Klopt. Ik ben ook nog in Londen. Althans, voor een groot deel. Soms eindigt een reis nog voor je vertrokken bent. (Omdat het tussen jou en die plaats toch nooit wat had kunnen worden. Al je vrienden zeiden het, maar jij wilde het niet geloven). Soms begint een reis pas nadat je bent thuisgekomen.Dat laatste heb ik vrij vaak. Ik kan niet goed afscheid nemen. En ik heb een one-track mind. En terwijl de eerste afschrijvingen en aanmaningen al als vroege herfstbladeren om mij heen dwarrelen, lees ik als een dolleman verder in allerlei boeken. Alsof de duivel me op de hielen zit. Ik moet alles weten over Londen. Nu.
Maar waarom? Ik weet toch, dat het volgende week echt afgelopen is met deze Londen-manie? Het gewone leven herneemt zijn rechten weer. Waarom je lachte in Londen als je even op internet keek: het knullige, het kleinschalige van Nederland ("Gemeente Putten gaat 'zuiphokken' aanpakken"), daar zit je opeens weer midden in. De rekeningen moeten worden betaald en de plee geschrobt. Wat zegt dat, als je je daar op je 48e nog zo heimelijk tegen verzet? Wordt het niet eens tijd, DaPiet, om volwassen te worden?
Ja, ja, zegt DaPiet dan, en zucht. Met zo'n onbenulig gezicht dat het komisch wordt. Zoals hij ook net deed, alsof hij niet wist dat je geen foto's mocht maken in het museum. Of mocht laten maken. Zoals hierboven in de National Portret Gallery. En, o ja, is het sluitingstijd? Nee, dan ga ik direct naar de uitgang. Maar ondertussen verbergt hij zich achter een Assyrische paleiszuil en laat zich insluiten in het museum. Of wordt hij maandagmorgen gevonden in de koopjeskelder van een antiquariaat. That lad is mad, Oi've told you all along! The lad is barkin' mad. And that's what he is now.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten