Het Kan: Langlaufen In Lunetten!

Toen ik gisteren de sneeuw met bakken uit de hemel zag komen wist ik wel dat zo'n kans zich niet snel meer zou voordoen: langlaufen in je eigen wijk. Gelijk Seefeld en Lillehammer gebeld dat we dit jaar niet komen. Grossmutter gestorben. Dat scheelt pas geld! Ook beter voor het milieu.

Snel de langlaufspulletjes van zolder gehaald en weg. Auto's zag je niet meer. Treinen ook niet. Alleen mensen met sleetjes. Die foto's wilden nemen van iemand op ski's. Het was prachtig in Amelisweerd. Sprookjesachtig.

Toch klopte er iets niet. Het was apart, het was mooi op het sensationele af: maar eigenlijk had ik willen schaatsen dit weekeinde. Wat Holland is ontdek je niet op ski' s. Wat Holland is ligt op haar plassen en haar sloten. Dat ontdek je pas door een stel bevroren kloten...

En Wat Waren de Boeken van 2009?

Voor de goede orde: het gaat om boeken die ik dit jaar heb gelezen, niet om boeken die dit jaar uitkwamen. Volgens mij heb ik door het beleggen eigenlijk maar weinig gelezen dit jaar. Althans in vergelijking met vorige jaren. Ook las ik meer e-books (op mijn iPhone en op mijn Kindle), een wat minder fysiek gebeuren, soms lijkt het net alsof je dan niks gelezen hebt. Maar er is ook een zekere ontlezing aan de gang merk ik. Oppervlakkiger lezen, browsen, het schuim opsnuiven, niet meer het diepzeeduiken, het langzame bewonderen van de parels van de literaire oceaan. Maar hier zijn ze dan. Met losse hand en vinger samengesteld. De directie stelt zich niet aansprakelijk voor latere aanvullingen. Klik op de titels voor een verwijzing naar Amazon (met recensies door lezers). Jezus, maar 1 roman...

10. Faster, Better, Stronger - Eric Heiden. Lekker trainingsboek. Niet overdreven, daardoor motiverend. Precies wat je nodig hebt als je 50 bent geworden. Wat Heiden (Madison, 14 Juni 1958) zelf trouwens ook al is.

9. What I Talk About When I Talk About Running - Haruki Murukami. Ik hou van boeken die je zin geven om te gaan hardlopen. Murukami over zijn motivatie. Over wat voor muziek hij draait tijdens het hardlopen. Over zijn regel: nooit twee dagen achter elkaar niet lopen. Dat mensen het zo merkwaardig vinden: een schrijver drinkt toch?

8. Generation Me - Jean M. Twenge. Idols-kandidaten die niet weten dat ze voor paal staan. Studenten die niet tegen kritiek kunnen en in discussie gaan over feiten: "Dat is jouw opinie." (Ik bepaal toch zeker zelf wel wat een feit is!) Jongeren die op hun 30e nog bij hun moeder wonen. Zeilmeisjes van 14 die 3500 euro opnemen en naar Sint-Maarten verdwijnen zonder dat hun ouders dat weten. Mensen die denken dat je alles kunt bereiken "als je maar in jezelf gelooft." De belangrijkste figuur, dat ben jij. Ik bedoel: ik.

7. Take Charge Of Bipolar Disorder - Julie Fast. Zelfhulpboek van iemand die de ziekte zelf ook heeft. Heel helder wordt uiteengezet wat er gedaan moet worden: veranderingen in de levensstijl; gedragsveranderingen; vragen om hulp; en medicamenten en supplementen. 2009: The year I took charge of my bipolar disorder.

6. The Same Man - George Orwell And Evelyn Waugh In Love And War - David Lebedoff. Zo op het oog bestonden geen grotere tegendelen. De door de motten aangevreten Orwell in een slecht verwarmde bovenkamer van een tochtig huis. De welgedane Babyface Waugh op een zoveelste high society champagnefeest. Maar ze voerden beiden hardnekkig oppositie tegen de moderne tijdgeest, tegen het materialisme, vanuit een diep gevoeld ethisch besef.

