De grootste muzikale ervaring van mijn leven is waarschijnlijk de verschijning van Bob Marley geweest. Tussen een niet-begrepen christendom en een verkeerd begrepen socialisme, was er korte tijd de reggae van Marley als een op muziek gezette Derde Wereldbijbel, die christendom en socialisme op geheel eigen wijze mixte en voorzag van een aanstekelijk ritme. (Dat het rasta-geloof noch filosofisch, noch historisch, noch op enig ander manier consistent was maakte niet uit. Vond ik.)
Decennia na zijn dood wordt er zelfs geen middelmatige reggae meer gemaakt. Alleen nog maar een soort combinatie van reggae, ragga en rap die nog het best als ‘rubbish’ valt te kenmerken.
Laatst draaide ik ‘Natty Dread’ (1974) weer eens, de eerste LP die ik van Bob Marley kocht. Wat me vooral opviel was hoe optimistisch Marley klinkt ten opzichte van zijn nazaten. Zelfs als hij de ontheemde situatie beschrijft waarin de hoofdpersoon verkeert, is het antwoord: “Don't care what the world say; I'n'I couldn't never go astray. Just like a bright and sunny day: Oh, we're gonna have things our way.” Hetzelfde in ‘Concrete Jungle’, toch geen beschrijving van een optimistische omgeving, maar: “Still I’ll be always laughing like a clown. I’vegot to pick myself from off the ground. I say that life, sweet life must be somewhere to be found.”
Positieve wereldverbetering versus verongelijkt vingerzwaaien. Het verschil tussen een muzikale profeet en een pimp op een poolparty. Het verschil tussen reggae en rap. Het verschil tussen Gullit-Rijkaard en Seedorf-Davids.
Misschien ligt het niet aan de muziek, maar aan de wereld die steeds harder is geworden. En dus ‘hardere’ muziek oplevert. Ik vond de muziek van Marley alleen mooier. GrumpyOldPiet. Still I’ll be always laughing like a clown.
Decennia na zijn dood wordt er zelfs geen middelmatige reggae meer gemaakt. Alleen nog maar een soort combinatie van reggae, ragga en rap die nog het best als ‘rubbish’ valt te kenmerken.
Laatst draaide ik ‘Natty Dread’ (1974) weer eens, de eerste LP die ik van Bob Marley kocht. Wat me vooral opviel was hoe optimistisch Marley klinkt ten opzichte van zijn nazaten. Zelfs als hij de ontheemde situatie beschrijft waarin de hoofdpersoon verkeert, is het antwoord: “Don't care what the world say; I'n'I couldn't never go astray. Just like a bright and sunny day: Oh, we're gonna have things our way.” Hetzelfde in ‘Concrete Jungle’, toch geen beschrijving van een optimistische omgeving, maar: “Still I’ll be always laughing like a clown. I’vegot to pick myself from off the ground. I say that life, sweet life must be somewhere to be found.”
Positieve wereldverbetering versus verongelijkt vingerzwaaien. Het verschil tussen een muzikale profeet en een pimp op een poolparty. Het verschil tussen reggae en rap. Het verschil tussen Gullit-Rijkaard en Seedorf-Davids.
Misschien ligt het niet aan de muziek, maar aan de wereld die steeds harder is geworden. En dus ‘hardere’ muziek oplevert. Ik vond de muziek van Marley alleen mooier. GrumpyOldPiet. Still I’ll be always laughing like a clown.
2 opmerkingen:
Amen. Er leeft nog één muzikant die niets anders dan positive vibrations de wereld in stuurt, kan sturen: Stevie Wonder. Hoorde net zijn versie van We Can Work It Out.!!!Gr Piet,
i.n.
"Life is very short and there's no time for fussing and fighting my friend."
Een reactie posten