Too Old Too Rock 'n Roll, Too Young To Die

Ik weet dat het aan mij zelf ligt. Ik word een oude zeurkous. Maar het is niet tegen te houden. Ik moet erdoorheen. Door de citroen.

Er is gelukkig een naam voor. Grumpy Old Man. Naam ook van een komische BBC- serie: ouder wordende mannen in de greep van wat je ook wel ‘divine discontent’ zou kunnen noemen. Er zijn zelfs Grumpy Old Women. Ook succesvol op tv (en zelfs in het theater). Een Nederlandse versie (ik wil niet meer eens weten van welke omroep) mislukte jammerlijk bij gebrek aan kwaliteit van de deelnemers. Het format zegt dus niet alles.

Maar goed, DaGrumpyPiet. Dat het me opviel kwam waarschijnlijk omdat ik de laatste tijd weer eens een aantal rockmuzikanten op tv zag. In de vrijdagavondtalkshow van Jonathan Ross op de BBC kwamen onlangs o.a. Iggy Pop en Pete Doherty langs.

De heer Pop (doet me denken aan de hilarische Wim Kok die het ooit had over: ‘De Heer Laden’) was nog even gestoord als vroeger. Op zich bewonderenswaardig, maar zo te zien toch alweer bezig aan zijn derde tube Bisonkit van de avond. Doherty heeft meer een voorkeur voor de langzame middelen. Heroinegebruik is wel hip! Zeker als je er nog een stripje slaappillen achterna gooit. Glazig als een Opperdoezer lag hij op de bank. Talkshow? Fuck you! Formuleerde Ross zorgvuldig een lange vraag, dan liet Pete daarop alleen een schaapachtig langgerekt ‘Yeaaahh’ volgen. Zonde van de moeite.

Pete speelde ook nog een flauw liedje. Paar aanslagen op een gitaar, met een moeilijk gezicht een rammelende Sinterklaas gedichtentekst erbij zingen, het was bijna lachwekkend. (Hoe zijn dit soort pubers de helden van deze tijd geworden? O, dan moet je helemaal terug naar de romantiek. Goed. Maar even geen zin in). Het liedje heette de ‘Lost Art Of Murder.’ (Hoe je hetzelfde thema wel eer aandoet, zie George Orwell: ‘Decline of the English Murder’).

Daarna zag ik ook nog John Frusciante, die in de jaren negentig 5 jaar weg was bij de Red Hot Chili Peppers om eens een tijdje lekker op het randje van de dood te bungelen. En toen werd ik opeens zo ongelooflijk moe.

Nu is de popmuziek altijd al een kruising van een reservaat en een open inrichting geweest. Dat er on stage ook dingen gedragen konden worden, waarvoor ze je op maandagochtend zonder pardon onder de trein zouden duwen. Dat was mooi. Dat je alles mocht slikken en spuiten. Ook. En mafkezen zijn er altijd al geweest, zou Henk zeggen.

Maar het lijkt wel dat waar tegenwoordig iedereen een individu is, je zo gestoord mogelijk te gedragen de enige manier lijkt om je van die amorfe massa individuen te onderscheiden. Bingedrinken, comakicken. Het kickzoeken heeft iets wanhopigs, ja bijna iets verplichts gekregen in een steeds hardere aandachtseconomie. De bewondering ervoor is in ieder geval ongekend.

Ik zag bij Ross ook nog Alex James, de bassist van Blur. Hij had een uitgeslapen blik, was alert, humoristisch en had een heldere kijk op de dingen. Hij lachte vaak. (En niet om zichzelf). Maar dat kwam waarschijnlijk allemaal omdat hij het artiestenleven vaarwel had gezegd. Van hem lees ik momenteel het autobiografische ‘Bit of a blur.’ (Wat de perfecte naam is voor elke muzikantenbiografie, maar hier bedoeld met knipknipoog). Ooit de 'second drunkest member of the world´s drunkest band’, nu een boer in the Cotswolds met een vrouw en drie kinderen.

Toch dacht ik ook terug aan de bijna duivelse energie die de 'Peppers' in Bram van Splunterens docu uitstraalden. Het had geen zin te vragen wat van henzelf was, en wat van Maggi. Ik was gewoon jaloers. Op die energie. Die heb ik niet meer. Too old to rock and roll. To young to die.

Daar helpt niks tegen. Dronken worden zeker niet. Ik misdroeg me woensdagnacht op afschuwlijke wijze en was twee volle dagen uit de lucht. Wat mij rest is wijsheid die niet bij me past. De kosmische nooduitgang. Meditatie. Rust. Natuurgeluiden. Gadverdamme! (Kijkt op zijn horloge of de snackbar nog open is. Shit!).

En Dan Nu: Het Weerbericht Voor Wimbledon

Er zijn natuurlijk mensen die de windkracht rond Wimbledon met meer dan gemiddelde belangstelling volgen. (Hierboven een jonge Hingis. Die sommige mannen nogal fascineerde. Ik herinner me iemand die een T-shirt droeg met de tekst: "Come on Martina, show me your fat diesel ass!" ). Nog afgezien van het gekreun (hadden we dat vroeger?) is het vrouwentennis de laatste tien jaar voor echte mannen alleen maar aantrekkelijker geworden. De dames doen werkelijk hun best. Hoewel ik me niet kan herinneren dat ik Betty Stoffel ooit op enige wijze heb begeerd, was er vroeger weinig voor nodig om een sekssymbool te worden. Want er was niks! Dus werd de geest inventief. Er waren liefhebbers van zendingsfilmpjes die lekkerbekkend de onbedektheid van de vrouwelijke dansers kritiseerden. Ik raak aan een generatie die uit de Hoogliedse korenschoven en dadeltrossen nog een merkwaardig explosief seksdrankje wist te brouwen. In het aanbod zelf zat weinig differentiatie. Tegenwoordig heeft iedere leeftijdscategorie zijn eigen sekssymbool. Niet in mijn tijd. Je had Mamaloe. Mammaloe! Ja, dat was een sekssymbool voor mij. Want er was niks! Mamaloe: voor de grootvader, de vader en de zoon. Toen kwam Pleuni Touw. De Grote Omwenteling! Ze stond onder de douche en je zag haar helemaal. De vrouwen toonden steeds meer. De laatste jaren worden we helemaal verwend. Totaal overpimpte wijdbeense Oekraïensen in polyethurane poolside-pakjes, die met orgastisch pornogekreun de bal de ruimte in blijven hengsten. Maar goed, met Michaela Krajicek hoeven we nergens bang voor te zijn. Morgen speelt ze tegen de als achtste geplaatste Russische Zakpatatze. Als ik Micha zie denk ik: ze heeft alles om de nieuwe Betty te worden. Michaela Serveert!

Feyenoord: Het Kampioenselftal 2007-2008

En zie, De Kuip begon een goudstralende glans uit te zenden die de gehele Maasstad deed oplichten, en allen wierpen zich in aanbidding neder. Eindelijk weer een elftal! Ja, want het is een feit: Wij kameraden, wij hebben al veel geleden. Multatuli mucho. You and I. Het afgelopen seizoen was er een om direct te vergeten. Maar klaarblijkelijk hebben ze daar in Zuid nu een paar havenbaronnen ondersteboven gehouden, want opeens vloeien de euri er rijkelijk. En ze worden nu eens niet weggegooid naar voetballers van de B- en C-categorie. Vandaag presenteerde Feyenoord alweer de zoveelste opmerkelijke aankoop. Na de Cler was het nu Van Bronckhorst die uit Barcelona terugkeert naar Rotterdam. De transfer van Hofland (VFL Wolfsburg) is bijna rond. Ook de komst van Makaay (Bayern) hangt in de lucht. Vandaar dat ik hier alvast het verassende kampioenselftal 2007-2008 geef: Timmer; de Cler - Hofland - Vlaar - Buijs; Van Bronckhorst - De Guzman - Lucius - Castelen; Charisteas - Makaay. Jongens, dit is een team om een Euromast van in je broek te krijgen. Ook de bank is bovenmodaal bezet met Hofs, Drenthe, Tiendalli, Greene, Bahia, Huysegems, Slory, Bruins. Bert van Marwijk (eerste briljante transfer overigens) moet maar 4-4-2 spelen. Ik zie het helemaal zitten. Ervaren doelman; sterke opkomende backs; ijzeren centraal duo (nog geen Lazeroms-Israel, maar dat kan komen); penetrerende vleugels; hardwerkende spil Lucius op het middenveld (eventueel met zijn puntje naar achteren), De Guzman voor de demarrages; Makaay voor de diepte en Charisteas voor de luchtaanval. Kan niks meer misgaan. Hand in hand, de kameraden. Ik zie jullie op de Coolsingel!

DaPiets Fotoarchief (2): Il Gatto Scientifico

Het is: geluk hebben. Maar ook: Er zijn. Toeslaan op het enig juiste ogenblik. Het zien. Het Zen van Zien. It is an art. Je suis un artiste. Je suis LePiet.

Synaptics: Never A Frown With Gordon Brown

Synaptics, om meer precies te zijn. Onwillekeurige breinspasmen. Ook wel genoemd: Brainfarts. Toen ik de nieuwe Britse premier Gordon Brown vanavond op tv zag, vond mijn hoofd het natuurlijk nodig te denken aan ‘Golden Brown’ van 'The Stranglers.' Zo ontzettend makkelijk! Zo'n flauwe flauwe connectie, dat had ik zelf kunnen bedenken! Sucker die ik ben, downloade ik het nummer direct van iTunes. En opeens zat ik in een groenrood geverfde studentenkamer te Risken met Harry, Peter en Ab. Grappig dat Harry erbij was. Hij zou eigenlijk naar zijn vriendin gaan. Maar we zouden ook gaan risken en Harry houdt van Risken. Dus hij belde op naar zijn vriendin. Dat hij moest verven bij een vriend. Vervolgens kunnen we het Risk-bord niet vinden. Omdat Harry ook van neuken houdt, belt hij weer op naar zijn vriendin: het verven gaat niet door, ik kom eraan! Dan vindt Peter het bord. En hangt Harry voor de derde keer aan de telefoon: er moet toch geverfd worden. En verven deden we. Tot half zeven's morgens. Ab, die temidden van 45 lege halve liters de dobbelstenen weet te vinden, ze heen en weer schudt, roept: ‘Ik val aan vanuit Australie naar Zuidoost-Azië!’ Vervolgens verliest hij zijn evenwicht, tuimelt achterover op de Jan des Bouvier-bank en zinkt weg in een duizendjarige doodsslaap. Ondertussen draait het die dag aangeschafte ‘Golden Brown’ zijn zoveelste rondje 45 half op de draaitafel. Dus ja, dit was een van die Proustiaanse muzikale Brownies die hele verloren gewaande stukken leven weer opdregde uit het moeras van de tijd. Never a never a frown never a frown with Gordon Brown...Ik ga even mijn kop onder de kraan houden.

Player Of The Day: Justine Henin

De kleine Waalse koortslip met de ernstige zwarte olijvenogen en het rampgebit. Schanulleke, die er soms zo verdrietig uitziet alsof ze net uit de kelders van Dutroux bevrijd is. Maar hoe vastberaden is Justine Henin, hoe moedig. En is er een mooiere, strakkere backhand in het damestennis? (Denk eens terug aan die loeilelijke slice van Steffi Graf, die nooit gerepareerde noodslag). Het lijkt wel alsof Justines tengere lichaampje zelf deel uitmaakt van de racketbespanning, zo hard knallen die ballen soms over het net. Arme oude Wimbledon-mannetjes die denken bij te kunnen slapen tijdens een vrouwenpartij. Nee, ik hoop dat Justineke wint. Dat zou een Grand Slam zijn, geloof ik: alle vier de Grote Toernooien winnen in 1 jaar. Attacque, Justine, attacque!

DaPiets Fotoarchief (1): Butt Cleavage

Vanmiddag werd bekend dat DaPiets fotoarchief toegankelijk gemaakt gaat worden voor het publiek. Tevens vinden er donaties plaats aan al bestaande collecties. De hierboven afgebeelde foto kan gratis opgenomen worden in de bekende Marina Van Dongen Bouwvakkersdecolleté Collectie. De man op de foto is Bertus. Afkomstig uit een oud Hollands geslacht van thuisfrituurders en zelftappers. Een man met een flexcontract en weinig indrukwekkende wooncarriere. Maar met een onfeilbaar gevoel voor stijl. De juiste broek. De juiste trui. En alles wat daartussenin zit. Niet teveel laten zien. En niet te weinig. Bertus: He knows. Bertus Cleaves Butt!

Ik Weet Wel Waar De Klepel Is, Maar De Klok...

Zaterdag, 23 juni, 16.05 uur, 'De Klepel', Amsterdam. Het is alweer voorbij. De klok tikt te hard, mensen. Na drie jaar klassikaal of groepsonderwijs, zullen wij van de Schrijversvakschool in het volgende jaar degenereren tot zielige hoopjes onzekerheid, die voor commentaar op bezoek gaan in veel te fraaie schrijvershuizen om daar vervolgens op keiharde wijze te worden afgezeken. Voorbij de kameraadschap van de literaire loopgraven; voorbij de nuttige uren van wederzijds commentaar; voorbij ook de genoeglijke afterparties in ‘De Klepel’, broeiplaats van de allerlaagste roddel en vage prietpraat. Daarom. Ter herinnering: http://tinyurl.com/2yuavw). Hierboven een enigszins bedrieglijk beeld. Die Spa-flesjes waren bepaald niet representatief voor de afgelopen jaren. Hier gaat alleen Flupke los, op het nieuw aangesloten biobier (9 %, vergis je niet). Maar ze kan ook erg goed ‘Southern Comfort’ drinken. Iets wat ik enorm waardeer in een vrouw. Van links naar rechts zien we: Sara Schmidt, Geertje Kindermans, Pauline Slot en Ivo Bonthuis. Marina is afwezig, die was met de kinderen naar oma. Deze foto is genomen 7 minuten voordat Arie van de Berg langskomt met een verhaal over een man die de borsten van een vrouw in zijn handen neemt. En 8 minuten nadat Arie van de Berg langskwam met een verhaal over een man die de borsten van een vrouw in zijn handen neemt. Hier rusten wij dus even uit. Met Spa. Ik zie nu dat dit niet zo'n geweldige foto is. Sara en Geertje zijn helemaal niet te zien. Maar dit is een sfeerschot, snasj? O ja, en de juf rookt. En zal later een halve Amaretto drinken. Het moet niet veel gekker worden.

Henmania Revisited, Or: How To Snatch A Glorious Defeat From The Jaws Of Victory

Ik hou van die jaarlijks terugkerende evenementen: Wimbledon, de Tour, de opening van het nieuwe voetbalseizoen. Omdat je er de mens in al zijn tragische glorie ziet. De Engelsman in de greep van zijn lachwekkende Henmania. De Feyenoord-fan die heilig gelooft in de nieuwe Griekse spits Allehondelopoulos. De hoop sterft het laatst. Ik ben altijd op zoek geweest naar een verklaring voor die merkwaardige fascinatie van de Engelsen met de verliezer. Niet makkelijk. Het is iets dat zich heel diep in de psyche van een natie heeft genesteld. Zoals ons fameuze Zilveren Complex. Over Wimbledon gesproken: op het hoogtepunt van dit Zilveren Tijdperk in de jaren zeventig wist Betty Stoffel drie finales te verliezen, zelfs op 1 dag als ik me niet vergis. Dutch Lifetime Loser Award! Ik heb het allemaal gezien. Dan besef je hoe oud je bent. En Joop, ach ja Joop. Als de DopeDas in zijn daasheid niet dwars door zijn knie had heengetrapt, had Joop de Tour natuurlijk nooit gewonnen. Wel dertig keer tweede. Hoe Jan Jansen ooit door het net is gezwommen is onduidelijk. Zou uitgezocht moeten worden. Maar Henman dus. De laatste Engelse winnaar vocht nog in de Boerenoorlog geloof ik, dus neem het ze maar niet kwalijk. Elk jaar weer die aandoenlijke celebratie van de eigen onmacht. Terwijl de slagroom van de aardbeien waait en Sir Cliff de verregende Virginia Wade toezingt: 'Take a look at her hair -it's gone.' Maar ze gaan er weer voor. Masochistisch tot het laatst toe. Maar eh, die verklaring. Ik kwam er wat dichter bij toen ik Roland Huntfords biografieën van de poolreizigers Scott en Shackleton las. Beiden slaagden er niet in de Zuidpool te bereiken, maar werden wel helden. Scott ging zelfs dood. Dat was precies wat het Engelse imperium-in-verval nodig had. Ze wisten wel dat de Victoriaanse almacht nooit meer zou terugkeren. Ze waren al door de Zulu's verslagen en door de Boeren. De Duitsers kwamen er aan. Later de Amerikanen. Was er mooiere manier om het wereldtoneel te verlaten dan als Glorieuze Loser? Het moet gezegd: die rol hebben ze op schitterende wijze vertolkt. Maar altijd maar verliezen is niet leuk. Het is een gewoonte die ze wel eens willen breken. (Wij ook. De opluchting van 1988.) Maar dan lukt het niet meer, omdat het er te diep in zit. Goed, zometeen eerst Henman-Moya. Henman is twee games van de winst. Zal hij zegevieren? Vast niet. De verleiding is te groot. De natie zou het hem ook niet vergeven. Of zou het dit jaar dan toch... Come on, Tim!

Wimbledon: Liquid Crystal Display Rain Delay

Ze staat een beetje beteuterd bij de steekkar met haar nieuwe Samsung LCD-tv, alsof ik met een doorgeladen pistool achter haar sta, maar ze heeft het toch echt zelf gedaan. Natuurlijk sputterde ik elke keer als we weer op 15 centimeter afstand van haar kleine zwarte miniboxje uit 1979 moesten plaatsnemen en probeerden vage poppetjes te herleiden tot bekende acteurs en actrices. Dat was een leuk spel, maar ik ben blij dat het voorbij is. Liquid Crystal Display. Klaar voor High Definition. Ik kan er zelfs mijn Playstation 3 op aansluiten. Gefeliciteerd Pauline! Gelijk maar een Harddisk DVD-recorder erbij genomen. Installatie daarvan was nog wel een probleem. Altijd weer diezelfde handleiding die vanuit het Koreaans via het Fins is terugvertaald naar iets wat heel vaag op Nederlands lijkt. Dus gaan we maar weer vrolijk op zoek naar het breedbeeldweergaveaansluitingspatroon, waarna we alleen nog maar de ingangsbronkeuzeprogrammapositie hoeven vast te stellen en het Guide Plus+ Showviewhostkanaal te fixeren. Maar dan zitten we ook eerste rang op het Centrecourt van Wimbledon. Waar het net regent. We hadden dus vandaag ook gewoon door het raam naar buiten kunnen kijken. Gratis. Maar breedbeeld regen is toch mooier! Liquid Crystal Display-regen! Die volle druppels. Die zatte kleuren. Ja, het kon wel eens een hele mooie zomer worden.

Post-privacy: Big Mother Is Watching You

Twee verschillende benaderingen. Bij een computertijdschrift kreeg ik een aparte bijlage "Google programma's", compleet met DVD. Ze gingen er blijkbaar vanuit dat ik wel interesse had in die handige programmaatjes. In De Groene Amsterdammer deze week daarentegen een artikel met de verontrustende titel: 'Google weet alles van je (want je hebt het ze zelf verteld).' Over de totalitaire ambities van Google. Alle zoektermen die je in Google intypt worden voor jaren vastgelegd, gekoppeld aan het unieke IP-nummer van je computer en aan alle andere persoonsgegevens die Google door middel van zijn gratis e-services over jou heeft vergaard. Gekoppeld aan de acquisitie door Google van een van de opdringerigste internetadvertentiebedrijven vindt het blad dat geen aantrekkelijk perspectief. De Groene heeft zich blijkbaar nog niet neergelegd bij het post-privacy-tijdperk. Ik wel, denk ik. Nu ben ik ook zo iemand die eerst klikt en dan pas denkt. Ik loop mijn muis achterna, ja. Dat kan verkeerd uitpakken. Maar op de een of andere manier geloof ik dat niet zo. En ik heb ook altijd het idee dat de staat, de CIA en Google toch nooit zoveel van mij weten als de DA-drogiste of de verkoopster op de boekenafdeling van V&D. Zij vormen knooppunten van de meest intensieve Piet-data. De drogiste heeft intieme kennis omtrent Predictor, condooms, eksterogen, aambeien, tandkalk en zweetvoeten. Meer dan vrienden en vriendinnen van mij weten -of zouden willen weten. En verkoopster van V & D moet gemerkt hebben dat ik de laatste tijd een voorkeur had voor een bepaald slag boeken. Binnen korte tijd immers kwam ik titels afrekenen als: 'Stoppen met drinken', 'Stoppen met roken', 'Ik wil die kilo's kwijt en mijn leven terug', 'Borderliner', 'Hoogsensitieve personen in de liefde' en 'Mediteren voor Dummies.' Ze keek me enigzins bezorgd aan, alsof ze wilde zeggen: 'Gaat het wel goed met je, jongen?' Dat heb ik van Google nog nooit gehoord. Of van de Belastingdienst. Of van Amazon, toen ik daar laatst het tiende boek over bipolariteit bestelde. Nou gaf ik misschien ook wel erg veel hints. Toch: als er iemand naar me kijkt, dan toch maar liever een grote vrouw. Daar zouden bedrijven hun voordeel mee kunnen doen. (Om meer te lezen over het artikel in de Groene en reacties erop, ga naar: http://tinyurl.com/2fkrax. Erg goed om zo'n follow-up te hebben!). Maar weet wel dat Google je in de gaten houdt.

Aviodroom: I'm Leaving On A Jet Plane

Vrijdag, Aviodrome, Lelystad, 16. 45 uur. Altijd handig: een eigen vliegtuig. Zeker met dit soort afstanden. Kwam even in een onweersbui terecht. De bliksem sloeg in het Aviodrome te Lelystad, kon precies zien waar ik heen moest. Zette mijn kist netjes voor de deur. Driehonderd CAD-jongens, technische tekenaars. Dat zijn geen tekentafel-mensen meer, maar halve IT-ers. In de zaal presenteerde een van hen het nieuwe softwarepakket van de firma. Als een dolle muisde hij heen en weer tussen alle opties: 3D-modellen, uitvergrotingen, doorsnedes, etc. Gesneden koek natuurlijk voor mij als Professor am Institut fuer Rechnergestützte Informationssysteme in technischen Anwendungen an der Ruhr-Universitaet von Bochum. Optreden ging prima. Diverse open doekjes. Toch moest ik m'n kop er goed bijhouden. Misschien net een uurtje te weinig geslapen. Of teveel bezig met bloggen en twitteren. Tot slot werden de prijzen uitgereikt voor het beste ontwerp. De winnaar was een Noorderling van een firma waarvan de naam me even ontschoten is. Gefeliciteerd, en of hij er nog iets over kon zeggen? "Nou, het is een vulmachine voor aardappel'n en ui'n. Hij vult zakken van 10 kilo, 25 kilo. Met Aardappel'n. En ui'n." Na een tijdje: "Dat was het eigenlijk." Soms moet je de dingen ook niet moeilijker maken dan ze zijn. Applaus. Bloemen. Hanny bedankt! En Petra was ik bijna vergeten. En nou naar de borrel!

They May Be A LIttle Bit Nerdy, But I Love IT (2).

Donderdag 21 Juni, Dell Headquarters, Amsterdam, 16.40 uur. Van de oorspronkelijke 100 deelnemers zullen er niet meer dan 25 zijn overgebleven voor mijn presentatie. Voor de spits thuis zijn is het motto. Maar dat is het denken van de haas. Men zegt: een dag niet gelachen is een dag niet geleefd. Daar zit veel tijdwinst. Degenen die nog wel aanwezig waren lachten natuurlijk niet zo hard als in de anonimiteit van een volle zaal. Maar de waardering was toch hoog. Dat merkte ik aan het eindapplaus. Ik moest wat 'kleiner spelen' zoals dat heet, maar dat was best weer eens aangenaam. Nog twee optredens en dan zit het seizoen er op. Met 62 optredens een van de toppers in de zeven jaar dat ik dit nu doe. Is' ja Affengeil, was? Aber bitte, Herr Reichsmann.

BREAKING NEWS

DaPiet is door naar het vierde jaar van de schrijversvakschool. Hier de beoordeling, zoals die ons zojuist per mail bereikte: "Beste Pieter. Tijdens de beoordelingsvergadering van 20 juni 2007 is uitvoerig over jouw prozawerk gesproken. Je kunt schrijven, was de unanieme conclusie. Maar wat? Wat je inleverde zijn goede, maar onaffe teksten. Het kost je blijkbaar ook moeite om een vorm te vinden. Niettemin mag je door naar het vierde jaar. We adviseren je Graa Boomsma als begeleider." (Meer nieuws volgt).

De Nieuwste Media: Me Tarzan, You Tube

Nee, de verhoudingen zijn al omgekeerd. You Old Tube, Me New Tube. Het mag begonnen zijn als een kijkkast van pisflauwe homevideos en lamme knutselporno, nu beven de traditonele media voor 'You Tube.' Langzame dinosaurussen lijken het opeens, omgeven door venijnig bijtende beestjes die uit het niets op lijken te duiken. Maar ik ben al even radeloos als de omroepbaas, die maandag zijn kantoor binnenkomt en roept: 'Wie is Paul Potts? Wie is Esmee Denters? Waar komen ze in godsnaam allemaal vandaan?' De geschreven media kunnen niet anders dan schaapachtig volgen. Ik zag De Telegraaf-site maandag voor opnames van Paul Potts van maandag al doorlinken naar You Tube. ('Ja, nu zeg je die naam alweer! Wie is Paul Potts!?') In de NRC stond pas een reportage over Esmee Denters. Wie? O, een meisje van 19 uit Oosterbeek van wie de video's op You Tube eind februari 2007 al 8,5 miljoen maal bekeken waren. En die afgelopen weekeinde in de Arena in het voorprogramma van Justin Timberlake stond. En die een soapserie in de VS krijgt. O, die! Ik wist het ook niet en het is ook niet heel belangrijk in vergelijking met de eeuwigheid, maar: Jouw TV, hadden we dat niet eerder kunnen bedenken? Ik had wel altijd al een beetje het idee dat de futuristische perspectieven zich maar langzaam ontrolden. Wat is nou 35 zenders? I want them all! En dan die kabelaanbieders. Casema, UPC, noem ze maar op: voormalige stalinistische mantelorganisaties die zich middels een miljoenen verslindende nieuwe huisstijl als klantvriendelijk trachten te profileren. Maar probeer ze maar eens te bellen. Urenlang ben je aan Nazi-beul Richard Clayderman overgeleverd, terwijl de KPN-meter tikt. 'Al onze medewerkers zijn in gesprek.' Ja, met elkaar zeker! 'Ik zie hier een hiaat van een jaar in uw CV.' 'Ja, toen probeerde ik mijn Casema-abonnement op te zeggen.' En wat iedereen wel eens overkomt: 35 netten, en dan nog is er niks. You Tube zegt: zoek het lekker zelf uit. Op tv-baaldag zondag eindelijk eens langs bij You Tube. Ingetypt, en gevonden: uitgebreide interviews met Martin Amis en Richard Dawkins, hoogtepunten van favoriete van BBC-programma's, live-opnamen van Neil Young en J.J. Cale die ik nog nooit gezien had, een verbijsterende free running clip van een jongen ergens in Rusland -and much much more. Dan ga je toch niet als een kwijlende hond zitten wachten bij die oude tv-bak. Omdat het pc-scherm wel kleiner is, dacht ik meer dan ooit aan een apparaat dat pc en tv zou integreren. Misschien heb je een stoel nodig met geintegreerde muis en toetsenbord. Maar dat moet te regelen zijn. Het verklaarde doel van de oprichters van You Tube (video onderaan de pagina) is de service op elk scherm te krijgen: 'to take it from the pc to the living room and the mobile phone.' I'm ready! Let the future finally begin. God damn it now!

They Maybe A Little Bit Nerdy, But I Love IT!

Lekker optreden in 'De Reehorst' in Ede. IT-ers op een bijeenkomst over hackers, spammers en virussen. Ze hadden allemaal een laptop op hun schoot. Natuurlijk. En zelfs zij keken een beetje raar, toen Dr. Ir. Reichsmann van Kaspersky, Deutschland zei: "Falls Deutsche Telecom sich entschieden haette fuer LDAP authentication statt Kerberos 4.0 in der initiellen Vorbereitungsphase zur tatsaechlichen Deployment des MSCS und NLB, da haetten Wir weitaus einfacher umgehen koennen mit dem Outroll von AD Integrated systems wie Vista und XP. " Maar uiteindelijk werden wij toch de beste vrienden.