5. The Vertigo Years - Phillip Blom. Beste historische boek dat ik dit jaar las. Over de machtig interessante jaren 1900-1914. Vaak worden de jaren voor de Eerste Wereldoorlog gezien als een gouden tijdperk, een tijdperk van stabiliteit en burgerlijke zekerheden. Blom laat zien dat het een tijd die was die erg op de onze lijkt: vol van te snelle veranderingen. Veranderingen die veel mensen niet aan konden. Prijs: twee wereldoorlogen.

4. Outliers - Malcolm Gladwell. Succes is meer een kwestie van generationele en sociale omstandigheden dan van aangeboren individuele vaardigheden. En van oefening: 10.000 vlieguren heeft iedereen die echt iets wil bereiken nodig. Het wordt er dus niet makkelijker op. Je moet een half genie zijn. Dan keihard werken. En dan ook nog het geluk hebben in de goede generatie en tijd geboren te zijn. Laat maar!

3. Een Frans Leven - Jean-Paul Dubois. Hee, een Frans boek. In het Nederlands gelezen, dat wel. Maar omdat ik het zo goed vond ook de Franse uitgave besteld, ga ik lezen -als ik groot ben. Beschrijving van een leven aan de hand van een opeenvolging van presidenten. Eerlijk, maar niet direct autobiografisch. Goede stijl. Zo kan het ook, Clune!

2. How To Be Free - Tom Hodgkinson.

1. How To Idle - Tom Hodgkinson. Tom Hodgkinson geeft een filosofische en vooral ook hilarische basis aan mijn toch al niet slecht ontwikkelde luiheid. Over het complot om alle verlangzaming uit het leven te slopen: uitslapen, de lunch, de siësta. Alles wat niet efficiënt is en tot bespiegeling kan leiden moet verdwijnen. Well fuck you, Tom is daar tegen. En ik ook. En dat zijn er al weer twee. Dat er maar velen mogen volgen...

Buy A House, Settle Down, Write A Book...

Ik wist wel dat er belangrijke dingen zouden gebeuren dit jaar. Omdat ik (in juli) 50 jaar was geworden. We hebben die cijfertjes toch nodig om te beseffen waar we ons bevinden in het leven. Dat de schatkist met muntgeld van dagen, weken, maanden en jaren uiteindelijk leeg zal raken. En heb ik dan zin om op mijn 60e nog in de Utrechtse buitenwijk Lunetten te zitten? Waar je de buren alleen kent van horen springen. Dat was al geen vraag meer.

Maar het verschil tussen het antwoord weten op een vraag en iets gaan doen met dat antwoord zit bij mij altijd een ijzingwekkende leegte die mij soms maandenlang kan aangapen. Zeker in de zomer. Ook al omdat ik weet dat ik bij dat afschuwelijke Scrabble voor volwassenen, dat bestaat uit woorden als hypotheekrenteaftrek, en overlijdensrisicoverzekering  of kwaad word of in slaap val. Maar sta je ervoor, dan moet je d'r door. Je kunt nu eenmaal geen huis kopen als je niet weet of je de financiering rond kunt krijgen. Dus toog ik met mijn jaarcijfers een paar weken geleden naar den zogenaamden Hiepoteeksjop.

En het viel best mee. Als je de sessies beperkt houdt. En af en toe ja knikt ten teken dat je iets hebt begrepen wat je niet begrijpt. (Dat kan ik, ik ben een acteur). Aardige hiepoteker. "Het laagste tarief kan ik voor je krijgen bij Fortis. O, die bestaat niet meer. Nee, hier, DSB. Bestaat ook niet meer. Laten we de zoekopdracht vernauwen tot nog bestaande banken." De drie kwartier intake waren zo voorbij. Gelukkig heb ik een vriendin die kan rekenen. En een broer die jurist is. Anders had ik misschien allang mijn handtekening onder een wurgpotheek gezet. Het belangrijkste was dat ik wist hoeveel ik te besteden had. Dan kan ik opeens wel rekenen!

Het bleek genoeg te zijn om te bieden op bovenstaand huis in de Schoelvinckstraat te Warmond. Dat werd al een tijdje te koop aangeboden. Voor de kredietcrisis was het € 400.000; ik kocht het uiteindelijk na harde onderhandelingen voor € 300.000. Hoop dat dat niet teveel is. Het is in ieder geval een supercharmant huisje, vind ik.

Volgende week, lieve lezers, alles over hypotheekvormen. Spaarhypotheek, lineaire hypotheek, annuiteitenhypotheek, hybride hypotheek (half mens, half hypotheek), suïcide hypotheek, seniorenhypotheek, kangoeroe hypotheek. Ow, shut up!

Haarstukje In Financieel Dagblad

Met betrekking tot Victor Froelke's kapperscolumn van deze week in het boekgedeelte van FD.persoonlijk moet mij het volgende van het hart. In mijn dissertatie "Coiffure Litteraire - Hairstyles of Women Nobel Prize Literature Winners" (Cambridge Press, 2008) toon ik juist aan dat de bob-kapsels van bijvoorbeeld Sigrid Undsett (1928) en Pearl S. Buck (1938) volstrekt tijdsafhankelijk waren, namelijk in de stijl van de zogenaamde flapper van de roaring twenties (zie hiervoor ook de boeken van Scott Fitzgerald). Het kapsel van Herta Müller (2009) moet beschouwd worden als een citaat van, en in die zin als een eerbewijs aan bovengenoemde flappers: eigenzinnige, creatieve vrouwen van een eerder decennium. Om op grond van een enkele duidelijke gestileerde foto - een vorm van ironisch (zie de opgedraaide punten!), postmodern commentaar dat de columnist geheel lijkt te ontgaan - zulke vergaande conclusies trekken, brengt de nog jonge capillaire wetenschap ernstige schade toe. (Overigens zal ik op het seksisme dat uit de column spreekt nader ingaan in mijn nog te verschijnen boek: 'Hij en Haar').

Prof. Dr. P. de Rijk, Vakgroep Studium Capillarium RU Utrecht.

Over Het Hebben Van Een Zolder

 
Het hebben van een zolder is een mixed blessing. Aan de ene kant heb je extra ruimte. Aan de andere kant trekt deze extra ruimte als een magneet rommel aan. Spoedig wordt je extra ruimte bijna volledig in beslag genomen door rommel. Meer rommel dan je ooit hebt gehad.

Ooit zul je die rommel moeten opruimen. Het lekkere van een zolder is weer dat je dat opruimen eindeloos kunt uitstellen. Want je hebt nou eenmaal die extra ruimte. En waar heb je die anders voor dan om rommel op te gooien en het opruimen daarvan eindeloos uit te stellen?

Maar goed, eens komt toch de dag. Ga je de zolder met rommel opruimen dan moet je in ieder geval een auto hebben. Of een vriendin met een auto. Want met handtassen of vuilniszakken krijg je dit niet weg; ook niet met een winkelwagentje. Nee, dat stadium is allang voorbij.

Maar ik heb dus geen auto; en net iets te lang naast een vrouw in de auto gezeten. Bovendien wilde dit vieze varkentje eens even helemaal alleen wassen om althans een deel van mijn zelfrespect te bewaren. Toen kreeg ik het lumineuze idee een bakfiets te huren. Dat kwam mooi uit want Milieupunt Zuid Utrecht -ik had er nog nooit van gehoord- bleek een bakfiets te verhuren voor €3 per dag. Geen geld; worden waarschijnlijk gesubsidieerd. Het was ook nog een mooie bakfiets: een fabricaat van de Fietsfabriek. Een bakfiets met versnellingen, wooplidoo! Trapt soepel, stuurt licht, alleen oppassen dat je niet omslaat als hij leeg is.

Het lijkt makkelijker gezegd dan gedaan: opruimen. Waar begin je? Ik bedoel: je had mijn zolder eens moeten zien. De zolder is ook altijd een spookzolder in die zin dat je je verleden er tegenkomt. Onbetaalde rekeningen, afrekeningen met oude vrienden, foto's van vroegere vriendinnen, lieve brieven van de moeder, cassettebandjes met muziek uit lang vervlogen tijden. Je zou bij alles wel in snikken uit kunnen barsten maar ja, er moet juist onverbiddelijk gewerkt worden, alles moet weg.

Ook in kleren huist het verleden. Maar niet in elke sok natuurlijk. En als ze stinken kun je ze ook makkelijker weggooien. Zeker acht vuilniszakken met oude kleren staan even later te wachten op transport. Monstreus grote dozen van televisies, computers en printers worden met een Stanley-mes tot vouwbare staat teruggebracht. Dozen met tijdschriften (ik blijk tien jaar lang zo'n beetje elk game-blad ter wereld te hebben gekocht en uitgeplozen) worden naar beneden gesleept. En weggebracht.

Dit is een verdomd sociale bezigheid. Ik praat in een enkele dag meer met mensen dan anders in een hele week. Met de vrijwilligers bij het Milieupunt; met de Grieks-Tilburgse buurman die bij Emmaus blijkt te werken en me later een zeil aanbiedt om over de bakfiets te spannen, want het gaat regenen; met de grappig-bruuske mannen van het Afvalstation Lunetten, et cetera. Het lijkt wel alsof ik een arrogante beurshandelaar ben die verplicht weer eens een weekje onder de gewone mensen moet verblijven. Nou, het werkt. Op de bakfiets voel ik me vrij, nuttig en sociaal. Ik adem door en geniet van de krachtige lentezon. Geen dollarblues, geen aandelensores, geen begerigheid, geen vrekkerigheid, geen geldpest -heerlijk.

Nu doemt alleen de vraag op: wat gaan we met al die extra ruimte doen? Eh, was er niet volgende week een rommelmarkt in de buurt?

Terschelling 2009: "Nog En Kertje"

Ja, Piet, als je niet regelmatig je blog bijhoudt dan hopen de bergen mosterd zich op van maaltijden die allang in de vuilniston zijn verdwenen. Nu stuitte ik tijdens het archiveren van oude foto's -wat een taak weer!- op bovenstaand kiekjen, genomen te 'Kaap Hoorn' (kloksgewijs: Dirk, Ab, Cathri, Frans) en dacht dat ik toch nog iets over Terschelling zou willen berichten.

Het is denk ik sinds een jaar dat ik de herhalingen in mijn leven (actief) begin te waarderen. De wenteling der seizoenen, de vakanties, de verjaardagen (hoewel nog steeds notoir slecht in het onthouden ervan; ik heb niet het soort WC dat roept om een kalender). Mijn leven is altijd vrij chaotisch geweest. Nu is er wat meer orde. Ik kan misschien daardoor ook iets meer afstand nemen, iets meer ook boven het gewoel hangen, op de thermiek van de jaren en op een krachtigere vleugelslag.

Is het eind januari, dan weet ik: hartje winter, nu gaan we binnenkort naar de sneeuw van Oostenrijk en Noorwegen. Is het midden april dan kan Terschelling niet ver zijn. De lente in optima forma. En we hebben altijd geluk met het weer.

Volgend jaar komen we al 20 jaar op Terschelling met onze club? Dat meen je niet! Ja, als je dingen maar vaak genoeg blijft herhalen, dan komen de cijfers, de jubilea, versierde boerenkarren, fanfares en burgermeesters met lintjes.

Het ene jaar zit het mee, het andere tegen -ook dat weet je en je kunt ermee leven. Toch was het balen dat ik maar amper vier dagen van de week mee kon maken. Heb ik 1 optreden in 3 maanden, valt dat uitgerekend midden in de Terschellinger week!

Toch was die vrijdag heerlijk om met de koffer weer op pad te gaan naar Harlingen. Weer de boot te nemen. En iedereen weer in levende lijve bij 'Kaap Hoorn' terug te zien.

Dit is de begeerde plek die Henk elk jaar weer voor ons vrij weet te maken door enige regels van 'Brand in het bordeel' van Manke Nelis te zingen. Met name de zin: "Rennen met je stijve pik/ Want de boel staat in de fik" jaagt meestal voldoende Trouw-lezers met grijze zingevingshoofden terug de duinen in om tot de vroege avond het rijk alleen te hebben.

De foto die ik mis, de foto die ik niet maakte, is die van Mirjam wier fiets om vijf over 6 door de A&O-man (dat blijft hij) achter in de bestelauto wordt geplaatst om terug te rijden naar de winkel omdat ze nergens op het eiland een NRC had gevonden, maar nee, die had hij nog wel. En dat heet hier dan niet klantvriendelijkheid maar gewoon normaal; ze hoeven daar niet een nieuw woord voor te verzinnen.

Het was wat aan de korte kant dit jaar, maar het was weer goed. Wat aangenaam is mag eindeloos herhaald worden. Net zoals vroeger toen ik klein was en van verhalen als "Het Koekemannetje" maar niet genoeg kon krijgen. " Nog en kertje," zei ik dan.

Way On High In Hay On Wye

 
Ik moet nog even iets inhalen van ons reisje naar Engeland. Een van de hoogtepunten was het bezoek aan het boekenstadje Hay on Wye.

Willem Frederik Hermans schreef: "Ik ben alleen geschikt om gelukkig te zijn in grote steden, in de herfst, tegen de avond. De hemel is helder en nog blauw, maar de lichtreclames en de lichten in de etalages branden al. Door een drukke straat te lopen, alle winkels zijn boekwinkels, boekwinkels zijn de enige winkels voor mij. Alleen in straten vol boekwinkels heb ik het gevoel in een wereld te leven die met mij rekening houdt." (Richard Simillion, p.116). De HerfstBoekenPiet couldn''t agree more.

Maar ik maak me sterk of hij het kleine plaatsje Hay on Wye in de lente niet mooi zou hebben gevonden. Gelegen op een rots aan een bocht in de rivier de Wye temidden van het groen golvende grenslandschap van Engeland en Wales is het van zichzelf al mooi, ook als het niet vol was met heerlijke kleine boekwinkeltjes. (En voor Pop ook heerlijke kledingwinkeltjes).

Hier arriverend, kun je alleen maar beamen: "Alleen in straten vol boekwinkels heb ik het gevoel in een wereld te leven die met mij rekening houdt." Moeten in de grote steden boekhandels steeds meer wijken voor winkels met synthetische hamburgers, waterige kluifkippen en absurd grote elektronicazaken, hier is het omgekeerde gebeurd: alle andere winkels zijn het stadje uitgejaagd door het boekengilde. Een dagje leven in de omgekeerde wereld, hoe heerlijk.

En tijdlang lopen we verwonderd en bewonderend rond maar wanneer we de muffe geur van oude boeken gewaar worden gaan we onmiddellijk aan de slag. Wie weet welke verrassingen ons in de labyrinten vol krakende planken nog wachten? Dit is natuurlijk meer het echte jagen dan het geregisseerde zoeken in gewone boekhandels waar Twin Towers van bestsellers van al te bekende namen het uitzicht ontnemen aan auteurs die meer aandacht verdienen.

Aangezien mijn reisgenote P. heel goed weet wat in deze voor mij de verleidingen zijn is er voor vertrek naar het boekendorp je al een lange zwarte lijst gemaakt van titels die per se en op straffe van fikse boetes niet mogen worden aangeschaft. Daar staan onder andere op: 'Glass - A World History ', 'The Illustrated Book of Pistols', 'The Art of the Flat Tin Figure', 'The History of British Bus Services' en 'How to make Great Gingerbread Houses''.

Ik weet ook niet waarom juist dit soort buitenissige boeken mij zo aantrekken, waarschijnlijk een combinatie van gewone gekkigheid, paljasserige bigotterie, een protest tegen de snelheid van de moderne wereld en nog wat. Maar dat is toch ook een beetje het soort mensen dat hier ontloopt: stille mensen, rustige mensen, vreemde verlegen snuiters, bezeten idioten. (Van allemaal heb ik wel iets).

