheidden, toch?

We beleefden een goeie speech waarin Obama in 30 minuten door de geschiedenis en om de wereld reisde. Veel bijval van het jonge publiek was er voor de passages in Obama's speech over het kernwapenvrij maken van de wereld en het vreedzaam samenleven van alle geloven en rassen. Minder voor de oproep meer soldaten naar Afghanistan te sturen. Europeanen willen idealen op een koopje. Ik vind het prima als je een pacifist bent. Maar dan kun je bepaalde dingen niet roepen zonder een beetje belachelijk te worden. (Democratie, vrouwenrechten).

Bij Obama vind ik de verbinding van ideaal en macht sterk. Dat zorgt er ook voor dat hij (nog) niet arrogant, soms zelfs bescheiden overkomt: "I know my country has not perfected itself. We've made our share of mistakes, and there are times when our actions around the world have not lived up to our best intentions." (Hier was er zelfs even een goedmoedige, lacherige stilte: jaja, dat klopt ja.)

Ik ben wel blij met het verleggen van het accent van zijn Irak naar Afghanistan. De Irakezen moeten het nu zelf doen. Ook dat was weer een historische gedachte die opkwam toen we met 200.000 terug liepen over Strasse des 17 Juni (1953-opstand in DDR) en vlak langs de Reichstag, terug naar de binnenstad. Op de Rijksdag staat: " Dem Deutschen Volke." Een veelzeggend staaltje naamval. "Aan het Duitse volk."

Maar het Duitse volk wilde het parlement niet, vond de moeilijke democratie te moeilijk, wilde liever schreeuwen, zich dronken brallen. Staat op het Iraakse parlement niet een dergelijke spreuk? Aan het Iraakse volk. Een geschenk van de VS. Maar kun je een democratie wel cadeau doen?

Obama In Berlijn (2)

Het had sfeer en uiterlijk van een popconcert. Hier waren fans. Fans van Obama. Het stuk weg heet ook Fanmeile. Fans eerst, niet burgers? Zoals de Berlijners die naar Kennedy kwamen luisteren wel eerst burgers waren. (Maar dat waren andere tijden.) We lieten in ieder geval en zoals altijd weer veel plastic achter.

Maar het was ook uplifting geweest. Obama kwam over als 'President of the World'. Hij sloeg ook haast geen globaal probleem over: Darfur, Zimbabwe, Aids, climate change, oorlogsmisdaden, Amerikaanse martelingen. Een president van de wereld, zoiets als je wel eens in SF-films ziet. Daar is dan vaak een zwarte man -of zelfs vrouw- leider van de Confederatie. Krachtige leider van een soort VN met ballen. (Daarom heet dit genre SF).

Het was een optimistisch kijkje in de toekomst. Obama inspireert. Bild had niet voor niets alle Duitse politici koffiebruin gemaakt en van een kroeskruintje voorzien. 'Angela Omerkel' voorop. Geef ons de vreugde in de politiek terug! Riep het rechtse blad. Voor het eerst was ik het met Bild eens. Obama slecht muren.

Overigens is Obama nog geen president. Hij heeft 6 % voorsprong op McCain. Volgens Fox had zijn tournee geen wijziging in die cijfers opgeleverd. Zo populair zijn in Europa kan in de VS zelfs een nadeel zijn. En Obama is intelligent. Ook niet per se een aanbeveling in de ogen veel kiezers. Misschien kiezen ze toch McCain. Dat zou dom zijn. Maar het kan. Daarom zegt DaPiet ook altijd : Overschat nooit een Amerikaan!

Groetjes Vanuit De Berlijner Stadstuin

We verblijven in Berlijn in een appartement van een vriendin van DaPlien in de wijk Friedrichshain. Ik moet zeggen: het is hier een stuk rustiger dan in Utrecht Lunetten. De vogeltjes fluiten. De bomen ruisen. De kerkkok luidt. Zwaluwen in de lucht. Bijna een dorp. Waar zijn de gekken? Waar is het tuig? Beleefde jonge mensen, grootsteeds en tolerant. Als er geluidsoverlast is komt het een zelfbespeelde piano. En dit is geen Oud-Zuid maar een (deels) gerenoveerde Oost-Berlijnse wijk.

Vanuit Friedrichshain rijden we per fiets door het aangrenzende Prenzlauer Berg, dat vooral bewoond wordt door jonge gezinnen, hippe studenten en ander artistiekerig volk. Het verkeerde verleden heeft de stad ook met zoveel lege panden opgescheept dat elke Berlijner eigenlijk een natuurlijke kraker is. Al vanaf 1945 maakt hij de ruines weer bewoonbaar. Deze wijken zijn ideaal om te oefenen in restaurantjes en winkeltjes openen. Inventieve winkelnamen goed voor een milde glimlach: 'Kleine Eiszeit' (ijs natuurlijk), 'Unkaputtbar' (hergebruik van goederen).

Al fietsend zeil je langs onttakelde 19e eeuwse fabrieken, pokdalige Plattenbau, fraai gerenoveerde etagewoningen, bont beschilderde krakerspanden, in oude glorie herstelde bruggen, moderne musea in oude stations, glanzende nieuwe stations van glas en bezige oudbeige universiteiten. 'Unkaputtbar', dat kun je gerust ook van Berlijn zelf zeggen.

Karl Marx Allee: The People's Potala

Toen ik de Karl Marx Allee bij avond voor het eerst zag vond ik het nog wel wat hebben. Hier 'wilde' men tenminste nog iets! En voor wie! Voor het volk! Paleizen voor het volk. Mooi afgewerkte gebouwen, centrale verwarming, lage huren. In de schemering torende dit gebouw hoog boven ons als een People's Potala.

De volgende dag was het allemaal wat minder imposant, dat wilde zeggen: je zag dat de leiding toch vooral wilde imponeren. Je dacht onmiddellijk aan de grootheidswaan van een Ceaucescu. De Allee was een prestigeobject, een defilee-Allee. De ietwat kleinburgelijke esthetiek van de scheppers zie je vooral in de keramiekbedekking. Die niet onaardig bedacht is, ook niet goedkoop lijkt, maar uiteindelijk toch het effect heeft van een binnenste buitengekeerde badkamer. Oost-Duitse versie van de bekende Sovjet-Russische suikerbakkerstijl.

De DDR-burgers zelf wisten ook wel dat de Oost-Berlijnse architectuur een blufferig karakter had: het Palast der Republik noemden ze het Palazzo di Prozzo en de grote televisiemast Protzstengel (ook wel Telespargel).

Toch, zoals gezegd, in de avond had het wel wat. En het is inmiddels beschermd erfgoed. De loeigrote Karl Marx Buchhandlung is er nog. Alleen zonder de boeken. Veel bedrijven zijn er niet, een man staat verveeld in de deuropening van zijn naaiatelier. Een andere winkel staat leeg. Er zijn weinig mensen, de Allee is denkvoer richting Alexanderplatz, een waaigooit van de geschiedenis. Gezellig zal het er nooit worden.

Stephen Fry: 'The Secret Life of the Manic Depressive'

In de documentaire 'The Secret Life of the Manic Depressive' die momenteel op Canvas opnieuw wordt uitgezonden (volgende week dinsdag, 22.10 uur, deel 2), kijkt de Britse komiek en schrijver Stephen Fry terug op een uiterst verwarrende periode in zijn verwarrende leven. School, universiteit, zijn eerste schreden op het pad van de humor als beroep.

