woensdag 18 juli 2007

Nieuw: DaPiets Favoriete Essays (1)


'Against Interpretation' - Susan Sontag (1964).

O ja, Blanche uit ‘A Streetcar Named Desire’ staat voor de ondergang van de Westerse beschaving! En de tank die in ‘The Silence’ van Ingmar Bergman door de straat komt rijden, is dat niet een enorm fallisch symbool?! Nee, bedankt zegt Susan Sontag in haar beroemd essay 'Against Interpretation'. Interpretatie is de wraak van het intellect op de kunst. Op de wereld. Maar de wereld wordt alleen maar armoediger van al die tweedehands meningen. Kafka, Beckett, Proust, Joyce, Rilke: er heeft zich in de loop der decennia zoveel parasitair geschelpte van interpretatie aan hun boegen vastgezogen dat ze moeizaam zijn gaan varen. (Reden te meer om toch maar eens scheep te gaan? Misschien zijn ze niet 'moeilijk'; heeft men ze alleen 'moeilijk' gemaakt. Of hebben die auteurs zelf de interpretaties al in hun werk ingebakken?).

We zijn zulke breinmensjes geworden, we kunnen gewoon niet meer genieten van kunst zonder te interpreteren. Op zoek naar de zogenaamde inhoud, worden we vaak ongevoelig voor haar vorm. We kletsen de kunst dood. Wij zelfbenoemde filmrecensenten, kunstcommentatoren en literatuurcritici, zouden we er beter aan doen onze zintuigen te redden in de zondvloed van kunstuitingen die ons omgeeft.

We zouden moeten streven naar een erotiek van de kunst. (Eerder dan naar een hermeneutiek). Bekijk een film en laat je meeslepen door de schoonheid, door "the pure, untranslatable, sensuous immediacy of [...] images." De functie van kunstkritiek zou moeten zijn: "to show how it is what it is, even that it is what it is, rather than to show what it means."

Citaat: “Think of the sheer multiplication of works of art available to everyone of us, superadded to the conflicting tastes and odors and sights of the urban environment that bombard our senses. Ours is a culture based on excess, based on overproduction; the result is a steady loss of sharpness in our sensory experience. Ale the conditions of modern life -its material plenitude, its sheer crowdedness- conjoin to dull our sensory faculties. [...] "What is important now is to recover our senses. We must learn to see more, to hear more, to feel more."

Net uit: At the Same Time: Essays & Speeches by Susan Sontag, edited by Paolo Dilonardo and Anne Jump, with a foreword by David Rieff; Farrar, Straus and Giroux, 235 pp., $23.00. Besproken in de New York Review of Books.

1 opmerking:

Anoniem zei

Ha. Ik dacht: ik check DaPiet even, ga ik daarna schrijven. Dit stukkie is een goede opmaat. (Laatst liep ik trouwens uren rond met een naam van een beroemde fotografe die maar niet wilde komen, je kent dat, plotseling kwam het als een oprisping: Annie Leibovitz. De geliefde van Susan.
Ivan N.