Tijd niets van mij gehoord. Klopt. Ik ben de laatste twee maanden vooral met mijn gezondheid bezig geweest. Die was niet zo best. Als ik 25 minuten ging hardlopen was ik twee dagen doodmoe. Daar baalde ik van. Ik zon op een tegenoffensief. (Hier de foto's van Seefeld, Oostenrijk en Sjusjoen, Noorwegen).Over activiteiten als dieet en sporten valt buiten de statistieken (de laatste 30 dagen elke dag zeker een uur gesport, gemidddelde hartslag 135, etc.) niet veel te zeggen. Het hogere, geestelijke leven schiet er bepaald bij in. Ik geloof niet dat ik ooit zo weinig gelezen heb. Misschien 30 bladzijden in een maand. Na een tijdje weet je weer hoe atleten leven: eten, sporten, rusten, tv kijken, tijdschriftje kijken, eten, sporten, gapen, slapen.
Het is wat beperkt, maar het heeft niet zo'n kwaad ritme. Voor een bipolair mens is niets zo goed als een vast dagritme. Dat sleet ik er in. Om half zeven 's morgens ging de nieuwe interne wekker. Om zeven uur in het zwembad. Om tien uur op de sneeuwpiste voor een flinke langlauftocht. 's Middags wandelen. 's Avonds nog een keer zwemmen. En het mooiste: over inslapen hoefde ik me geen zorgen te maken: de benen deden het licht uit, niet de hersenen.
En mijn lichaam reageerde als een oud circuspaardje dat te lang opgesloten had gezeten: aarzelend hinnikend begon het weer zijn rondjes te draaien. We can rebuild him, make him better, faster, stronger.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten