Henmania Revisited, Or: How To Snatch A Glorious Defeat From The Jaws Of Victory

Ik hou van die jaarlijks terugkerende evenementen: Wimbledon, de Tour, de opening van het nieuwe voetbalseizoen. Omdat je er de mens in al zijn tragische glorie ziet. De Engelsman in de greep van zijn lachwekkende Henmania. De Feyenoord-fan die heilig gelooft in de nieuwe Griekse spits Allehondelopoulos. De hoop sterft het laatst. Ik ben altijd op zoek geweest naar een verklaring voor die merkwaardige fascinatie van de Engelsen met de verliezer. Niet makkelijk. Het is iets dat zich heel diep in de psyche van een natie heeft genesteld. Zoals ons fameuze Zilveren Complex. Over Wimbledon gesproken: op het hoogtepunt van dit Zilveren Tijdperk in de jaren zeventig wist Betty Stoffel drie finales te verliezen, zelfs op 1 dag als ik me niet vergis. Dutch Lifetime Loser Award! Ik heb het allemaal gezien. Dan besef je hoe oud je bent. En Joop, ach ja Joop. Als de DopeDas in zijn daasheid niet dwars door zijn knie had heengetrapt, had Joop de Tour natuurlijk nooit gewonnen. Wel dertig keer tweede. Hoe Jan Jansen ooit door het net is gezwommen is onduidelijk. Zou uitgezocht moeten worden. Maar Henman dus. De laatste Engelse winnaar vocht nog in de Boerenoorlog geloof ik, dus neem het ze maar niet kwalijk. Elk jaar weer die aandoenlijke celebratie van de eigen onmacht. Terwijl de slagroom van de aardbeien waait en Sir Cliff de verregende Virginia Wade toezingt: 'Take a look at her hair -it's gone.' Maar ze gaan er weer voor. Masochistisch tot het laatst toe. Maar eh, die verklaring. Ik kwam er wat dichter bij toen ik Roland Huntfords biografieën van de poolreizigers Scott en Shackleton las. Beiden slaagden er niet in de Zuidpool te bereiken, maar werden wel helden. Scott ging zelfs dood. Dat was precies wat het Engelse imperium-in-verval nodig had. Ze wisten wel dat de Victoriaanse almacht nooit meer zou terugkeren. Ze waren al door de Zulu's verslagen en door de Boeren. De Duitsers kwamen er aan. Later de Amerikanen. Was er mooiere manier om het wereldtoneel te verlaten dan als Glorieuze Loser? Het moet gezegd: die rol hebben ze op schitterende wijze vertolkt. Maar altijd maar verliezen is niet leuk. Het is een gewoonte die ze wel eens willen breken. (Wij ook. De opluchting van 1988.) Maar dan lukt het niet meer, omdat het er te diep in zit. Goed, zometeen eerst Henman-Moya. Henman is twee games van de winst. Zal hij zegevieren? Vast niet. De verleiding is te groot. De natie zou het hem ook niet vergeven. Of zou het dit jaar dan toch... Come on, Tim!