Pijnlijk, maar waar: ik herkende daar veel, zo niet alles in. Diefstal, drankmisbruik, cocaïnegebruik (om af te remmen!), uitzinnig & kinderachtig gedrag, verbale manie, agressie, onbeheersbare vlucht van ideeën, alles eindigend op de stootblokken van de depressie: lethargie, gebrek aan energie, moeheid (ik noem deze drie dingen expres omdat de depressieveling voor de zwaarte die hem neer drukt evenveel woorden kent als de eskimo voor sneeuw), geen interesse meer in alle dingen die vroeger leuk waren, gevoelens van waardeloosheid, verminderde concentratie, besluiteloosheid, en zo nog wat zwart strooigoed. Nauwelijks gemaskeerde zelfmoordpoging; de moeilijke weg terug naar iets wat lijkt op een normaal leven.

Pas op zijn 37e werd en de diagnose gesteld: bipolair. Een eigentijdse aanduiding van het goede oude manisch-depressieve ziektebeeld. Naar eigen zeggen heeft hij de light versie van het verschijnsel, net als ik denk ik. Niet de volledige manie, niet de alles overweldigende depressie, maar beide toch wel in zodanige mate dat het je leven behoorlijk moeilijk kan maken. Zeker wanneer je niet weet wat je overkomt. Fry wist dat niet tot zijn 37e en ikzelf kwam er eigenlijk ook pas erg laat achter.

Een van de mooiste kenmerken die ik ergens aantrof van de bipolaire patiënt is: “Excessive involvement in pleasurable activities which have a high potential for painful consequences” (Uit: ‘Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorder’ van de ‘American Psychiatric Association’). Hierna kun je toch moeilijk staande houden dat wetenschappers geen gevoel voor humor en understatement hebben! Dit mag trouwens ook zo op mijn grafsteen gebeiteld worden hoor, bij wijze van samenvatting.

Ik zal er op de blog, nu ik toch veel over de aandoening aan het lezen ben, nog wel eens over schrijven. Vooralsnog volstaat het volgende excuus, dat als je een tijdje niets van gehoord hebt, dat als ik niet zit te twitteren, te bloggen en te kanariepieten. Dat het dan wel duidelijk is: DaPiet is met zomerdepressie! Iedereen moet tenslotte vakantie hebben. Alleen vakantie van jezelf is er niet bij.

Maar wij melden ons terug! Wij, dat wil zeggen: Hij, die manische vent, en ik, zijn depressieve broer. Want wij geven niet op. No way, dude! Ons belachelijke gedrag wil juist eigenlijk alleen maar 1 ding zeggen: wij zijn gek op het leven! (Het leven: een potje zoetzuur, waarvan het uitlekgewicht groter is dan de inhoud.)

Oranjekoorts Bij Schrijvers Te Warmond

Ja, dat was nog eergisteren. Maar het is alweer gedaan met de euforie. Er is zelfs een andere boekenstapel voor in de plaats gekomen, eentje met Russische klassieken. Dat laat zien hoe NSB-erig de mens is, direct zijn huik naar de wind zetten en aanpassen aan de nieuwe omstandigheden. Toepasselijke titels wel: 'De Idioot', 'het Duel', 'Dode Zielen'. Zelfs onze treurnis heeft nieveu. (Overigens was P. helemaal niet treurig, het kon haar "geen bal schelen". Ze zei: waarom kunnen die mensen in Basel niet alsnog een leuke nacht hebben? Hoe naïef kan een mens zijn!).

DaPiet zelf lag wakker als een verliezende bondscoach, een nacht vol zinloze beelden, een trieste trailer van dieptepunten, herhaald en herhaald. Maar als veteraan van talloze vergeefse campagnes (teruggaand tot '74) en als Feyenoord-supporter, wist hij zich toch al snel weer op te richten. Wat hielp was dat de Italianen gisteren verloren van de Spanjaarden. Want ik was even bang voor een finale Duitsland-Italië. En dat Italië dan zou winnen. In zo'n wereld zou ik niet willen leven.

Het viel DaPiet op hoe grensoverschrijdend deze Europese Kampioenschappen zijn geworden. Wanneer Turkije mee is gaan doen weet ik eigenlijk niet, maar strikt genomen is het (nog) geen Europa. Net zoals Israël dat niet is (dat zich niet kwalificeerde). En Rusland ook niet. (Rotrussen!)

Maar het zal wel zoiets zijn als het Songfestival waar freaks, hoeren en andere travestieten aan mee mogen doen van de Oekraïne tot aan Binnen- en Buiten-Mongolië.Maar grensoverschrijdend is het kampioenschap nog in een andere zin. Zo is de beste Portugese verdediger een Congolees (Bosingwa); de meest waardevolle Spanjaard een Braziliaan (Senna); de snelste Duitser een Ghanees (Odongkor); de beste Zweed een Bosnier (Ibrahimovic); de meest scorende Zwitser een Turk (Yakin); de meest scorende Duitser een Pool (Podolski); de beste Pool een Braziliaan (Guerrero); de beste Oostenrijker een Turk (Korkmaz) -en de slechtste Turk een Engelsman (Kazim). Het moet toch niet veel gekker worden, zo meteen kunnen ze het WK wel afschaffen. En dat zou jammer zijn. Dus in ieder geval geen Brazilianen meer.

Maar wat lul ik. Het EK is afgelopen.

Zimmer Frei...

"Het gaat over een man en een vrouw en zeven kinderen, het speelt in Oostenrijk en...Te vroeg gedrukt!" Het is niet "The Sound of Music", nee. Integendeel, het is het perfecte tegenstuk ervan. Speelt niet op een frisse, groene bergwei, nee. (De kelder! Kan het Freudiaanser?)

Een mens zoekt houvast, ook in het verschrikkelijke. Direct ging het door me heen: na Kampusch is dit toch alweer de tweede grote zedenzaak in Oostenrijk. (Zoals ik er ook direct de mogelijkheden voor erge nieuwe literaire titels in zag-ik had het daar laatst over in de blog 'Titelziekte!': Tralievader; Schaduwmoeder; Kelderzuster; Bunkerbroer.) Wat zijn dat voor landen waar deze dingen kunnen gebeuren? Of kan het overal?

Hadden Thomas Bernhard en Elfriede Jelinek en anderen dan toch gelijk? Is Oostenrijk 1 grote schijnheilige gevangenis? Als je hun kelderboeken leest (als –want de weerzin waarover Pauline schreef is groot) of een verfilming ziet van een Jelinek-boek als ‘Die Klavierspielerin', dan denk je toch onwillekeurig: zo erg zal het toch niet zijn, is dit niet ietwat overdreven? Misschien, denk je, hebben die Oostenrijkers wel gelijk die dit soort schrijvers als 'Nestbeschmutzer' zien. Tot je ziet hoe 'schmutzig' het nest soms van zichzelf is.

Wat zijn dat voor landen, waar dit soort dingen gebeuren? Zijn het landen met een VVV-complex? “Hier is alles normaal. Morgen komt er sneeuw en zon. Incest, hoe spel je dat?” Ze moeten het groene plaatje van de idyllische prentbriefkaart en de zonovergoten folders naleven, en als dat niet kan: naspelen. Een toeristisch land wordt een land van acteurs en entertainers. Een land dat eet en drinkt van een vals beeld van zichzelf. En er tegelijk de gevangene van is.

Zijn het landen die te hoffelijk, te braaf, te fatsoenlijk lijken om geloofwaardig te zijn? Landen die meer dan andere naties leven van de uiterlijke schijn? Die brave bovengrondse Vlaandermans gezichten van het Belgische nieuws die zo lief geschokt het nieuws voorlazen van de meisjes in de kelders van Dutroux. Dat je al dacht: hier klopt iets niet. Ben je echt zo braaf, Geert? “En Frank de Boozere, wordt het morgen weer zo’n tyfusteringkankerweertje?”

Zijn het landen die hun oorlogsverleden hebben weggestopt? Nooit hebben de Oostenrijkers de lijken in hun kelder hoeven overdenken. Dit in tegenstelling tot de Duitsers. De oorlog is niet gebeurd in Oostenrijk. De Verfuehrer, de toenmalige Tralievader, kwam uit een ander land, hij kwam uit Duitsland. Wij zijn overweldigd en binnengevallen. O, was Hitler eigenlijk een Oostenrijker? Was echt 40% van de staf en 75% van de commandanten van de concentratiekampen Oostenrijker? Zo. En 80% van de staf van Eichman, de logistieke planner van de Holocaust? Zo? Ik dacht trouwens dat hij Schicklgruber heette. (Slachtoffer Natascha Kampusch in ieder geval brengt het gebeurde in ieder geval in verband met het Nazi-verleden.)

Zijn het landen die bekend staan als 'lookaway-societies'? Landen waar koekoeksklokkenluiders met klok en al worden begraven als Nestbeschmutzer?

Mit Kinderkeller

Vriend Ab gaf nog een andere tip: kijk naar landen waar je zonder bezwaar een eigen huis mag bouwen. Belgie, Oostenrijk. Wat zijn wij gezegend met onze bouwvergunningen. "Uw verzoek voor uitbreiding van uw kelder is afgewezen."

De president van het land komt op TV: dit is het werk van een individu, het heeft niets met Oostenrijk te maken. De politieman zegt: de kinderen lachen alweer! Is dat niet de behoefte aan uiterlijke eenheid, zo kenmerkend voor de leden van een incestfamilie?

Ik heb Oostenrijk altijd verdedigd tegen het fameuze Hollandse vingertje. Misschien omdat ik er al 38 jaar kom. Ik heb er mijn eigen kel…Eh, het is een fijn land. Met bergen en frisse lucht. En 's winters sneeuw. En aardige mensen. We moesten Oostenrijk uit de EU zetten toen Haider 20% van de stemmen haalde? Met Fortuyn bleek dat wij ook 20% van dat soort mensen in huis hadden.

Maar iets van die sfeer die de zaak Amstetten mogelijk maakt heb ik altijd ook wel een heel klein beetje opgesnoven. De scherpe kantjes die je onwillekeurig vermoedde onder een vriendelijkheid, een hoffelijkheid die net niet helemaal reëel leek. De bebloemde strooimand van monumentale clichés, waar onder de chocolade Alpen-eitjes de keiharde vooroordelen lagen. Het verplichte berouw over een verzwegen oorlog, en de monumenten in de kleine dorpjes: “Ewig dauert ihren Heldenruhm”. Die speciale achterruimte in het cafe, waar de 'Alte Kameraden' nog steeds hun oude ideeën zaten te pruimen. Het kapelletje in de bergen waar onder het strak gegutste ribbekastje van Christus aan het kruis steevast een lege halve liter Mohrenbrau stond.

Maar of dat voldoende is voor een oordeel, laat staan een veroordeling? Ik weet het niet. Wie is zonder zonden? Wie kent niet het conflict tussen Christus en nog een halve liter? Wie is niet een heel kleine beetje xenofoob? Wie kent zijn buren nu wel? Wie kent zijn eigen kelder? Als we nu een heel volk veroordelen, doen we dan niet hetzelfde wat we ook wel met de Duitsers deden? Het Kwaad op comfortabele wijze buiten onszelf plaatsen.

Toch als we het bijzondere en het algemene in deze zaak scheiden: voldoende redenen voor Oostenrijk om zichzelf een paar harde vragen te stellen. Wat ze ook doen. En de vragen zijn in deze belangrijker dan de antwoorden.

En we gaan niet boycotten. We hebben onze wintersport alweer geboekt. Luxuszimmer. Mit Kinderkeller!

Nou Alleen Nog Even Snel Een Kaartje ...

Nee, dus. Je kunt ook zeggen dat ik dit feest onderschat. Het wordt steeds groter. En ik heb dat niet in de gaten. Ik dacht dat ik zomaar op de gebruikelijke manier naar Leiden kon reizen. Kaartje kopen, hup de trein in. Ik moet op tijd in Leiden zijn, ik wil niet wachten, ik wil per se met deze trein mee. Zonder kaartje. Ik wil er onderweg wel een kopen. Maar dat mag niet van de conducteur.

Ik moet eruit. Geen coulantie, zelfs vandaag niet. Ik ga er niet uit. Ik ben boos. Heel boos. Ik scheld op de conducteur en op de NS. Hij gaat geen discussie met mij aan, hij gaat de politie bellen, ik moet eruit. Ik ga er zonder politie ook wel uit, ik wil de andere mensen niet duperen door ze te laten wachten. De trein vertrekt met 4 minuten vertraging. Zonder mij.

Maar ik ben boos als een oude man die de wereld niet meer begrijpt. En daarna nog met allemaal vrolijke, jonge mensen 20 minuten in de rij moet staan voor een kaartje. Waar je nog 50 eurocent extra voor moet betalen! Dat is meer dan een gulden! In mijn tijd...

In mijn tijd...was ik nooit overspannen. Ik had geen last van massa-angst, was niet bang voor huilende kinderen, stond op voor zwangere vrouwen en was tolerant ten opzichte van buitenlanders. Alleen het koningshuis, dat kon ik niet uitstaan. En ik jatte wel eens wat uit winkels. En je kon in de trein een kaartje kopen. Wat is er toch een hoop veranderd.Toen ik drie uur later in Warmond met een lauw biertje in de regen naar een slechte coverband stond te luisteren en aldus het ware Koninginnedag-gevoel onderging, bedaarde ik eindelijk en begreep al bijna niet meer waarom ik me nou zo druk had gemaakt.

Ach, misschien was het ook de varkensstress van Nederland die na zoveel jaar echt begon te werken. Volle varkenstreinen, volle varkenssteden, en lawaai, overal varkenslawaai. Geen vrolijk idee, maar in zo’n stemming moet je eigenlijk niet schrijven, dan wordt het allemaal zo grumpy. (Grumpy Young Men -dat is eigenlijk wel het allerergste. Nog erger dan een interkerkelijk zingevingsmens met kort, grijs haar dat de Koran zit te lezen). Drink een bier en ga vroeg slapen. En excuseer je bij de varkensconducteur.

Mediapoep: De Brandstof Van de Toekomst (1)

Arme Vogelaar: de slome uitstraling van een schildpad, de suggestie van een dodobrein, daarboven –extra triest: het met veel hoop gekapte kapsel. Een dergelijke vorm van zwalkende zwakte trekt op de mediasavanne hordes aaseters aan. De lucht ziet zwart van de vale gieren, de grond vibreert van de aanstormende hyena's. Daar willen we bij zijn!

Maar gaat het alleen daarom? Om de vorm die langzaamheid heeft aangenomen door zich in Vogelaar te manifesteren? Om de hoogte van haar eventuele IQ? Om haar kapsel? Om de knullige manier waarop ze een journalist te woord staat? Het gaat er om of haar beleid klopt. Nee, vonden veel Kamerleden deze week. Maar daar heb ik niet zoveel over gelezen. Over de discussie over de inhoud van haar beleid. Wel over het filmpje van GeenStijl, waarin "de Minister van Schotels en Kozijnen" (aldus GS) laat zien dat ze niet met de pers kan omgaan.

Naar dat filmpje hadden al een miljoen mensen gekeken. De Wereld Draait Door, nooit te beroerd om als megafoon voor een hype te dienen, nodigde de journalist die het gemaakt had nog maar eens uit. (Die overigens zo onbeschoft en achterbaks was om achter de rug van een minister kwekgeluiden met de hand te maken, staan te gapen). Laten we nog eens naar het fimpje kijken!

Bij de DWDD zat ook Witteman. Van 'Pauw en Witteman'. Die gisteren de radicale imam Fawaz in hun programma hadden gehad. Laten we nog even naar het filmpje kijken van hoe de imam in de studio van P & W geconfronteerd werd met het filmpje van zijn haatzaaipreek over van Gogh en Hirshi Ali! (Dit leverde trouwens al een heel mooi multimediaal Droste-effect op).

Later, in P & W zelf zag ik via de zapservice weer hoe Prem R. zich volledig en zonder enige aanleiding te buiten ging bij Netwerk. En dat was ook weer alleen maar een lege promotie van zichzelf en niks anders. Want hij verhinderde gewoon dat er een debat ontstond. Over het filmpje van Vogelaar overigens! Laten we nog even naar het filmpje kijken hoe Prem doordraait tegenover Ton Elias, die ook was uitgenodigd om over het filmpje van Vogelaar te praten!

En zo gaat dat maar door, dat rondpompen van filmpjes. Gevolgd door commentaar dat de volgende dag weer als filmpje kan worden opgediend in een ander programma. Dat weer becommentarieerd wordt. Etcetera etceterorum.

Mediapoep: De Brandstof Van De Toekomst (2)

Toen ik gisteren dus vermoeid en enigzins tripeldaas de TV uitknipte, begon ik me toch af te vragen waar ik nou een hele avond naar had zitten te kijken. Het zwijgen van Ella Vogelaar. Het tongen van Georgina. De bril van Maxima.

Drie beelden die wel of niet uitgezonden hadden kunnen worden. Die misschien maar beter helemaal niet uitgezonden hadden moeten worden. Hoewel, nee: dan hadden we er niet over kunnen wauwelen een hele avond. Dan hadden we geen TV gehad. Dan kunnen we net zo goed vroeg naar bed kunnen gaan.

Maar eigenlijk had ik hier naar gekeken: naar media die verlekkerd de reuk van hun eigen poep stonden op te snuiven. Die als kinderen boven hun bolussen van gisteren en eergisteren hingen te glunderen.
Maar wat een briljant idee eigenlijk, dat recyclen van mediamest. Het lijkt wel een soort biobrandstof, binnenkort rijden de auto’s er op! Roddel & Achterklap. Eindeloos recyclebaar! De energiebron van de toekomst!

Heidegger noemde het: ‘Das Gerede’. Het Geklets. Het Weer. Voetbal. Roddel. Democratische vormen van gekakel. Van Geklep. We zijn een Kleptocratie geworden! Daar staat dat handje voor, dat gaat van kwek kwek kwek.

We hebben het over de nieuwe vriendin van Poetin, over de mooie vrouwen in het Franse kabinet, of over de belofte van nog mooiere vrouwen in dat van Berlusconi. Over het tongen van Verbaan. Over de bril van Maxima. (Heidegger, overigens: nooit wat van gelezen, ken hem alleen van Het Geklets).

Kortlevende, onbetekenende emoties, ergens tussen hoofd en kruis (ter hoogte van de chips), opgewekt door taalvaardige presentatoren en hun heliumjoker sidekicks, bedreven in het smakelijk serveren van mediaporno. U komt gegarandeerd aan uw gerief.

Slechts aanleidingen, nooit motieven. Alleen vorm, nooit inhoud. Altijd kort, nooit lang. Soundbyte Society. Kleine rotjes, gillende keukenmeiden, nutteloos restvuurwerk; niet eens pijlen, kleuren aan de hemel. En de volgende morgen moet die hele papieren troep weer worden opgeveegd. Uit deze orgie van tweedehands meningen en niet beklijvende opinies wordt je met een houten kop en een leren bek wakker, en je denkt: 'What the fuck whas that all about?!'

Kijk, ik kijk ook. Dus ik ben medeschuldig. Ik ben deel van het probleem. Aaaaah! Godzijdank had ik donderdagavond ook Pauw & Witteman gezien: met imam Fawaz en Marcouch, met Marjon van Rooijen en met Chris van der Heijden en die uitzending stond bol van wezenlijke inhoud. Islam! Internetporno! Israël! Ik kreeg last van het puntje van mijn stoel. Zo kan het dus ook. Nou, doe dat dan!

Keer terug tot de oorsprong van de journalistiek. Verheffen! Onthullen! Aanklagen! Regering, haatzaai-imams uitzetten en studiebeurzen verstrekken aan misbruikte Braziliaanse meisjes! Israël, Bezette Gebieden teruggeven! Nu!

Anders kijk ik niet meer hoor. Echt niet. Dan ga ik iets zinnigs doen met mijn leven. Ja, dat is een dreigement!

De Grote Uittocht Is Begonnen!

Vandaag verscheen er een soort Wybertjes-patroon aan de hemel door de condensstrepen van alle vertrekkende en aankomende vliegtuigen. Zo kon je aan de hemel zien dat de vakantie was begonnen.

De komende feestdagen schijnen zo goed aan te sluiten, dat veel mensen twee weken vrij hebben. En dan trekken ze er op uit natuurlijk. Dat doen 3,5 miljoen mensen. De ene helft verduistert de hemel, de rest verstopt de wegen. Goeie taakverdeling.

Maar dat je door omhoog te kijken kunt zien dat het vakantie is. (Zit die taks er al op? Kassa voor Bos!) En hoe dat er over 20, 30 jaar uitziet. Maar nu snel naar Transavia om onze reisje naar Rome te plannen.

In The Words Of Our Lord Jesus W. Christ!

Rotterdam, Laurenskerk, Nofota, 20.10 uur. Deze week had ik drie supermoeilijke locaties: een fabriek, een boot en een kerk. Veel hangt af van de plek waar je optreedt. Uiteraard. (Al denken de opdrachtgevers vaak dat dat geen probleem is). Vanavond in de Laurenskerk moest ik terdege rekening houden met de enorme echo die in de ruimte rondstuiterde. Je moet een heel ander ritme van spreken aannemen.

Ook moeilijk was dat de hele speech (20 minuten in dit geval) in het Engels moest omdat er naast Nederlanders wel meer dan tien andere nationaliteiten waren. Ik had al een paar jaar geen speech meer in het Engels gehouden. Goddank had ik de hele dag zo goed gerepeteerd dat ik geen enkele fout maakte.

Verder moest ik vrij lang wachten. (En die diarree-jazz aanhoren die er tijdens dergelijke businessdiners wordt gespeeld). Maar die tijd benutte ik om alles nog eens een keer door te nemen. Net zo lang tot je elk woord en elke zinswending kunt dromen. Het stuk over de Nederlander die denkt dat hij goed Engels kan -waarvoor ik een paar zinnen leende uit het boekje 'I always get my sin'- sloeg erg aan. Net als de imitaties van CNN, de BBC, de Tagesschau (Clint Ostwald aka Clint Eastwood), Rai Uno en een Oostenrijkse skileraar.

Op het einde begon ik de vermoeidheid te voelen, het had niet 5 minuten langer moeten duren. Heel mooi applaus, complimenten, even afkoelen in de kleedkamer. Ik geef een 8.5. (Half punt bonus voor de moeilijke omstandigheden).

Nee, Liever Niet Meer Op Een Partyboot

Amsterdam, Partyboot 'Pure Liner', Aegon, 19.15 uur. De voortekenen zijn niet goed. Een boot vol opgewonden, bierdrinkende mensen. Dansend, flirtend, brullend. Ik bekijk de zaken nu even vanuit mijn gezichtspunt. Iedereen zalig op zijn eigen manier. Maar ik moet hier optreden. En dat wordt moeilijk. De vrouw van het organisatiebureau zei vlak voordat ik opging: "Nu ga ik iets heel ergs zeggen: Hou het kort!"

Nou, dat hoefde ze niet te zeggen, want op de plee had ik al de helft van tekst weggestreept. Tijdens het optreden daar nog weer de helft van en dan was het nog te lang eigenlijk. Het was brullen tegen de storm. Maar goed, de fout was al gemaakt, ze hadden mij hier gewoon niet neer moeten zetten.

Tja, een cijfer geven is moeilijk. Ik vond dat ik het gezien de omstandigheden goed deed. Een acht wel. Ik stond als een razende over mijn harde schijf te scratchen: welke grappen zouden in godsnaam nog aanslaan bij deze bende gremlins? Een paar. De paar die ze konden verstaan.

Maar je merkt het na afloop. Na een geslaagd optreden ben je het stralende middelpunt. Nu zat ik als een paria in een hoekje. Geen complimenten, geen kaartjes, niks. Gebrek aan succes als besmettelijke ziekte. De directeur meed mij. (Hij was trouwens ook aangeschoten en verklunsde de gebruikelijke onderbreking van de speech). Maar dan heb je het dus niet goed gedaan en scoor je een onvoldoende. Daar zijn redenen voor. Maar die kennen zij niet. Omdat ze niks van mijn vak begrijpen. Maar -en -dus, helaas voor mij: een dikke 3.5.

Een Middagje In 'De Fabrique'

Maarssen, De Fabrique, GX Web Content Management, 15.25 uur. Ja, dit is helemaal 'De Fabrique' in Maarssen: ruig, eerlijk, compromisloos. Een loeigrote oude mengvoederfrabriek omgeturned tot evenementenlocatie. Perserij, Kalvermelkfabriek, silo´s, loodsen, the whole bloody lot. Om zalen te bereiken moet je grote, zware fabrieksdeuren openduwen.

En op de Meelzolder, waar mijn kleedkamer vandaag is, theezakjes in een gereedschapskist. Hell yeah! Hoe had je het gehad willen hebben, meneer de grappenmakert? Het nadeel is dat je je gast voelt van een concept. Of misschien was het de gedachte aan de baantjes uit mijn studententijd: een bebrilde student temidden van smalende arrebeiders. In ieder geval: hoe meer iemand jou een stempel opdrukt, hoe moeilijker het wordt het zelf nog terug te stempelen.

Maar deze locatie heeft iets eigens. En als je er vaker komt, krijgt het iets van een thuisterrein. Vorig jaar was ik hier voor ABN, de dag dat ze werden overgenomen. Dat gaf een speciaal sfeertje.

Deze keer is het iets moeilijker. Een zogenaamde gebruikersdag van bedrijf GX. Zij houden zich bezig met Web Content Management en mogen bedrijven als Schiphol en de landelijke politie tot hun klanten rekenen.

De zaal is hoog en niet erg gezellig, er is wat echo en waarschijnlijk hebben ze een lange dag achter de rug. Ik ben wat buikgrieperig en moet mijn aandacht erbij houden. Hij gaat niet slecht, maar ik voel me altijd wat ongemakkelijk als de directeur degene is die het hardste lacht. Toch een mooi applaus. Ik zag ook tijdens de speech blije gezichten; sommige mensen zijn nu eenmaal niet zo uitbundig. (Ik geef een 7.5). En snel naar huis om me gereed te maken voor het tweede optreden van de dag. (Zie boven).

Kunnen Gezichten Seksuele Intenties uitdrukken?

Je mag het zeggen: voor welke vrouw zou je kiezen? Die links, zegt DaPiet zonder aarzeling. Die vrouw ontroert hem. Dat gezicht zegt: Met mij kun je ver komen. DaPiet is een romanticus. (Of een angsthaas: "Joh, die rechtse die wil nu al neuken'). Ja, die rechtse is een knappertje, maar zo eentje die er met je beste vriend vandoor gaat. (Of een andere, nog grotere eikel!)

Nu is de vraag: Kunnen gezichten spreken? Ja, zeggen onderzoekers. Gezichten geven onze seksuele intenties weer. De vrouw links zegt: kinderen. De vrouw rechts: one night stand. Nou ja, net wat je op dat moment nodig hebt natuurlijk. (Als je d'r kan krijgen).

Maar het zit dus allemaal al in het biologisch aanvangspakketje. Tegenwoordig zijn er veel manieren om dat bij te stellen. Het kunnen dus ook zomaar foto's 'Voor' en 'Na' zijn. Van een kosmetische ingreep. Maar heeft dat wel zin? Want je verandert er zelf niet door; je trekt alleen andere partners aan.

Nog een andere vraag is: Hebben de onderzoekers ook gekeken naar de billen? Er bestaan namelijk overspelige billen. (Zie hievoor: "DaPiets Eerste Wet van de Bigamische Bips"). Wij mannen weten allemaal wat dat voor billen zijn als we ze zien. Misschien worden die billen ook vanzelf overspelig door alle attractie die ze oproepen.

Volgende keer in deze rubriek: welke mannen krijgen de voorkeur van vrouwen?

Kleedkamer Met Uitzicht

Den Bosch, Chalet Royal, Interpolis, 19.40 uur. Pittoresk, nietwaar? Ik heb slechtere kleedkamers gehad. De Jagerszaal, of zoiets dergelijks. Met uitzicht op de Dommel, de Bommel of de Wommel. Het heeft iets zestiende eeuws.

Maar we moeten werken. Het diner: een van de moeilijkste opdrachten. Kleine groep, kennen elkaar niet altijd, formele sfeer (ondanks de wijn). Soms wil men voor elkaar niet lachen. En dit zijn ook nog financiële jongens (1 vrouw). Hoe machtiger de mens, hoe minder hij de neiging toch lachen voelt. Vreemd, maar waar.

Maar ik ken diners, ik zie er altijd goed op toe zo weinig mogelijk verwachtingen te hebben. Wel extra goed voorbereiden. Zo kom je die moeilijke eerste tien minuten door, als het verzamelde gezelschap je hoogstens glimlachend opneemt. (En als 14 man lachen klinkt dat nu ook niet bepaald als een bulderende bergecho).

Zo is het ook nu. Ik voer het tempo wat op, dat kunnen ze aan. Paar nieuwe dingen gestest (o.a. Hillary Clinton), waar heel goed op werd gereageerd. Langzaam, heel langzaam klopt ik ze los. Hard werken hoor. (Het leuke van dit beroep is dat je soms niet doorhebt dat je staat te werken). Na afloop ben ik tevreden. Das war verdammt professionell.

