Het Was De Rijks Dag Niet

De eerste dagen zijn we geen museum binnen gegaan: eerst maar eens een idee van de stad krijgen, een beetje gevoel voor de topografie ontwikkelen. Dus veel gewandeld, zeker twee en een half uur per dag. Op een stadskaart teken ik 's met viltstift avonds onze wandelingen in. De loft is goed gekozen: dichtbij het Hauptbahnhof, Friedrichstrasse af en je zit unter den Linden.

Dindag zijn we naar de Rijksdag gewandeld. Ik vond dat gebied er desolaat uitzien. Maar het was te voorzien. Hier lag vroeger ook een excercitie-terrein. (Er waren er heel wat in de stad). Nu zijn ze uitgeoefend en gemarcheerd en vul dat allemaal maar weer eens in, architectonisch. En dan de bombardementen. En dan de DDR-kaalslag. Eigenlijk zou alleen het megalomane Architectenburo Hitler & Speer zo'n braakland in kunnen richten. Maar hun ontwerp werd niet bekroond. Er is een apart boek over wat de nazi's allemaal nog met Berlijn van plan waren. Pompeus is het woord niet. Es war ja total verroekt!

Nee, dit wordt niks, dit gebied. In het boek met de oude foto's ziet her er veel leuker uit: meer bomen, meer structuur, meer 'dingen'. Zo stond er een standbeeld van Bismarck. Met zijn rug naar het parlement. Symbolisch, zei men, want hij is er nooit naar binnen geweest. De goudblinkende zegezuil stond ervoor en je zag de Spree. De zegezuil hebben ze ergens anders neergezet en voor de Spree staat een gebouw (lelijk). Als Merkel van het splinternieuwe Kanzleramt (lelijk) de paar honderd meter naar de Bundestag wandelt wordt ze zwaar depressief. Ze gaat waarschijnlijk met de auto.

Het kan aan het weer gelegen hebben. Uit een asblauwe hemel sijpelde en miezerde het. Of het lag aan mij. Ik kon pas om vier uur de slaap vatten. Ik bleef de hele dag duf. Ja, dat was het. Het was de Rijks dag niet.