Luciano Paparotti: Now You Know My Name

Dikke telefoonverkoper met rampgebit in slechtzittend pak zingt geharde jury in tranen. En wel zo, dat er voor de Drie Tumoren even geen plaats meer lijkt te zijn. Dat willen we allemaal wel zien: http://www.youtube.com/watch?v=1k08yxu57NA. De grote finale van 'Britain's got talent' van de zender ITV kende Paul Potts als winnaar. Hier zien we Potty door een eerdere selectie komen met het van Pavarotti bekende 'Nessun Dorma.' Moeilijk om geen kippevel te krijgen. Iedereen op deze wereld die iemand wil zijn. Hier zijn we erbij als dat lukt. Let op de verbluffende transformatie: van telefoonverkoper naar ster met Napoleontisch zelfvertrouwen. En terug: als het lied is afgelopen staat hij er weer bij als een absolute Lul de Paris. Maar het is tegelijkertijd ook het soort zelfbewieroking van de media, waar we sinds 'Big Brother' aan gewend zijn geraakt: kijk eens wie wij uit het slijk hebben weten op te dreggen. Het lijkt op een eendagscarnaval, een narrenverkiezing. En wij, die met graagte kijken en joelen, wij zijn ook verantwoordelijk, Gemeente. Het is de vraag of Potty de last van de beroemdheid zal kunnen dragen. Men zal geen medelijden met hem hebben, het circus trekt verder. Het is allemaal al eerder vertoond, het procede gaat met 'You Tube' alleen een stukje harder nu. Toen ik deze clip gisteravond wilde bekijken, lukte dat niet. Vanmiddag wel. Al meer dan 3,5 miljoen mensen hadden 'm toen gezien. Maar de destructie is al begonnen. 'The Guardian' meldde: 'With the prize of a lifetime within his reach [...], Potts is facing down allegations that he is an experienced performer who is reaping the benefit of professional training.' Il nome mio nessun sapra. Niemand zal mijn naam weten. Well, now we do. Poor Potty. En die Cambodja-tournee wordt ook al niks. Toch vinden wij dit een te mooi verhaal om zomaar op te geven.

Succesvolle Presentatie 'Fuego'

In het hippe LEEN ( 'Aziatische tapas') aan de Westerkade te Utrecht vond zaterdag de presentatie plaats van Albert Fernhouts tweede boek, 'Fuego.' DaPiet was aanwezig en schoot daar deze en andere exclusieve foto's, die te bekijken zijn op het speciaal voor onze lezers ingerichte 'DaPicasaPiet': http://tinyurl.com/23e4m5. (En kies daar b.v. de mogelijkheid: 'diavoorstelling'). Of bekijk een van de spectaculaire videotjes op http://www.youtube.com/DaTubePiet, met een Ed Dammers zoals U hem nog nooit zag. (Tik voor het scherpste beeld het tweede boxje van rechts beneden de video aan). De bijeenkomst werd zeer goed bezocht, al waren er ook enkele vervelende afzeggingen. We noemen geen namen, maar het waren Henk van de Grind, Dirk de Rijk en Cathri van de Haar. Daar stond tegenover dat de bekende autrice Pauline Slot uit Warmond acte de presence gaf om dit sympathieke boek een publicitair zetje te geven.

Embargo? Hasta Luego Con El Fuego!

EXCLUSIVELY FROM DAPIET: DIT IS DE NIEUWE FERNHOUT! (Klik op foto voor vergroting). Ruim 18 uur voordat de nieuwe roman van succesauteur Albert Fernhout in het hippe LEEN ten doop zal worden gehouden, heeft DaPiet beslag weten te leggen op een exemplaar van 'Fuego!' (Later meer nieuws).

Today's Featured Artist: J.J. Cale

'The most relaxed man in showbizz', wiens hand vergeleken bij 'slowhand Clapton' nog een maximale verlangzaming vertoont en al vier decennia muzikaal begeleider van blauwe maandagen, vonkende vrijdagen en zwetende zaterdagen, waarop ik zijn achteloos gezongen Nashville Weltschmerz begeleidde met de beatbox in mijn kloppend hoofd. Nog meer laidback en je tuimelt met rocking chair en al van de porch af, om honderd jaar later als uitgebleekt karkas gevonden te worden. (Onderaan de pagina: een schitterende uitvoering van 'Magnolia').

De Apple Valt Niet Ver Van De Boom

Drie maanden was ik een Mac-fan, een Apple-man, toen was het alweer voorbij. Hier verlaat de iMac 24 inch met een gelukkige nieuwe eigenaar, zwager Wieger, het redactiepand van DaPiet. Het zat 'm niet in de specificaties: 24 inch LCD-scherm, 1920 x 1200; Intel Core 2 Duo 2,33 GHz; 2 GB (2 X1 GB) RAM geheugen (667 MHz DDR2-SDRAM); NVIDIA 7300 GT grafische processor met 256 MB; 500 GB harde schijf -o nee! Het was allemaal veel erger. Hij draaide een aantal voor mij vitale Windowsapplicaties niet! Maar ik ben blij dat ik hem af en toe nog kan bekijken in Pimgjum, want hij was wel heel erg mooi.

Moutarde Apres Le diner, Ou: Un Deja Bu

Mais quelle moutarde! Het WK is voorbij, maar de Fransen proberen nog steeds de uitschakeling van het nationale team te begrijpen. En natuurlijk vooral de stoppenbrand van idool Zidenine Zidenane. In dit filmpje wordt de ontstaansgeschiedenis van het incident met Matterazzi uit de doeken gedaan. Trainer Didier Deschamps legt Zizou in de finale tegen Brazilie in 1998 uit, dat de bal zijn zuster en zijn moeder beledigd heeft. Gevolg: 1-0 en 2-0 voor Frankrijk. Maar het heeft wel gevolgen -tot op de huidige dag. Zie: http://tinyurl.com/3bluzv. Ne touche pas a masseur! Nu we toch in Frankrijk zijn, allez, nog een keer de nu al legendarische intro van de persconferentie van Sarkozy op de G8 verleden week: http://tinyurl.com/32qf6u. Il n'y pas bu de l' eau, hein?

HOT NEWS

Het doet DaPiet genoegen te mogen mededelen dat de besprekingen over de aquisitie van dochterspot 'De Sluftersnol' hedenmiddag met goed gevolg zijn afgerond. De dochterblog zal alleen toegankelijk zijn voor oeroprichters, stamleden, en zogenaamde surprise guests van de Terschellinger retraites 'sinds 1991'. Landrotten niet gewenst! Op de blog zullen foto's verschijnen van alle edities. Tevens: verhalen, anecdotes, etc. De blog zal in de loop van de week de lucht ingaan. Maar, vrienden en vriendinnen van helmgras, cranberry, Chinese juttersgympen en retestrak uitgebakken spek, noteer alvast het adres: http://www.sluftersnol.blogspot.com/. Onder de eerste bezoeker wordt een taart verloot.

"Adolf, Du Alte Nazi-Sau, Kapituliere Doch"

Het gaat goed met de verwerking van het Duitse verleden. Men weet het 'een plek te geven' zoals dat tegenwoordig heet. Die plek is 'You Tube.' Er zijn diverse heimgebastelte Hitler-interpretaties te vinden. 'Hitler hatte nur ein Ei.' Of het korte, maar hilarische 'Born to be alive.' Er is ook nog de reggae-versie: 'Adolf Ich hock in meinem Bunker.' Hier zien we een goed geanimeerde Adolf in zijn bad.

Ergens las ik dat Hitler eigenlijk de eerste post-moderne intellectueel was: hij hield van 'Faust' maar zong evengoed mee met de moderne tophit: 'In mijn badkuip ben ik de kapitein.' Hitler, het ideaal van elke bohemien, steuntrekker en Idols-deelnemer. Paar jaar middelbare school met veel slechte rapportcijfers, 'narcotisch lui' (aldus Joachim Fest), dan de ontdekking van het talent: dat hij iets kon wat verder niemand kon, en succes!

In ieder geval: de man blijft fascineren. Hij dook al in mijn eerste cabaretprogramma op, naar aanleiding van de vage kreet 'Iets met mensen (willen doen)', wat mij deed denken aan: 'Oostenrijk, rond 1900, klein schoolklasje. De juf vraagt: 'Na, und Du, Adolf, was willst Du denn spaeter machen wenn Du gross bist?' Adolf: 'Etwas mit Menschen!' Jedenfalls, wir blijven de verwerking verfolgen, jah?

Leuke Locaties

Donderdag, 7 Juni. 's Avonds moet ik in Utrecht optreden in het spoorwegmuseum dat een tijdje geleden geheel vernieuwd is. Ik kan er heen op de fiets, wat wel een bijzonder gevoel geeft. Het is een zwoele avond, alle deuren van het museum staan open en helaas loop ik daardoor waarschijnlijk een verkoudheid op. Maar ik schraap mijn stem, repeteer de intro nog eens. Het is een bijeenkomst van een brancheorganisatie uit de elektrotechnische- en verkeersindustrie. Nu zijn diners nooit leuk, het is mijn ervaring dat mensen aan ronde tafels met alle lichten aan niet lachen. Tenzij de lichten uitgaan, ze veel drinken en er een nachtclubsfeer ontstaat. Maar dat was hier nadrukkelijk niet het geval. Ze hadden waarschijnlijk een lange dag gehad, de ruimte was snikkend heet en het geluid erg slecht, dat wil zeggen het bulderde achter mij in mijn oren zo dat ik dacht dat ik te luid sprak. Maar achterin bleek ik niet goed verstaanbaar. Ook bedacht ik dat acht keer in 10 dagen optreden iets teveel van het goede was, mijn gedachten zweefden voordurend weg. Enfin, het kan niet altijd feest zijn. Toch hield ik er waarschijnlijk nog een opdracht van Siemens aan over. Door de warme avond fietste ik weer naar huis.

Kleedkamer

Woensdag, 6 Juni. Het is meestal maar afwachten waar je terecht komt. Soms valt het tegen, soms valt het mee. De Marienhof in Amersfoort is een oud klooster en hier zat ik te wachten tot ik op kon. Dat viel dus mee. Buiten was het warm, binnen extreem koel en Vermeeriaans. Ik trad op voor ISD, een ICT-bedrijf dat 15 jaar bestond en vandaag zijn klanten had uitgenodigd. Een van de sprekers voor mij was Roel Pieper. Ondanks vijf uur slaap, sta ik er heel lekker. Of moet ik zeggen, na jaren ervaring: dankzij vijf uur slaap. Soms lijkt het in ieder geval wel: Hoe slechter je je voelt, hoe beter het optreden. Je bent er zelf niet bij, er is geen externe camera, je maakt vanzelf de juiste gebaren, je bent schaamteloos, de Joseph Goebbels van het cabaret. Het was in ieder geval weer een groot succes.