Muis In Bijenkorf

Je telt tegenwoordig absoluut niet meer mee in het blogwereldje als je niet een foto van een muis in een eetomgeving hebt gemaakt, dat weet ik ook wel. Daarom kwam dit juist zo mooi uit. Ik zat bij de Bijenkorf in Utrecht een mega-grote "Salade Wilde Spinazie" te eten en begon me net af te vragen waar ergens in die berg Parmezaanse kaas, croutons, zonnebloempitten en walnoten het beloofde groen zich moest bevinden, toen ik onze kleine trippelmans de vloer zag oversteken. Instinctief joeg ik hem weg. Faut! Ik had direct de fotofunctie van mijn telefoon moeten activeren en toeslaan. Zo wordt het nooit wat met die blog. Ik dacht: Zal je meemaken, nu ben ik er klaar voor, zien we hem niet meer terug. Maar nee, al snel kwam hij weer terug, en ik drukte af. Waarvan acte. Hierbij. Dus.

Titelziekte!

Ik weet niet of het je opgevallen is, maar het wordt tegenwoordig steeds erger met die romantitels.

Ook niet over de verschrikkelijke Ludlum- of Dan Brown-titels als ‘Het Fred Oster Weekend’ of ‘De Pinokkio Protocollen’. Die mensen zijn reddeloos; evenals degenen die hun boeken kopen.

Niet over de vrij recente en irritante gewoonte allerlei bekende historische personen in een interessanterige titel te verhakselen. ’Kafka on the shore.’ ‘Kafka's hat.’ Niks meer met Kafka! ‘The Dante club.’ Niks meer met Dante! “Na het succes van ‘Leonardo’s Lach’ en ‘Nietzsches Navel, kwam de al even grote bestseller ‘Kierkegaards Kruiwagen’.”

Ik heb het over de afschuwelijke, alsmaar oprukkende semi-creatieve bijeenplaatsing van begrippen met suggestie van peilloze diepzinnigheid. Niemandsbruid. Maanvuur. Tweeduister. Spiltijd. Ziekzoekers. Dubbelliefde. Klipdrift. Zielverstand. Eilandvrees. Albinoziel. Schaduwkind. Schaduwmoeder. Moederkruid (Sleevrees?). Tralievader. Tropenvuur. Heblust. Haaiensafari. Zondagsgeld. Nachtzwemmen. Ik verzin het niet, dit zijn bestaande titels. Ik hoef niet eens mijn best te doen, ze stuiven je zo van de planken tegemoet. Plankvrees! Het is een ziekte. Titelziekte! Door de lasnaden van nep-poetische bevlogenheid kijken we rechtstreeks in de kaarten van iemands literaire blufpoker. Titelbluf!

Met dit soort titels wil men zeggen: hier gebeurt iets mensen, iets creatiefs, dit is lieteratu-huur! Dit is diep. Dieper dan “Tienduizend mijlen onder zee.”? O, veel dieper.

Bij nadere bestudering van het fenomeen valt op dat populair zijn: hemellichamen; elementen en kleuren; jaargetijden; elementaire, emotionele begrippen als vader, moeder, kind.

En dan maar husselen! Husselmoeder.

Sneeuw is goed. Sneeuwkind. Sneeuwzuster. Sneeuwklas. Maan! Maan is ook goed. Maansoep. Maanbruid. (Nee, Maanzaad niet. Sneeuwzaad kan weer wel). Maanden zijn okay. Februariliefde. Oktoberhaat. Novemberdrift. Januarikind. Septemberangst. Junivrees. Julikruid. Novembervuur.

Winter! Winter is heel goed. Ja, winter is misschien wel de beste. Die suggestie van het schrale seizoen, de koude wind die over de kale vloer van de menselijke ziel waait. Waaivader. Winterziel. Wintervuur. Winterliefde. Wintergif. Winterdrank. Winterpijn. Wintermoeder. Winterbruid. Winterziel. Winterdrift. Wintervuur. Winterlust. Zomerkut! (Roep ik opeens, om weer wakker te worden). En de Nederlandse literatuur kan weer een decennium vooruit qua titel.

“Na haar juichend ontvangen debuutroman ‘Winterhonger’ volgden ‘Marsvrees’ en ‘Snickerdrift’, waarin wederom haar eetverslaving het thema was.”

Nu vraag ik je: wat is er in godsnaam mis met die gewone titels van vroeger? Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg. Ruisen de bossen niet meer eeuwig, zijn de populieren opeens uitgezongen? Mien van het Zand-Pad, waar ben je, nu je land je nodig heeft?

Maar goed, dit wordt allemaal behandeld in mijn nieuwe boek: 'Het DaPiet Ultimatum’. Waarvan de boodschap is: kappen met dit soort titels! Het is allemaal zo semi! Creatief? Je Schaduwzuster!
(Mochten mensen nog meer fraaie voorbeelden hebben of zelfgemaakte titels willen inzenden: niet doen! Het is een ziekte. En dus besmettelijk. Windpijn. Moederzadel. Spilzee. Zeezadel. Windmoeder. Spilzadel. Aaahh!).

Film: Lady Chatterley´s Lover (****)

De Franse regisseuse Ferran nam de tweede versie van Lawrences boek. Even wennen dat de hoofdpersonen Frans spreken. Even wennen aan het trage tempo. Niet toevallig dat er in de foyer van ’t Hoogt een portret hangt van Huub Bals, voormalig directeur van het Filmfestival van Rotterdam, die ooit zei: “Tegenwoordig is het ook met films: gelijk aan de trog, bidden is er niet meer bij.” Nou, hier moest ik toch nog even de handjes vouwen, ik kwam er moeilijk in. (Nu is DaPiet ook een geboren onruststoker die moeite heeft met nadrukkelijke stilte. En je hebt ook van die gewild stille films, want ja, saai=ar-tis-tiek).

Maar dan begint het te werken: de stilte, de natuur, de personen. De man geen fallocentrische bosduvel zoals in de definitieve versie (heb ik van horen lezen). De vrouw geen aalgladde Hollywood-ster zoals in vele boekverfilmingen. Geen kosmische machoseks, geen Engelse preutsheid, geen Nederlandse patatpornografie. Fransen in die zin wel een geslaagd ras vind ik altijd: noordelijk en zuidelijk tegelijk, rationeel zowel als sensueel.

Ferran maakt benieuwd naar die tweede versie van Lawrence. Ook om te weten wat haar eigen interpretatie toevoegt. Ik vroeg me gaandeweg de film steeds meer af: zijn de hoofdpersonen nu late Victorianen of vroege hippies? Ze dansen in de regen en versieren elkaars lichamen met bloemetjes.

