Er zijn natuurlijk mensen die de windkracht rond Wimbledon met meer dan gemiddelde belangstelling volgen. (Hierboven een jonge Hingis. Die sommige mannen nogal fascineerde. Ik herinner me iemand die een T-shirt droeg met de tekst: "Come on Martina, show me your fat diesel ass!" ). Nog afgezien van het gekreun (hadden we dat vroeger?) is het vrouwentennis de laatste tien jaar voor echte mannen alleen maar aantrekkelijker geworden. De dames doen werkelijk hun best. Hoewel ik me niet kan herinneren dat ik Betty Stoffel ooit op enige wijze heb begeerd, was er vroeger weinig voor nodig om een sekssymbool te worden. Want er was niks! Dus werd de geest inventief. Er waren liefhebbers van zendingsfilmpjes die lekkerbekkend de onbedektheid van de vrouwelijke dansers kritiseerden. Ik raak aan een generatie die uit de Hoogliedse korenschoven en dadeltrossen nog een merkwaardig explosief seksdrankje wist te brouwen. In het aanbod zelf zat weinig differentiatie. Tegenwoordig heeft iedere leeftijdscategorie zijn eigen sekssymbool. Niet in mijn tijd. Je had Mamaloe. Mammaloe! Ja, dat was een sekssymbool voor mij. Want er was niks! Mamaloe: voor de grootvader, de vader en de zoon. Toen kwam Pleuni Touw. De Grote Omwenteling! Ze stond onder de douche en je zag haar helemaal. De vrouwen toonden steeds meer. De laatste jaren worden we helemaal verwend. Totaal overpimpte wijdbeense Oekraïensen in polyethurane poolside-pakjes, die met orgastisch pornogekreun de bal de ruimte in blijven hengsten. Maar goed, met Michaela Krajicek hoeven we nergens bang voor te zijn. Morgen speelt ze tegen de als achtste geplaatste Russische Zakpatatze. Als ik Micha zie denk ik: ze heeft alles om de nieuwe Betty te worden. Michaela Serveert!
