Ja, gisteren hingen de draadjes van de geschiedenis elektrisch geladen boven de stad. Er zouden trams en trolleybussen op hebben kunnen rijden. Obama is coming to town. En Obama kent zijn geschiedenis. Het was duidelijk wie hij met zijn bezoek wilde imiteren. (Die Zeit suggereerde als slogan: "Ich bin ein Kennedy.") En zelfs Reagan met zijn oproep de Muur af te breken. Want er waren nog genoeg muren over die de mensen van elkaar scheidden, toch?
We beleefden een goeie speech waarin Obama in 30 minuten door de geschiedenis en om de wereld reisde. Veel bijval van het jonge publiek was er voor de passages in Obama's speech over het kernwapenvrij maken van de wereld en het vreedzaam samenleven van alle geloven en rassen. Minder voor de oproep meer soldaten naar Afghanistan te sturen. Europeanen willen idealen op een koopje. Ik vind het prima als je een pacifist bent. Maar dan kun je bepaalde dingen niet roepen zonder een beetje belachelijk te worden. (Democratie, vrouwenrechten).
Bij Obama vind ik de verbinding van ideaal en macht sterk. Dat zorgt er ook voor dat hij (nog) niet arrogant, soms zelfs bescheiden overkomt: "I know my country has not perfected itself. We've made our share of mistakes, and there are times when our actions around the world have not lived up to our best intentions." (Hier was er zelfs even een goedmoedige, lacherige stilte: jaja, dat klopt ja.)
Ik ben wel blij met het verleggen van het accent van zijn Irak naar Afghanistan. De Irakezen moeten het nu zelf doen. Ook dat was weer een historische gedachte die opkwam toen we met 200.000 terug liepen over Strasse des 17 Juni (1953-opstand in DDR) en vlak langs de Reichstag, terug naar de binnenstad. Op de Rijksdag staat: " Dem Deutschen Volke." Een veelzeggend staaltje naamval. "Aan het Duitse volk."
Maar het Duitse volk wilde het parlement niet, vond de moeilijke democratie te moeilijk, wilde liever schreeuwen, zich dronken brallen. Staat op het Iraakse parlement niet een dergelijke spreuk? Aan het Iraakse volk. Een geschenk van de VS. Maar kun je een democratie wel cadeau doen?
We beleefden een goeie speech waarin Obama in 30 minuten door de geschiedenis en om de wereld reisde. Veel bijval van het jonge publiek was er voor de passages in Obama's speech over het kernwapenvrij maken van de wereld en het vreedzaam samenleven van alle geloven en rassen. Minder voor de oproep meer soldaten naar Afghanistan te sturen. Europeanen willen idealen op een koopje. Ik vind het prima als je een pacifist bent. Maar dan kun je bepaalde dingen niet roepen zonder een beetje belachelijk te worden. (Democratie, vrouwenrechten).
Bij Obama vind ik de verbinding van ideaal en macht sterk. Dat zorgt er ook voor dat hij (nog) niet arrogant, soms zelfs bescheiden overkomt: "I know my country has not perfected itself. We've made our share of mistakes, and there are times when our actions around the world have not lived up to our best intentions." (Hier was er zelfs even een goedmoedige, lacherige stilte: jaja, dat klopt ja.)
Ik ben wel blij met het verleggen van het accent van zijn Irak naar Afghanistan. De Irakezen moeten het nu zelf doen. Ook dat was weer een historische gedachte die opkwam toen we met 200.000 terug liepen over Strasse des 17 Juni (1953-opstand in DDR) en vlak langs de Reichstag, terug naar de binnenstad. Op de Rijksdag staat: " Dem Deutschen Volke." Een veelzeggend staaltje naamval. "Aan het Duitse volk."
Maar het Duitse volk wilde het parlement niet, vond de moeilijke democratie te moeilijk, wilde liever schreeuwen, zich dronken brallen. Staat op het Iraakse parlement niet een dergelijke spreuk? Aan het Iraakse volk. Een geschenk van de VS. Maar kun je een democratie wel cadeau doen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten