Gewoon, Alleen Even Kijken Wat Ze Hebben...

Nou, dat was toch nog meer dan ik dacht. Het jaarlijkse Boekenfestijn in Jaarbeurs te Utrecht: vaste prik voor DaPiet. Haalde er wel eens twee volle winkelwagens weg. Nu was dat er maar 1. Ik slenterde eerst met een mandje rond, ging alras over op een klein karretje en ja, uiteindelijk duwde ik een zware winkelwagen voort. Eigenlijk wilde ik me dit jaar vooral richten op de echte koopjes. Want ik wilde Feng Shui leven, licht hebben en in de tuin kunnen kijken.

Maar ja, het waren bijna allemaal koopjes! 'The Line Of Beauty' van Allan Hollinghurst bijvoorbeeld, het boek waarmee hij in 2004 de Booker Prize won: hardcover, € 1.95,-. Tjsa, dan nemen we er dan een paar van mee. Een vuistdik boek over honderd jaar Harper's Magazine: € 7.95,-. Biografie van Saul Bellow van 686 pagina's voor € 2.50,-. (Een voor mij, een voor Ivo). En ga zo maar door. 64 boeken ten bedrage van € 323.62,-, dat is € 5.05,- per boek, vind ik niet duur. Nu doe ik alsof ik zelf niet wist dat het weer uit de hand liep, maar dat is niet waar. Ik manouvreerde mijn kar steeds schielijker door de hal. Fluisterde men daar dat ik gek was? Toch, het scheelt, als je gewend bent dat de dingen uit de hand lopen.

Alleen: hoe krijg je die spullen weg? Niet met de fiets. Ik deed alles in dozen, plaatste de dozen in de winkelwagen, betaalde borg en liep met de kar naar de achterkant van Hoog-Catharijne. Alles in een taxi laden; de kar terugbrengen en de borg ophalen. Met de taxi naar mijn huis; alles uitladen; met de taxi terug naar de Jaarbeurs om de fiets op te halen. Half drie ging ik weg, half acht was ik weer thuis. Snel eten, en naar fitness. Werd het toch nog een drukke dag. En vandaag ook, want ze gaan allemaal naar boven. Daar wordt het weer dringen, maar ik krijg ze wel weg, denk ik. En nou ophouden met boeken kopen, DaPiet!

Is It A Man, Is It A Woman?

Nee, het is Jarmila Kratochvílová. Ik zag haar naam in beeld bij de finale als houdster (nog steeds!) van het weredlrecord op de 800 meter: 1.53.28. 24 jaar geleden! De arme Jarmila moet echt afgestampt vol hebben gezeten en, om eerlijk te zijn, wij zagen dat al. Door de Duitse commentator steevast aangeduid als 'Das Muskelpaket aus der Tsjechoslowakei'. En dat was nog een vrij vleiende benaming. En dan zat er ook nog zo'n weinig vrouwelijke kop op. Arme Jarmila. Dat Isinbayeva (zie hieronder) iets gebruikt, zouden we niet snel geloven. Vliegen slaan we dood met een krant, vlinders begeleiden we omzichtig naar buiten.

Toch, als ze het allemaal doen, doping nemen, dan ben ik er niet tegen. Dan is er ook geen onsportief voordeel. (Behalve dan het onsportieve voordeel van de erfelijke aanleg). Nog steeds de mooiste 100 meter die ik zag: Ben Johnson tijdens de Olympische Spelen te Seoul van 1988 die na het pistoolschot als een dragstar van de grond komt, vooruitvliegt om nooit meer achterhaald te worden. Wereldrecord: 9.79. Hier deze ongelooflijke race nog een keer. De afloop is bekend: hij werd op doping betrapt en van de Spelen verjaagd.

Wat de meeste mensen vergeten: In 2003 gaf Carl Lewis toe drie maal positief getest te zijn op het gebruik van verboden middelen tijdens de Amerikaanse Olympische selectiewedstrijden in 1988. Volgens de regels had hij hierdoor niet mogen deelnemen aan de Spelen in Seoul. Maar daar paradeerde hij wel met het goud rond. En zei met zijn allerchristelijkelijkste smoel dat hij clean was. Bah! Dan liever een eerlijk, rondborstig stanozolol-lichaam.

Maar dat record van Kratochvilova wordt zonder doping niet meer verbeterd. Dat is wel jammer voor de sport. Daarom moeten dopingrecords verwijderd worden uit de boeken. Of twee lijsten aanleggen: 1 met, 1 zonder dope.

Athlete Of The Day: Yelena Isinbayeva

Kan ik er als sportliefhebber wat aan doen, dat sport steeds meer op een peepshow gaat lijken? Nee. Gelukkig. En daar gaat het ook niet om bij het WK atletiek in Osaka.

Maar daar is ze weer! Yelena Isinbayeva. 65 kilo, 1.74 meter groot, geboren in Volgograd op 3 juni 1982, en sinds jaar en dag met afstand de beste. Polstokhoogspringen: een van de moeilijkste disciplines in de atletiek. Onder andere snelheid, techniek, sprongkracht, zelfvertrouwen, sterke psychologie zijn vereist. De coördinatie om de drie fases (inzet van de stok, sprong, afwikkeling over de lat) te combineren is menigeen teveel. Temidden van de door de discipline uitgeselecteerde nijlpaarden, soepkippen, skeletten en glenbuterolstieren vallen de polstokhoogspringers op door hun gebalanceerde lichaamsontwikkeling.

Isinbayeva combineert de lenigheid en subtiliteit van een turnster (dat wilde ze vroeger ook het liefst worden, maar ze was te lang) met de explosiviteit van een sprintster (let op de handstand pushup!). Maar Isinbayeva is nog meer. Mooi op z'n Russisch, dat wil zeggen wildmooi, met hier en daar een klein oneffenheidje, een trucje van de natuur om te zeggen: perfectie verveelt. Supervrouwelijk op een manier die je niet vaak meer ziet, namelijk bevallig (wat hier nogal eens verward wordt met hoerigheid). En een beetje gek: ze prevelt rare woorden voor ze springt; ze loopt naar de camera en beweegt dan haar rechterwenkbrauw op en neer, onafhankelijkheid van haar linker. Een beetje diva-achtig, ze weet waar de camera is, maar alles op een speelse manier.

DaPiet is in ieder geval fan van haar. En sluit af. Voor mensen gaan denken dat atletiek een soort peepshow is. (En P.: Ik ben nog steeds superverliefd op je! En Y. is mijn type helemaal niet!).

Hodoe L' Adonai Kie Tov, Kie Le-olam Chasdo

Mensen in mijn omgeving trouwen niet zo snel. Ik geloof dat ik eigenlijk nog nooit op een bruiloft ben geweest. Dus dan is het sowieso wel leuk om er 1 mee te maken. Dat het een Joods huwelijk was, maakte het nog ietsjes specialer.

En zo zit DaPiet (met keppeltje) zondag temidden van de mannen in de synagoge naar het bruidspaar onder de choepa (het tentdakje, de trouwhemel, die het huis symboliseert) te kijken. De vrouwen elders, maar wel beneden. (Normaal zitten ze boven -verontwaardigd gemompel onder enkele orthodoxe mannen). Voordat de dienst begint speelt een Klezmerbandje. Het bruidspaar wordt binnengeleid, terwijl het welkomstlied wordt gezongen: "Hodoe l' Adonai kie tov, kie le-olam chasdo." Even je Hebreeuws ophalen. O, ja: "Dankt de Eeuwige, want Hij is goed, want Zijn liefde is voor altijd." Zie, je zit er zo weer in. (Bovendien is dit gewoon psalm 118). De rabbijn spreekt. Bruidegom en bruid drinken van de wijn. De ringen worden omgeschoven. Een glas wordt gebroken en men roept "mazzeltov". Naar buiten, rijst gooien en met muziek door de straten van Amsterdam. (Dom, dom: smartphone vergeten!).

Per boot langs zonovergoten grachten terug naar fraaie, oude West-Indisch Huis, waar de dag begonnen was met de voltrekking van het burgerlijk huwelijk. In dit huis zwaaiden eens de fameuze Heeren Negentien de scepter over de West-Indische Compagnie. Op de binnenplaats nog meer swingende klezmer. Het paar wordt op de stoelen geheven en rond de fontijn gedragen. Toespraken van de ouders. (Vader van de bruidegom verraadt de -voor de bruid- nog geheime vakantiebestemming: 'Groeten aan Fidel' - foutje). Eten. Toespraken van de getuigen.

Tot slot: keiharde disco. DaPiet en DaPlien deden het licht uit. Laat thuis. Het voor het eerst gedragen zwartfluwelen pak met de witte strepen uittrekken. Het gloednieuwe overhemd van Jacques Britt ophangen. De zwarte Italiaanse lakschoenen wegschoppen. Zuchten. Een mooie dag. Ameen. (Ik wil ook een Joodse bruiloft!).

London By Smartphone

En nu we toch met de fotografie bezig zijn: ik heb zojuist de Londense foto's van de smartphone op Picasa gezet. Foto's en filmpjes (waaronder: 'Orlando Bloom die arriveert bij het theater'!) die ik met de camera maakte, binnenkort. Klik hier om de foto's te bekijken. En voor 'diavoorstelling' op de button linksboven de foto's.

Uit Het Fotoarchief Van Pierre LePiet (3)

Enige tijd geleden lieten wij uit het archief van Pierre LePiet (Utrecht, 1959) de foto “De Venetiaanse Kat” zien. Uit de vele reacties –niet alleen van kattenliefhebbers- bleek dat de lezers deze humane en spontane fotografie, met zijn speciale voorliefde voor het gewone-in-het ongewone en het ongewone-in-het-gewone, zeer wisten te waarderen. Vandaag zetten we de archiefreeks voort met een recent van Pierre LePiet: “Back From School”(2007).

Zoals bekend werkt Pierre LePiet het liefst buiten. Of, zoals hij het vorige maand in een interview met de N.Y. Times zei: “I’m a follower of the surrealists. The Surrealists approached photography in the same way that Aragon and Breton...approached the street: with a voracious appetite for the usual and unusual.”

Wat zeker is, is dat LePiet altijd een manier weet te vinden om het gewone zo lucide te fotograferen dat het een bijna mystieke kwaliteit krijgt, een aspect dat we ook aantreffen bij Vermeer. Wat het recente werk van LePiet vooral karakteriseert is de beweging, de dynamiek, zoals in de bovenstaande foto duidelijk te zien is. Deze foto maakt ook duidelijk dat LePiet goed begrepen heeft, waar het in de fotografie vooral om gaat: ‘le moment décisif’, zoals zijn grote leermeester Cartier-Bresson het noemde.

Over de foto van de kinderen (“Back From School”) schreef de N.Y. Times: “It captures the freedom, grace and spontaneity of their movement and their joy at being alive.” Daar hebben wij niets meer aan toe te voegen.

Augustus Is Bijna Voorbij...

August is nearly over, the people
Back from holiday are tanned
With blistered thumbs and a wallet of snaps and a little
Joie de vivre which is contraband;
Whose stamina is enough to face the annual
Wait for the annual spree,
Whose memories are stamped with specks of sunshine
Like faded fleurs de lys.
Now the till and the typewriter call the fingers,
The workman gathers his tools
For the eight-hour day but after that the solace
Of films or football pools
Or of the gossip or cuddle, the moments of self-glory
Or self-indulgence, blinkers on the eyes of doubt,
The blue smoke rising and the brown lace sinking
In the empty glass of stout.

(Uit: "Autumn Journal", III, Louis MacNeice, 1938).

Je mag niet snijen in zo'n mooi gedicht, maar het is
een nogal lang gedicht.

Eventueel hier in z'n geheel te lezen.

Vakantie Voorbij, Weer Aan Het Werk...

Maandag 20 Augustus, De Havixhorst, Schiphorst (bij Meppel), 18.20 uur. Eerste optreden van het seizoen. Ik moet zeggen dat mijn hartje bij de aankondiging wel even begon te bonzen, maar na een tijdje nam de routine het alweer over, zonder dat ik een uitgemelkt gevoel kreeg. De adrenaline was lekker.

Na afloop een typisch Glamourland-tafereeltje (zie foto): "Iedereen was weer aanwezig." Veel nette mensen met bordjes vlees, die veel moeite doen om te verbergen dat ze dieren zijn. (Die mensen). Ook DaPiet viel aan op de walmende bakken. Lekker, die kwartels! Ondertussen knikken tegen hogere Pieten en ondernemers uit Drenthe en Overijssel. Natuurlijk, de A37! Was hoog tijd dat die er kwam! (En de E50. O nee, dat is een stabilisator). Maar in ieder geval. Als wij iets voor elkaar kunnen betekenen in deze godverlaten wereld. Hier is mijn kaartje. Nog een kwarteltje. Nog een spiesje met gamba's. We moeten gaan. Wel zonde van die tien Zuid-Europese wijnen.

In de trein terug naar Utrecht lekker lezen. Na thuiskomst wilde ik het bad laten vollopen. Maar ik heb geen bad. Dat was wel jammer. Ik pikte nog een staartje mee van het laatste deel van 'De Impressionisten.' Jammer dat ze Engelse spraken, maar toch leuk en educatief.

En vandaag meldt een uitgeslapen DaPiet zich na een volle week van afwezige leegte weer terug aan het blogfront. Wat de reden was van de slapte is niet helemaal duidelijk. Mogelijk een vegetarisch dieet, dat te weinig eiwitten bevatte. Of er kan sprake zijn van een hop- gebrek door matig alcoholgebruik? Ook valt niet uit te sluiten dat de halvering van de hoeveelheid koffie de afgelopen week van invloed is geweest. In ieder geval: iedereen heeft behoefte aan vakantie. Die is nu in ieder geval weer voorbij.

Vijftigste Verjaardag 'On The Road'

En 450 reacties van mensen op hun beleving van dit boek in de New York Times. DaPiet weet het niet (meer). Vroeger vond hij het geweldig, maar hij is veranderd en dus is het boek veranderd. Ook is hij nu een jaar ouder dan Kerouac. Die treurig eindigde. Begon als een mooie, gevoelige, wilde jongen. Eindigde als een racistische, dikke dronkaard, die bij zijn moeder leefde. Met haar naar westerns keek en haar uitschold voor 'old cunt'. Nee, daar worden wij niet vrolijk van.

Ja, Nee, Zegt DaPiet, Er Is Ook Goede Rap

Dan nu het beste rap-nummer dat ik ken en waarvan ik hier de lyrics laat volgen: 'Hate it or love it', 'The Game ft. 50 Cent'. Het clipje, merkte ik gaandeweg, is enigzins gecensureerd. Leuk spelletje: vergelijk de explicit lyrics cuts met de tekst. Maar je weet het wel. (Bitch, nigger, etc.). Briljant ritme en een tekst met ghetto-klachten die maar blijft vloeien als de hete lava van een vulkaan die al te lang op uitbarsten staat. Uiteindelijk krijgt het bijna de kracht van een litanie. Waardoor je je je afvraagt: welke ongelooflijke pijn zit hier achter? Waardoor DaGrumpyPiet uitroept: 'Er is ook goeie rap!''

"Ya, let's take em back Uh huh. Comin' up I was confused my momma kissin' a girl. Confusion occurs comin' up in the cold world. Daddy ain't around probably out commitin' felonies. My favorite rapper used to sing ch-check out my melody. I wanna live good, so should I sell dope for a fo-finger ring. Money and them gold ropes. Santa told me if I pass could get a sheep skin coat. If I can move a few packs and get the hat, now that'd be dope. Tossed and turned in my sleep at night. Woke up the next morning niggas done stole my bike. Different day same shit, ain't nothing good in the hood. I'd run away from this bitch and never come back if I could.

[Chorus (50 Cent & The Game):] Hate it or love it the underdog's on top. And I'm gonna shine homie until my heart stop. Go 'head envy me. I'm raps MVP And I ain't goin' nowhere so you can get to know me. Hate it or love it the underdog's on top. And I'm gonna shine homie until my heart stop. Go 'head envy me. I'm raps MVP. And I ain't goin' nowhere so you can get to know me.

[Game] G-G-G-G-G-Unit, on the grill of my lowrider. Guns on both sides, right above the gold wires. I'll fo'-five 'em, kill a nigga on my song and really do it, that's the true meanin of a ghostwriter. Ten G's ll take your daughter out her Air Forces. Believe you me homey, I know all about losses. I'm from Compton, where the wrong colors be cautious. One phone call'll have your body dumped in marshes. I stay strapped like car seats, been banginsince my lil' nigga Rob got killed for his Barkleys. That's ten years, I told Pooh in ninety-five. I'll kill you if you try me for my Air Max 95's. Told Banks when I met him I'ma ride and if I gotta die, I'd rather a homicide. I ain't have 50 Cent when my grandmama died. Now I'm goin back to Cali with my Jacob on. See how time fly?

[Refrein]

[50 Cent] From the beginnin of the end. Losers lose winners win. This is real we dont gotta pretend. The cold world that we in. Its full of pressure and pain. I thought it would change its stayin the same.

Used to see five-oh, throw the crack by the bench. Now I'm fuckin with 5-0 it's all startin to make sense. My moms happy, she ain't gotta pay the rent. And she got a red bow on that brand new Benz. Waitin on shop money to lamp, sittin in the Range. Thinkin how they spent 30 million dollars on airplanes when there's kids starvin'. Pac is gone and Brenda still throwin babies in the garbage. I wanna know "What's Goin' On" like I hear Marvin. No schoolbooks, they used that wood to build coffins. Whenever I'm in the booth and I get exhausted. I think what if Marie Bank had got that abortion? I love you ma.

[Refrein].

Bob Marley: Positive Vibration

De grootste muzikale ervaring van mijn leven is waarschijnlijk de verschijning van Bob Marley geweest. Tussen een niet-begrepen christendom en een verkeerd begrepen socialisme, was er korte tijd de reggae van Marley als een op muziek gezette Derde Wereldbijbel, die christendom en socialisme op geheel eigen wijze mixte en voorzag van een aanstekelijk ritme. (Dat het rasta-geloof noch filosofisch, noch historisch, noch op enig ander manier consistent was maakte niet uit. Vond ik.)

Decennia na zijn dood wordt er zelfs geen middelmatige reggae meer gemaakt. Alleen nog maar een soort combinatie van reggae, ragga en rap die nog het best als ‘rubbish’ valt te kenmerken.

Laatst draaide ik ‘Natty Dread’ (1974) weer eens, de eerste LP die ik van Bob Marley kocht. Wat me vooral opviel was hoe optimistisch Marley klinkt ten opzichte van zijn nazaten. Zelfs als hij de ontheemde situatie beschrijft waarin de hoofdpersoon verkeert, is het antwoord: “Don't care what the world say; I'n'I couldn't never go astray. Just like a bright and sunny day: Oh, we're gonna have things our way.” Hetzelfde in ‘Concrete Jungle’, toch geen beschrijving van een optimistische omgeving, maar: “Still I’ll be always laughing like a clown. I’vegot to pick myself from off the ground. I say that life, sweet life must be somewhere to be found.”

Positieve wereldverbetering versus verongelijkt vingerzwaaien. Het verschil tussen een muzikale profeet en een pimp op een poolparty. Het verschil tussen reggae en rap. Het verschil tussen Gullit-Rijkaard en Seedorf-Davids.

Misschien ligt het niet aan de muziek, maar aan de wereld die steeds harder is geworden. En dus ‘hardere’ muziek oplevert. Ik vond de muziek van Marley alleen mooier. GrumpyOldPiet. Still I’ll be always laughing like a clown.

Strohonden: Over Mensen En Andere Dieren

Wij kijken vaak naar de de wereld van de dieren, alsof wij op een hoger plan staan. Strevers naar waarheid, rechtvaardigheid en schoonheid, meesters van de eigen bestemming, hoog verheven boven de bloederige wereld van tand en klauw. En ja, wij doen de dingen vaak anders. We hebben de leeuwen de tanden uitgetrokken en elk buffeltje dat het dan toch nog niet redt, kan een invaliditeitsuitkering of een verzetspensioen krijgen.

Maar maakt ons dat anders naar ons wezen? John Gray schreef een boek ('Straw Dogs') over mensen en andere dieren. (Niet dezelfde John Gray overigens als van 'Vrouwen komen van Venus, mannen van Mars'). Eindelijk weer eens iemand met een duidelijk mensbeeld! De mens als dier namelijk. (Niet deze visie op zich maakt Gray origineel, maar de hardnekkigheid waarmee hij zich op alle idealistische filosofieen werpt.) De mens als succesvol dier. Zo succesvol als een virus. (De mens noemt Gray 'homo rapiens', de ziekte die hij verspreidt 'primateritis'. Vrolijke jongen! Moeilijke jeugd gehad.)

Gray heeft meer dan een emmertje mosterd gehaald bij Schopenhauer en Nietzsche, dat merk je. Maar in een tijd dat de meeste mensen niet meer te betrappen zijn op een duidelijk gearticuleerd mensbeeld is zijn boek, hoe zal ik het zeggen: verfrissend pessimistisch. Als je het nog niet deed: kijk eens een tijdje als Gray. Kijk een tijdje naar de mens als dier. (En bekijk vervolgens of je kunt leven in Grays pessimistische duisternis. Sommigen zullen zeggen: 'It's better to lit a candle than to complain about the darkness').

Enfin, hoe ik hier op kwam. Ik las in het boek een citaat van Nietszsche: "De aanvang van de rechtvaardigheid, -van intelligentie, matiging, dapperheid, moed, kortom alles wat wij met de naam socratische deugden aanduiden - is telkens dierlijk: een uitvloeisel van de driften die het dier leert naar voedsel te zoeken en vijanden te ontkomen."

En dat deed me denken aan de buffels in het filmpje dat ik gisteren plaatste. Dat filmpje stemde me optimistisch. Laat John Gray het maar niet horen. (Ik hoop later nog iets uitgebreider over zijn boek te schrijven.)

Zes Leeuwen, 1 Kroko En 59 Buffels...

Ik heb al heel wat natuurprogramma's gezien. Maar dit is toch wel spectaculair. Het begint idyllisch in het Krugerpark. Daarom kun je de eerste twee minuten overslaan. Daarna wordt het heel spannend. Bord op schoot.

Hemelvaartsdag...

De juiste plaats, de juiste tijd. GPD-correspondent Harald Doornbos weet ervan. Deze beelden schoot hij met een eenvoudige Sony camera bij een vluchtelingenkamp rond de Libenase stad Tripoli. De vliegende man zou een Al-Qaida terrorist zijn die een voltreffer kreeg van een mortier van het Libanese leger. Een voorbeeld van blogjournalistiek die de echte media kapot maakt? Zoals de auteur Andrew Keen - beweert in zijn boek 'The Cult of the Amateur'? (Or: 'How Today's Internet Is Killing Our Culture and Assaulting Our Economy'). Hoe weten we dat dit een terrorist is en niet een onschuldige kebab-verkoper? Zoek het zelf maar uit, lijkt het antwoord. In plaats van de onderzoeksjournalist: de onderzoekslezer? Kijk op de blog van Doornbos, doorzoek de buitenlandse media, etc. Maar wordt het nieuws hiermee niet een soort 'Funniest Homevideos'? Zoals de historicus Johan Huizinga eens naar aanleiding van iets heel anders zei: 'We weten het niet; en we kunnen hierin berusten.' Een wijze man.

Huis-Tuin-En-Keuken Filosofie...

De operatie om alle boeken in mijn huis een plekje te geven is bijna afgerond. Deze titels staren me nu aan wanneer ik in bed lig. Zoals gezegd: niet helemaal Feng S., maar mij bevalt het wel, ik vind het altijd goed gezelschap, boeken.

Mooie bijkomstigheid van het verplaatsen van al die boeken was dat mijn huis weer te voorschijn kwam. Evenals mijn tuin. Nou ja, mooi? Ik moest aan de slag! Nu men DaPiet iets beter kent, zal niet verbazen wat er vervolgens gebeurde. Eenmaal ontwaakt, na jaren van stoffig Oblomovisme, is hij opeens niet meer te stuiten en moet alles nieuw worden. Dus werd er stofgezogen.

Niet met een gewone stofzuiger, nee met een nieuwe zakloze Philips Dustsucker Deluxe (2200 watt, roestvrijstalen telescoopstokken, rubberen wielen, uitwasbaar HEPA12 filter, geïntegreerde iPod docking station). Het ding bulderde als een opstijgende 747 en ontwikkelde zoveel zuigkracht dat de tapijtegels omhoog kwamen. Je moest hem als een pitbull toespreken: af! Anders trok hij de gordijnen van de rails. Spinnen vaporiseerden in zijn afterburner.

Vervolgens werden manshoge stapels kranten en tijdschriften weggekart naar de papiercontainer. Er werden zelfs gordijnen vervangen. En, en, en. Ik zal hier verder niet te diep op ingaan, behalve dan dat er bolchrysant in mijn Japanse egeltuin (eufemisme voor: totaalverwaarloosde rotzooituin) staat en aan de douchewand een zeepje met magneet is geplaatst.

En dan hebben we het hopelijk weer gehad voor deze eeuw. Want je komt gewoon niet meer aan lezen toe! En als je leest, ben je weg, je let niet meer op je omgeving, dat is juist het lekkere ervan. Wie zoveel 'elders' is bewijst zichzelf nauwelijks een dienst met zo'n blinkend Mien Dobbelsteen-paleis.

Behalve dan -dat zie ik wel- dat het een teken is aan jezelf en aan de wereld, van cultuur! Cultuur komt van het Latijnse colere! (Heb ik mijn huis en tuin zo verwaarloosd?!). Hetgeen bewerken van de akker betekent. Cultuur is orde aanbrengen in de chaos. Chaos is een Grieks woord dat staat voor de aanvankelijke staat van het universum, omgevormde materie, de oneindige ruimte maar ook voor de afgrond, de duisternis, de onderwereld, de dood. Om het in 1 woord uit te drukken: de tuin van Piet. Voor de komst van de bolchrysant.

Eh. Nou ja, dat schoonmaken is misschien toch niet goed voor je. niet goed is voor je. Zie je nou wel? Ik ben de Mien Dobbelsteen van de filosofie geworden. Ik zit te kwaken als een gekgeworden WC-eend. Maar ik heb eindelijk eens een lege plank. Tot 30 augustus. Want dan begint in Utrecht het vierdaagse boekenfestijn. Komt allen!

Nog Tien Lessen En Ik Ga Afrijden!

Ben nu bezig aan mijn tiende les, en ik moet zeggen: het gaat lekker! Chicanes kunnen beter, de start ook, maar verder geen probleem: inhalen, afsnijden, achteruit de pits in, ik denk dat ik een natuurtalent ben. Nog tien lessen en ik mag afrijden. Theorie heb ik nog niet veel aan gedaan, maar zo moeilijk kan het niet zijn. Hold on to your butt!

De Laatste Lege Wand...

Is nu ook voorzien van een boekenkast. De laatste lege wand bevond zich in mijn slaapkamer. Ook wie Feng Shui niet helemaal komt aanvliegen begrijpt dat daar rust moet heersen. Geen bloemen, geen toespraken, geen zaken die raken aan werk, geen rommel. Deze boekenkast van -ik herhaal het met graagte: geperst Zweeds smurfensnot, zal een evenwichtige stemming niet ten goede komen. Dat weet ik ook wel. De uiterst venijnige reuk van die plankjes alleen al is in staat je chi levenslang te blokkeren. Toen ik die inademde voelde ik direct Morpheus's machtige armen verschompelen tot Softenon-grijpertjes.

Maar ja, de Heer Feng Sjoewie heeft makkelijk praten, hij had geen boeken. Ik heb het even opgezocht: Feng Shui is uit de tijd van de Han-dynastie (grofweg 200 voor- 200 na Christus) en de eerste Chinese blokboeken dateren van ongeveer 770 na Christus. (Toegegeven: een stuk eerder is dan wij boeken hadden).

Nou ja, het was niet echt een discussie: de laatste lege wand moest wijken. Nu kan ik eindelijk al echt al mijn boeken kwijt. Hoewel ik het ook van de andere kant had kunnen benaderen. Weggooien. Radicaal zijn. Maar dat ik niet. Niet met boeken.

Sommige boeken hadden er eigenlijk niet eens in mogen komen, dat besef ik wel. Zo tekende DaSuckerPiet in op een serie van de ECI: 'De wereld van het onverklaarbare.' Na een jaar blijkt het meest onverklaarbare verschijnsel die boeken zelf te betreffen, want ze blijven maar komen. Ik kan ze niet stoppen! Vorige week kreeg ik alweer het 12e deel: "Bovennatuurlijke verschijnselen van de 20e eeuw." Plaatje van een UFO er op. (Nazi's? Geheime Wapens?). Nostradamus voorspelde Ikea in 1550 al een grote toekomst.

UFO's, Nazi's En Geheime Wapens

Schuierend door de nauwe gangetjes van slecht geventileerde en muf ruikende tweedehandsboekenzaken, stuitte ik in Londen soms op verrassingen. Mooie boeken. Als je er de ziektebacillen van voor de Franse revolutie af had geblazen. Maar ik kwam ook uiterst merkwaardige plankaanduidingen tegen, zoals deze: 'Ufo's, Nazi's, Secret Weapons.' De V1, de V2 was zoiets in de begintijd: unidentified, geheim, nazi-wapen. Maar verder? Wee hem die op deze plank terecht komt. It's the dustbin of history, I tell ya.

Hee, Kijk Nou, Ik Heb Een Tuin!

Joh, dat wist ik helemaal niet! Wat fijn. Maar... ogenblikkelijk gaan de alarmbellen rinkelen. De tuin ziet er een beetje verwaarloosd uit. Struiken vragen om onderhoud. Boeken niet. Misschien kan ik ze beter weer terugzetten? Hier merk je direct het nadeel van opruimen: je ziet dat alles smerig en rommelig is. Niet alleen wat je net opruimde, maar ook de achterkant van de televisie, de wc, je bureau -en ga zo maar door. De straat. De Noordzee. En Darfur, daar moeten ze ook eens de bezem doorhalen. En wat zojuist nog een bron van vreugde was, is er nu bijna een van ergernis. Dat ik gewekt ben uit sluimerstof en spinragdroom, dat zal nog kwalijke gevolgen hebben.

Zeg, Ik Hoorde Dat De Zon Bij Jullie Scheen...

Natuurlijk waren er altijd al mensen, die tegen mij zeiden: 'Jij moet geen boeken kopen, jij moet boekenkasten kopen.' En natuurlijk hadden zij gelijk. Nadat ik vorig jaar flink had opgeruimd, groeide het toch weer dicht. 'Wat is het toch donker hier!' Maar ja, DaPiets favoriete motto is nog altijd: 'Doe niet vandaag, wat je ook morgen kunt doen.' Al begon het hem de laatste jaren wel op te vallen, dat morgen de neiging had steeds verder de toekomst in te schuiven. Het is trouwens sowieso moeilijk om greep op de wegvliedende tijd te krijgen. De enige manier waarop me dat eigenlijk lukte was door te zeggen: 'Er zal nooit meer een augustus zijn dat je 48 bent.' O, eh, nou...

Maar dat was blijkbaar niet voldoende om boekenkasten te gaan kopen en mijn huis op orde te brengen. Nu heb ik ook geen auto. En mijn buurman heeft ook geen auto. Het Iraanse spreekwoord dat ik van mijn ex-buurman Ali Rezvani leerde, luidde: 'Een buurman zonder auto, is geen buurman.' Een ex-buurman met auto telt helaas ook niet.

Maar: ik heb een vriendin (heb -dat mag je tegenwoordig weer zeggen; niet om enige ideologische reden, maar puur uit vermoeidheid met de jaren zeventig) en die heeft een auto. Een C5 nog wel. Ze is van het type 'gewoon doen!' Dus gingen we gisteren naar de Ikea. En vanavond staan deze boeken in de kast! Dat zal best wel wennen zijn.

Tachtigduizend Stappen, En Maar 1 Ons Afgevallen?

Ik had er meer van verwacht. In Londen heb ik toch behoorlijk wat afgtrippeld, misschien wel meer dan 80.000 stappen. Maar de dag na thuiskomst ging ik op de weegschaal staan, en ontnuchtering: slechts 1 enkel onsje afgevallen. Veranderde balans van vet en spieren? Stofhuishouding die zich nog gaat aanpassen? Toekomstige bonus? Of toch de verkeerde dingen gegeten? Toevallig had ik nog de achterkant van het plastic bakje bewaard, waar een broodje Mozzarella met tomaat in had gezeten. En ik, naieveling, dacht dat ik een broodje kaas met tomaat gegeten had. Nee, dat was vroeger.

