Amsterdam, Partyboot 'Pure Liner', Aegon, 19.15 uur. De voortekenen zijn niet goed. Een boot vol opgewonden, bierdrinkende mensen. Dansend, flirtend, brullend. Ik bekijk de zaken nu even vanuit mijn gezichtspunt. Iedereen zalig op zijn eigen manier. Maar ik moet hier optreden. En dat wordt moeilijk. De vrouw van het organisatiebureau zei vlak voordat ik opging: "Nu ga ik iets heel ergs zeggen: Hou het kort!"
Nou, dat hoefde ze niet te zeggen, want op de plee had ik al de helft van tekst weggestreept. Tijdens het optreden daar nog weer de helft van en dan was het nog te lang eigenlijk. Het was brullen tegen de storm. Maar goed, de fout was al gemaakt, ze hadden mij hier gewoon niet neer moeten zetten.
Tja, een cijfer geven is moeilijk. Ik vond dat ik het gezien de omstandigheden goed deed. Een acht wel. Ik stond als een razende over mijn harde schijf te scratchen: welke grappen zouden in godsnaam nog aanslaan bij deze bende gremlins? Een paar. De paar die ze konden verstaan.
Maar je merkt het na afloop. Na een geslaagd optreden ben je het stralende middelpunt. Nu zat ik als een paria in een hoekje. Geen complimenten, geen kaartjes, niks. Gebrek aan succes als besmettelijke ziekte. De directeur meed mij. (Hij was trouwens ook aangeschoten en verklunsde de gebruikelijke onderbreking van de speech). Maar dan heb je het dus niet goed gedaan en scoor je een onvoldoende. Daar zijn redenen voor. Maar die kennen zij niet. Omdat ze niks van mijn vak begrijpen. Maar -en -dus, helaas voor mij: een dikke 3.5.
Nou, dat hoefde ze niet te zeggen, want op de plee had ik al de helft van tekst weggestreept. Tijdens het optreden daar nog weer de helft van en dan was het nog te lang eigenlijk. Het was brullen tegen de storm. Maar goed, de fout was al gemaakt, ze hadden mij hier gewoon niet neer moeten zetten.
Tja, een cijfer geven is moeilijk. Ik vond dat ik het gezien de omstandigheden goed deed. Een acht wel. Ik stond als een razende over mijn harde schijf te scratchen: welke grappen zouden in godsnaam nog aanslaan bij deze bende gremlins? Een paar. De paar die ze konden verstaan.
Maar je merkt het na afloop. Na een geslaagd optreden ben je het stralende middelpunt. Nu zat ik als een paria in een hoekje. Geen complimenten, geen kaartjes, niks. Gebrek aan succes als besmettelijke ziekte. De directeur meed mij. (Hij was trouwens ook aangeschoten en verklunsde de gebruikelijke onderbreking van de speech). Maar dan heb je het dus niet goed gedaan en scoor je een onvoldoende. Daar zijn redenen voor. Maar die kennen zij niet. Omdat ze niks van mijn vak begrijpen. Maar -en -dus, helaas voor mij: een dikke 3.5.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten