Den Bosch, Chalet Royal, Interpolis, 19.40 uur. Pittoresk, nietwaar? Ik heb slechtere kleedkamers gehad. De Jagerszaal, of zoiets dergelijks. Met uitzicht op de Dommel, de Bommel of de Wommel. Het heeft iets zestiende eeuws.
Maar we moeten werken. Het diner: een van de moeilijkste opdrachten. Kleine groep, kennen elkaar niet altijd, formele sfeer (ondanks de wijn). Soms wil men voor elkaar niet lachen. En dit zijn ook nog financiële jongens (1 vrouw). Hoe machtiger de mens, hoe minder hij de neiging toch lachen voelt. Vreemd, maar waar.
Maar ik ken diners, ik zie er altijd goed op toe zo weinig mogelijk verwachtingen te hebben. Wel extra goed voorbereiden. Zo kom je die moeilijke eerste tien minuten door, als het verzamelde gezelschap je hoogstens glimlachend opneemt. (En als 14 man lachen klinkt dat nu ook niet bepaald als een bulderende bergecho).
Zo is het ook nu. Ik voer het tempo wat op, dat kunnen ze aan. Paar nieuwe dingen gestest (o.a. Hillary Clinton), waar heel goed op werd gereageerd. Langzaam, heel langzaam klopt ik ze los. Hard werken hoor. (Het leuke van dit beroep is dat je soms niet doorhebt dat je staat te werken). Na afloop ben ik tevreden. Das war verdammt professionell.
1 opmerking:
Is Reichsmann ook te boeken voor een diner voor twee? Ik lach gemakkelijk.
Een reactie posten