Stephen Fry: 'The Secret Life of the Manic Depressive'

In de documentaire 'The Secret Life of the Manic Depressive' die momenteel op Canvas opnieuw wordt uitgezonden (volgende week dinsdag, 22.10 uur, deel 2), kijkt de Britse komiek en schrijver Stephen Fry terug op een uiterst verwarrende periode in zijn verwarrende leven. School, universiteit, zijn eerste schreden op het pad van de humor als beroep.

Pijnlijk, maar waar: ik herkende daar veel, zo niet alles in. Diefstal, drankmisbruik, cocaïnegebruik (om af te remmen!), uitzinnig & kinderachtig gedrag, verbale manie, agressie, onbeheersbare vlucht van ideeën, alles eindigend op de stootblokken van de depressie: lethargie, gebrek aan energie, moeheid (ik noem deze drie dingen expres omdat de depressieveling voor de zwaarte die hem neer drukt evenveel woorden kent als de eskimo voor sneeuw), geen interesse meer in alle dingen die vroeger leuk waren, gevoelens van waardeloosheid, verminderde concentratie, besluiteloosheid, en zo nog wat zwart strooigoed. Nauwelijks gemaskeerde zelfmoordpoging; de moeilijke weg terug naar iets wat lijkt op een normaal leven.

Pas op zijn 37e werd en de diagnose gesteld: bipolair. Een eigentijdse aanduiding van het goede oude manisch-depressieve ziektebeeld. Naar eigen zeggen heeft hij de light versie van het verschijnsel, net als ik denk ik. Niet de volledige manie, niet de alles overweldigende depressie, maar beide toch wel in zodanige mate dat het je leven behoorlijk moeilijk kan maken. Zeker wanneer je niet weet wat je overkomt. Fry wist dat niet tot zijn 37e en ikzelf kwam er eigenlijk ook pas erg laat achter.

Een van de mooiste kenmerken die ik ergens aantrof van de bipolaire patiënt is: “Excessive involvement in pleasurable activities which have a high potential for painful consequences” (Uit: ‘Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorder’ van de ‘American Psychiatric Association’). Hierna kun je toch moeilijk staande houden dat wetenschappers geen gevoel voor humor en understatement hebben! Dit mag trouwens ook zo op mijn grafsteen gebeiteld worden hoor, bij wijze van samenvatting.

Ik zal er op de blog, nu ik toch veel over de aandoening aan het lezen ben, nog wel eens over schrijven. Vooralsnog volstaat het volgende excuus, dat als je een tijdje niets van gehoord hebt, dat als ik niet zit te twitteren, te bloggen en te kanariepieten. Dat het dan wel duidelijk is: DaPiet is met zomerdepressie! Iedereen moet tenslotte vakantie hebben. Alleen vakantie van jezelf is er niet bij.

Maar wij melden ons terug! Wij, dat wil zeggen: Hij, die manische vent, en ik, zijn depressieve broer. Want wij geven niet op. No way, dude! Ons belachelijke gedrag wil juist eigenlijk alleen maar 1 ding zeggen: wij zijn gek op het leven! (Het leven: een potje zoetzuur, waarvan het uitlekgewicht groter is dan de inhoud.)