In ieder geval was het kijken een sensuele ervaring. Sensueel in deze film ook de natuur. Het lijkt opeens een heel andere natuur dan de onze. Dat is misschien wel het knapste van Ferran's film: de natuur onderdeel maken van de erotiek, en omgekeerd. Wat me bij is gebleven: het fluiten van een vogeltje, het druppelen van de regen op de bladeren, als de beide geliefden in postcoitale roes neerliggen op de grond -als het leeglopen van de verlangens eindelijk de begeerde rust en harmonie heeft bewerkt.
Ik moest denken aan het begrip dat Marcuse introduceerde in 'De Eendimensionale Mens": repressieve ontsublimering. Even doorbijten, mensen: "Artistieke vervreemding is sublimatie. Het roept beelden omtrent situaties in het leven, die niet te verenigen zijn met het gevestigde Realiteitsprincipe, maar die als culturele beelden draaglijk, zelfs opbouwend en bruikbaar worden. Nu wordt dit beeldenspel van haar kracht beroofd. Het inlijven ervan in keuken, kantoor en winkel, en de vrije handel erin ten bate van het zakenleven en het vermaak betekent in zekere zin ontsublimering: de bevrediging via omwegen wordt door de onmiddellijke bevrediging vervangen."

Het Lustprincipe slokt het Realiteitsprincipe op. Dat is wat pornografie doet: het seksualiseert door in te zoomen op de organen, maar het erotiseert niet, integendeel: de mens als geheel, de context van de seks (waaronder ook de natuur) verliest er door. Vroeger. Vroeger deed alles mee, meneer: de vogeltjes, de regendruppels en de wind in de bomen. Veel van de tegenwoordig afgebeelde seks is even erotisch als het trekken van een kouwe kroket. (Marcuse noemde deze ontsublimering repressief omdat ze voor de bestaande verhoudingen volstrekt onschadelijk was. Hier de hele tekst van Hoofdstuk drie van zijn boek).

Conclusie: Het is een lange zit, niet naar toegaan als je moe bent, de zintuigen moeten helemaal fris zijn. Van tevoren eten en drinken. Is aan die voorwaarden voldaan dan is het een hele mooie film. Een fijne film voor met je vriendin. Met je moeder kan ook. Voor grootmoeder is het niks. Noch voor Bin Laden. De Paus en Rouvoet blijven ook thuis. (“Moet dat nou?”). Zij kijken naar 'Deep Throat'. Voor straf. Omdat ze geen onderscheid maken tussen seks en seks. Ja, seks is gevaarlijk en vies. Tenminste als je het goed doet. (Het had in de film misschien iets gevaarlijker gekund). Maar het is ook verwarrend, vertederend en grappig. Ach, het is zoveel meer, meneer. (Gezien: zondag 16 maart, 't Hoogt, Utrecht, 17.00 uur).

Interbulk!

Daar reed hij dan in de donkere, koude Sittardse avond: een lange containertrein met daarop de naam Interbulk. Ik fotografeerde het, om een vast bewijs te hebben van de grap van dit leven. Daar sta je dan, als satyricus! Men is je duidelijk een stap voor geweest.

Nu heb ik het gebruik van het woordje 'Inter' nooit begrepen, moet ik zeggen. Het kwam me altijd al komisch voor. Het getuigde tevens van slechte smaak en denkluiheid. 'Inter' betekent 'tussen', geloof ik. Wij vervoeren bulk tussen A en B. Alle bulk overal naar toe. 'Inter' kan ook staan voor: internationaal. Ja, het is die vaagheid. 'Interbulk' had ook kunnen heten: 'Alles overal naar toe'. Zo heet het ook. Maar 'Interbulk' staat, eh, inter-ressanter. Zal allemaal best wel. Maar het had verboden moeten worden. Nu is het te laat.

Ergens tussen Utrecht en Leiden zagen DaPlien en ik een keer: Interchicken. Dat wekte al evenzeer de lachtlust. Hoe zou het zijn als je daar werkte? Ik althans zou niet de telefoon op kunnen nemen, zeggen: "Goedemorgen, met Interchicken!". Niet zonder in mijn broek te pissen van het lachen.

"Na zes jaar werkzaam te zijn geweest bij Interchicken solliciteerde hij met succes bij Interbulk."

Zijn er mensen die andere Internamen hebben gezien en vastgelegd? InterPiet houdt zich van harte aanbevolen.

Ik Was Even Weg Maar Nu Ben Ik Weer Terug

Tijd niets van mij gehoord. Klopt. Ik ben de laatste twee maanden vooral met mijn gezondheid bezig geweest. Die was niet zo best. Als ik 25 minuten ging hardlopen was ik twee dagen doodmoe. Daar baalde ik van. Ik zon op een tegenoffensief. (Hier de foto's van Seefeld, Oostenrijk en Sjusjoen, Noorwegen).

Over activiteiten als dieet en sporten valt buiten de statistieken (de laatste 30 dagen elke dag zeker een uur gesport, gemidddelde hartslag 135, etc.) niet veel te zeggen. Het hogere, geestelijke leven schiet er bepaald bij in. Ik geloof niet dat ik ooit zo weinig gelezen heb. Misschien 30 bladzijden in een maand. Na een tijdje weet je weer hoe atleten leven: eten, sporten, rusten, tv kijken, tijdschriftje kijken, eten, sporten, gapen, slapen.

Het is wat beperkt, maar het heeft niet zo'n kwaad ritme. Voor een bipolair mens is niets zo goed als een vast dagritme. Dat sleet ik er in. Om half zeven 's morgens ging de nieuwe interne wekker. Om zeven uur in het zwembad. Om tien uur op de sneeuwpiste voor een flinke langlauftocht. 's Middags wandelen. 's Avonds nog een keer zwemmen. En het mooiste: over inslapen hoefde ik me geen zorgen te maken: de benen deden het licht uit, niet de hersenen.

En mijn lichaam reageerde als een oud circuspaardje dat te lang opgesloten had gezeten: aarzelend hinnikend begon het weer zijn rondjes te draaien. We can rebuild him, make him better, faster, stronger.

De Gym Als Kleedkamer: Het Is Weer Eens Wat Anders

Amsterdam, Artemis Hotel, Atradius, 16.35 uur. Vijftien minuten voor aanvang van het optreden zit ik (in pak) even lekker te raggen op die zo uitstekende Concept Rower2 die wij ook in Lunetten bij fitness hebben staan. Het is wel een merkwaardige ruimte om te verblijven ter concentratie, maar je hebt weinig keus, als artiest, dus je maakt er het beste van.

Best pittige lui: Atradius, iets met verzekeringen , financieen, incasso. Don't fuck around with those guys. BMW 5-serie is okay, maar Chrysler 300C (DaPiets favoriete auto momenteel: ow! kijk eens naar dat lage profiel, dat jaren vijftig dak!) had ook niet misstaan. Al zal men dit zeker tegenspreken, nee men wil hier niet mee geassocieerd worden.

Ik wist niet hoe het zou gaan, mijn eennalaatste optreden was slecht geweest, het laatste goed maar niet briljant. Ik had maar vijf en een half uur geslapen. Toch voelde ik me eigenlijk best wel goed. Ik dronk alleen sap, ik bereidde me goed voor en ik accepteerde de moeilijke omstandigheden: mensen staand, donkere ruimte, slecht licht, geen goed spreekgestoelte en een microfoon zonder standaard. Weer herinnerde ik me die tip die ik tijdens de cursus didactiek in een boek had gelezen (Amerikaans natuurlijk): "Je hebt je goed voorbereid; then on your feet, and act natural." Het echte schijnt overal doorheen. Het is: springen, vertrouwen hebben. Het lukte. Direct al een open doekje. En het bleef goed gaan. Mooi applaus.

Die momenten na afloop: het zit erop, je weet dat je het goed hebt gedaan, ontspanning en verrukking tegelijk, behoren tot de mooie momenten van het vak. Wat een heerlijk werk heb ik toch eigenlijk! En tegelijk de aansporing om dit nooit te laten wegglippen door sloppiness, onverschilligheid of de verleiding van een extra biertje de avond ervoor. Dit werk is voor mij zo noodzakelijk om erbij te blijven. Om bij de les te blijven. Het vak eist discipline; zonder die discipline zou ik snel wegzakken in het lauwe water van een werkelozenleven.

Na het incasseren van een kaartje van de Directeur Commerciele Zaken van Fortis wegglippen vantussen de bruisende champagnebellen en even rust, alleen zijn. Met de iPod Touch inloggen op de WiFi van het hotel. Yep, that's right. Even de krant lezen. Dan Murad bellen en naar huis.

Destroy The Tanks On The Bridge Goddammit!

Ik zal ook wel aangestoken zijn geweest door de koopwoede van de kersttijd. Ik heb al best veel, maar sommige dingen toch nog niet. Een LCD-tv bijvoorbeeld. Elke taxichaffeur die ik ontmoet vindt dit belachelijk. En een Playstation 3 die daar zo goed mee samengaat. Met de High Definition-tv. Voor de kerstvakantie was er een aanbieding. DaPlien hoopte al dat ik hem niet gezien had op de televisie. Maar ik zag hem in de winkel.

Op de Sony Bravia KDL SM 4588906 XJV DeLuxe draaide de laatste James Bond, Casino Royal, de scene in Venetie. Moo-hooi! Zeiden we vroeger: "Het is net echt!" Nu moeten we zeggen: "Dit is echter!" Werkelijk, de realiteit wordt overtroffen. De beelden die ik zag leken reëler dan de natuurlijke wereld om mij heen. Dieper, zatter, intenser van kleur, scherper van definitie, druipend van droomkwaliteit. Het suggereerde dat er een andere realiteit aan het ontstaan is, een hyperrealiteit. In feite zijn wij al overtroefd door de apparaten die ons omgeven: hoe ze dit hebben gefilmd en nu weergeven. Zij laten ons dingen zien die we zelf in het echt niet kunnen ervaren, alleen via hen. Als je deze tv hebt, zou het zonde zijn je huis te verlaten, dat kan alleen maar teleurstelling opleveren.

En bij deze fraaie Sony Bravia kreeg ik zomaar een Playstation 3 gratis. Het droompakket kwam op € 1800,-. Dat heb ik wel. Mag het? Gezien het gebrek in de wereld? Het mag. Ik stond daar in de Media Markt en ik had het spul al half gekocht. Ik incasseerde een flinke shot adrenaline.

In de kerstvakantie had ik niet alleen een aanval van kooplust (die blijkbaar door vele landgenoten gedeeld werd). Ik had ook een aanval van spelletjesspelen. Gamen, zoals dat heet. Schieten; racen, iemand met een welgemikte trap op een hooivork schoppen. Lekker kinderachtig. Mag het? Het mag.

En wat zagen de nieuwe Playstation 3 games er lekker uit! En de laatste pc-spellen eveneeens. Ik speelde met veel genoegen de demo van 'Call of Duty 4: Modern Warfare.' Direct gedropt in een adrenaline-pompende scene ergens in een Arabisch land, explosies, bevelen, de dwingende stem van de sergeant die roept: 'Get the javelin and destroy the tanks on the bridge!' En ik krijg de zenuwen dat ik die javelin nergens zie liggen. En dat noemen ze dan vakantie! (Maar ja, zo'n portie opwinding met een straatwaarde van enige duizenden euri laat je niet liggen).

Games: je moet je toch altijd nog weer voor excuseren dat je ze speelt. Maar mensen hebben zo hun eigen dingetjes. DaPlien bijvoorbeeld kijkt graag naar huizenprogrammas op de BBC. Als ik dat lijzig-zeikerige 'A lake de bedreums' al hoor word ik zwakzinnig van ellende. Maar fijn dat zij het leuk vindt. Maar laat mij dan lekker knallen. (Raaatttaaaaattaaaaaa! Die motherfucker!) Doe ze ook wel hoor. Laatst heeft ze ook in X-Pand Rally meegereden; een fijne, rustige rijdster.

Maar come new year, en ik heb de lcd-tv niet gekocht en de playstation 3 ook niet en maar drie spellen: 1 van € 9.95,- en 2 van € 5.00,-. Een nieuwe ervaring: iets niet doen. De stress die dat oplevert heroisch uithouden en dan merken dat de aankoop echt niet zo nodig was als je toen wel dacht, een tijdelijke aanval was van, ja van wat, van bipolair onvermogen ergens omheen te lopen, van altijd elke impuls maar moeten volgen en je niet kunnen voorstellen dat waar je nu zo enthousiast over bent volgende week weer weg kan zijn. Maar goed, ik moet nu naar de Media Markt. Gewoon even kijken wat ze hebben.

Hoe Bedoelt U: Levensverandering Zonder Product?!

Without a Praddakt? Are You Creezie! Daar wordt DaPiet pas echt razend van. Erg van de kerstdagen was vooral dat hij eigenlijk nergens iets kon KOPEN. "En het gebeurde in die dagen dat alle winkels werden gesloten en een ieder zich moest melden in zijn ouderlijke huis om zich te barsten te vreten?" Maar goed dat DaPiet voor de kerst al een bestelling geplaatst had. Zie hierboven.En dan er mensen -de schatten- die oprecht verwonderd vragen: Maar je had toch al een sapcentrifuge? "Ja, maar dit is geen sapcentrifuge, dit is een sapperser! Deze slingert groenten en fruit niet om zich heen, maar kraakt ze, pijnigt ze, haalt het uiterste uit ze." "Ja, ja." 

Het goede is weer eens niet goed genoeg voor DaPiet?Inderdaad. Soms denk ik zelf ook dat ik volkomen gestooord ben. Ze zouden mij moeten bestuderen. Nou, ik bestudeer mezelf. Ik heb mijn lichaam al tijdens mijn leven ter beschikking van de wetenschap gesteld. Als ik zelf het onderzoek maar leiden mag. Professor en proefrat tegelijk -zo zeg ik dat. Maar ik voel me goed. Na het eerste sap van de Greenstar te hebben gedronken. (Een mengsel van tomaten, appelen, peentjes, komkommer, selderij en -vijgen!) Of dat door de sappen komt, door de landbouwgiffen die ik aan de groenten heb onttrokken, of door de euforie van de nieuwe aankoop is nog niet geheel duidelijk. Wij weten het niet. Zoals we ook niet weten waar dit allemaal toe zal leiden.

Maar ons leven is toch een groot experiment, vrienden! (De Fransen gebruiken 1 woord voor zowel ervaring als experiment: experience). Terughouden heeft geen zin meer. De overvloed heeft ons overspoeld en alles is nieuw: wie kan hier nog praten van distantie? De dingen zijn te dichtbij gekomen. Ik volg Peter Sloterdijks advies: Versenkung in die Verdinglichung. We moeten de dingen dicht tegen ons aan drukken. Om hier het sap van de ware wijsheid uit te peuren. We moeten ook nieuwe dingen verzinnen, anders gaat het geheid fout. Zo eten we nog steeds als negentiendeeeuwse mijnwerkers, terwijl onze dagtaak, die voor meer dan de helft uit muisklikken bestaat, energetisch door een banaan vrijwel volledig gedekt zou kunnen worden.Ik heb lol in dat experiment van dat nieuwe leven. Als ik maar niet op de grond hoef te zitten en aan niets moet denken.