Hier de complete lijst van het chemisch lab dat ik binnenhapte: Red pepper bread (36%): wheat flour, water, dried red peppers, yeast, salt, soya flour, emulsifiers: E471, E472e, preservatives: E282, flour treatment agent E300; Mozzarella cheese (29%): acidity regulator E330; wine ripened tomato (10%); tomatoes (8%); baby spinach (7%); green pesto mayonnaise (7%): mayonnaise, rapeseed oil, pasteurized whole egg, non-brewed condiment (water, acetic acid), water, sugar, salt, mustard flour, stabilizers: E412, E415, E419, nutfree green pesto (basil, salt, sunflower oil), sunflower oil, medium fat hard cheese, garlic puree; reduced fat spread (2%): water, sunflower oil, repressed oil, modified tapioca, starch, salt, buttermilk, emulsifiers: E471, E322, preservative: E202, acidity regulator: E330, vitamin E, vitamin B6, flavouring colour: E160, folic acid, vitamin A, D and contains: wheat gluten, soya, milk, mustard.

Nou, het was weer lekker. Of het dik maakt, weet ik niet. (Ik ben waarschijnlijk wel klaar voor de eeuwigheid: zo stabiel als een geëmulsifieerde mummie). Maar ach, wanneer ben je dik? Toch alleen als je je stappenteller niet meer kunt zien? Precies. En vooruitgang, is dat niet altijd: 1 stap voorwaarts, twee achteruit? Juist. Maar die laatste twee tel ik wel gewoon mee!

"Meneer DaPiet, U heeft Een Megalopolis Nodig!"

Een dag thuis, en direct komen de meer prozaïsche kanten van het bestaan in alle hevigheid op me af. Vanmiddag bijvoorbeeld kwam de AssurantieMan. Maar DaRommelPiet had zijn polissen natuurlijk weer overal en nergens liggen. Uiteindelijk stelde ik vast dat ze in een van deze 6 stapels moesten zitten.

De AssurantieMan echter heeft ook aan de weinige gegevens die er zijn genoeg om een aantal dingen te concluderen. Ik ben al jaren onderverzekerd wat betreft mijn inboedel. De polis maakt melding van een flatwoning, terwijl ik nu toch echt in een eengezinswoning zit (zij het zonder gezin). Ik betaal twee keer voor een pc-verzekering. (Ik had namelijk ook nog een aparte bij de Postbank afgesloten). Ik heb geen Arbeidsongeschiktheidsverzekering. (Maar kan nu wel de Z wegleggen). Ik heb geen uitvaartverzekering. Ik blijk te sparen voor een feestje op mijn 65ste. Serieus, zo grappig is de Amersfoortse.

Maar nu het mooie. Hij gaat alles regelen voor me! Alles in 1 pakket stoppen. Krijg ik nog veel korting op ook. Ik kan altijd bellen. En als ik een toelichting wil, dan komt hij bij me langs. Nu moet ik afsluiten. Voor ik te emotioneel word om verder te schrijven.

"Geachte Mevrouw De Rijk, Wij Troffen U Niet Thuis."

Klopt. Ik ben ook nog in Londen. Althans, voor een groot deel. Soms eindigt een reis nog voor je vertrokken bent. (Omdat het tussen jou en die plaats toch nooit wat had kunnen worden. Al je vrienden zeiden het, maar jij wilde het niet geloven). Soms begint een reis pas nadat je bent thuisgekomen.

Dat laatste heb ik vrij vaak. Ik kan niet goed afscheid nemen. En ik heb een one-track mind. En terwijl de eerste afschrijvingen en aanmaningen al als vroege herfstbladeren om mij heen dwarrelen, lees ik als een dolleman verder in allerlei boeken. Alsof de duivel me op de hielen zit. Ik moet alles weten over Londen. Nu.

Maar waarom? Ik weet toch, dat het volgende week echt afgelopen is met deze Londen-manie? Het gewone leven herneemt zijn rechten weer. Waarom je lachte in Londen als je even op internet keek: het knullige, het kleinschalige van Nederland ("Gemeente Putten gaat 'zuiphokken' aanpakken"), daar zit je opeens weer midden in. De rekeningen moeten worden betaald en de plee geschrobt. Wat zegt dat, als je je daar op je 48e nog zo heimelijk tegen verzet? Wordt het niet eens tijd, DaPiet, om volwassen te worden?

Ja, ja, zegt DaPiet dan, en zucht. Met zo'n onbenulig gezicht dat het komisch wordt. Zoals hij ook net deed, alsof hij niet wist dat je geen foto's mocht maken in het museum. Of mocht laten maken. Zoals hierboven in de National Portret Gallery. En, o ja, is het sluitingstijd? Nee, dan ga ik direct naar de uitgang. Maar ondertussen verbergt hij zich achter een Assyrische paleiszuil en laat zich insluiten in het museum. Of wordt hij maandagmorgen gevonden in de koopjeskelder van een antiquariaat. That lad is mad, Oi've told you all along! The lad is barkin' mad. And that's what he is now.