Hersenschimmels Van Bernlof, Of: Demento Mori

Ik zat eens met een stel oude vrienden bij mij thuis. En toen konden we zelfs met z’n drieën niet op de naam komen van een schaker die lange tijd stukjes in de NRC had geschreven. Had, want ze hadden hem eruit gegooid. Iets met een dier, opperde iemand. Een dier, ja. Het begint met een R. Een dier met een R. Er is geen vooruitgang in het leven. Je bent gewoon weer terug bij PimPamPet!

Sosonko, zei iemand. Ja hoor! "De Sosonko komt tegenwoordig alleen nog in de Ngoro Ngoro van Zuid-Kenia voor." We kwamen op dat moment niet achter de naam van de schaker, hoe hard we ook nadachten. Iemand vond het nodig om op te merken dat er behoefte was aan Viagra voor het brein.

Wat de achteruitgang van mijn geheugen betreft was ik de laatste jaren al het nodige gewend. Overmatig drankgebruik had zeker een aantal broodnodige cellen gesloopt. Verder is er de natuurlijke verstoffing van de hersens die deel uitmaakt van het proces van veroudering. Beide dragen bij tot een dramatische achteruitgang van het directe Quiz-geheugen.

De laatste tijd komt daar nog iets zeer verontrustends bij: de dyslexie als herintreder. Hierdoor ziet ongecorrigeerde, getypte tekst er plotseling als een soort dronken Tsjechisch uit: ‘Kjik mara. Dta ebdeol ki nu’. Of Fins. De Finoegrische versloffing van de hersens. Ja, daar ben ik eh op afgestudeerd.

Ze hebben overigens vastgesteld dat de volgorde van de letters er voor het begrip helemaal niet toe doet, maar dan nog, je bent nu eenmaal als schrijver en als lezer gewend aan een bepaald nivo van ordelijke esthetiek. Ej wlit niet wten wta ki allmaal hbe gecorrigerd ni dze teskt. Het maakt typen tot een irritante bezigheid, die alleen verlicht wordt door de aanwezigheid van de automatische spellingscorrector.

Wat de hersens betreft was ik al lang overgegaan tot het beleid van twee in een cel. Misschien was de schaker wiens naam met een R begon en die een dier voorstelde al in een cel beland met Genna Sosonko, wiens naam we wel kenden. Misschien waren het helemaal geen vrienden. Misschien dat hij daarvan baalde dat hij daarom zijn vinger niet opstak, toen wij het over hem hadden. Hij was verongelijkt, hij had de laatste tijd teveel klappen gehad. Misschien lag het aan hem en niet aan ons. Toen dacht ik opeens aan kerst, waarom weet ik niet, en toen zei ik: Ree! Hans Ree! brulde iedereen. Natuurlijk! Hoe konden we dat vergeten?

Maar nu is dus dat typen erbij gekomen. Het is begonnen, mensen. Demento Mori. We weten waar het eindigt. Daar is een mooi boek over geschreven, het heet, eh … Hè, van die man, die, kom, die schrijver. Iets met een stad uit, hè kom, dat land waar die klok vandaan komt, hoe heet die klok? Iets met koek. Koekoeksklok, natuurlijk. Iets met een stad uit Zwitserland? Bern! Bernman? Ja, Bernman, maar dan met die groente. Witlof? Juist. Bernlof, ja. En het boek heet, het boek heet, hè, waarom kom ik er nu niet op? Iets met schimmel. Hersenschimmels! Hèhè! Hersenschimmels van Bernlof.