Ik ben nu drie keer in Londen geweest en drie keer in het British Museum. Je kunt je vooruitgang afmeten aan de tijd die je nodig hebt om er doorheen te gaan. Dit jaar leverde een record op: twee uur. In 1970 waren dat nog twee volle dagen. Dat was de tijd van de culturele dwangvoeding. Je moet eerst alles binnenkrijgen. In 1995 duurde het zes uur.
Nu wandelden we in dertig seconden langs het Nieuwe en het Oude Koninkrijk (dat is hoeveel honderd jaar per seconde?) en herschikten gapend van verveling ons haar in de spiegel van het glas waarachter een gouden faraomasker ons probeerde te imponeren. Wel sterk waren de Assyriers weer, die alleen al qua namen fascineren: Ashurbanipal, Tiglat Pileser I, II en III, dat soort jongens. Harde jongens. Daarom is er ook niks meer van hun steden over: Nineveh, Nimrod -ook hele mooie namen.
Voor de rest was het allemaal veel teveel. We keken uiteindelijk vooral naar de mensen en naar onze reacties op musea als deze. Onze opvoeding is voltooid, wij zijn zelfstandig denkende mensen geworden. Tijd om naar buiten te gaan.
1 opmerking:
Krijgen we nog een boeken-eindstand? Kom op, Pjotr! Of zijn jullie al weer op de terugreis? Hartelijke groet aan je autrice,
Nikolajefiets
Een reactie posten