Voordat we het weten is de dag voorbij. Opeens worden we wakker uit een trance en realiseren ons dat we eigenlijk best moe zijn. Het is een verslavend maar ook intensief werkje, het afwerken van die eindeloze planken, het registreren van alle titels en iets doen met de associaties die ze bij ons oproepen. Maar mooi hoe oude werelden opeens weer tot leven komen, aangeraakt door het toverstokje van onze aandacht, alsof we in een duistere tombe onze lantaarn over vergeten schatten laten strijken.

Maar het is genoeg geweest. Tijd om in een tearoom nog even wat schapenijs te eten, wat scones en shortbread. En dan langzaam weer naar huis. O, hoe mooi moet dit plaatstje wel niet zijn in de herfst. Tegen de avond. De hemel is helder en nog blauw. Maar de lichten in de boekhandels zijn al aan.

At Home In Hereford Upon The Wye

 

Gek hoe je je ergens direct thuis kan voelen. Ik hoefde dit rustig kathedraalstadje Hereford maar binnen te komen om alles van thuis te laten vallen. Het was natuurlijk ook een prachtig huis dat ons wachtte: Castle Cliffe, ik zal daar nog wel even een foto van plaatsen, het ligt tussen dat huis op de voorgrond en de kathedraal, met een tuin aan het water.

Ik voelde me direct Lord of the Manor, zal vroeger vast zoiets geweest zijn, althans voel een natuurlijk neiging tot oude boeken lezen bij het haardvuur met een 20-jarige whiskey binnen handbereik, waar blijft de Times en is mijn warme bad al klaar? Ook over de groene heuvels -dit is waar ze de screensavers van Windows XP maken- moest ik al eens zweef zijn gevlogen op de tonen van Mike Oldfields "Hergest Ridge". En in onze gehuurde Nissan Note (lekkere hoge instap!) over de behegde weggetjes toerend: natuurlijk, dit is de Rally van Wales die ik op de pc al heb afgelegd. Alleen met wat hogere snelheid en aan de vereerde kant van de weg want onsterfelijk.

Bij die vage verwantschap kan ik het dan laten. Geniet er maar van, het is tenslotte voornamelijk vakantie en niet een studiereis. Maar ik kan ook proberen alles te weten te komen. De Silures die daar ergens aan de andere kant van de grens huizen, de donkere mannetjes van Wales. De Angelen en de Saksen en de Juten hier. De Normandiërs, een soort Franse Noren die Engeland in 1066 overnamen. Wat een vuilnisbakkenras is het eigenlijk, dat Engelse volk!

En voor die tijd: hoe was de sfeer in het Ijzeren Tijdperk, toen ze van hun versterkte heuvels speurden naar gevaar voor vrouw en vee? Wist je dat de mensen uit die tijd net zo lang waren als wij? Gezond, en met goede tanden? Terwijl de helft van de kleine mannen die werd opgeroepen om in de Eerste Wereldoorlog voor Engeland te vechten eigenlijk geen normale gezondheid had? (Vooruitgang, my ass. De tijd rond 1900 bewijst het ook weer: toen het land nog verre van democratisch was, bestonden er geen paspoorten en waren er ook geen immigratiewetten).

Ik besef dat die goedbedoelde weetgierigheid weer in tranen en chaos zal eindigen, maar wat kan ik er aan doen? Tjonge: wist je dat 1% van de bevolking begin 1900 67% van de welvaart van het land bezat? En wat deden ze ermee? Fazanten schieten. Zo'n 1000 op een middag. Niks cultureels, o god nee. Dansen, kaarten, paardrijden. Gallsworthy's 'Forsyth Saga', toch nog eens lezen. 'Brideshead Revisited' opnieuw bekijken. Was het Hamsun die het laatdunkend had over de Engelsen en hun kleine sporthersens?

's Avonds ben ik moe. Geen wonder. Red Ley Farm. Up Dinedor Hill. And then down Watery Lane. Koning Caractacus. Koningin Boadicea. Zij vochten tegen de Romeinen. De rode aarde van Herefordshire. De rode kalkstenen kathedralen. Hereford. Legerfort. Here= Heer? De Saksen komen uit Duitsland, toch? Appels. Cider. Land of Hop and Glory. Elgar; staat met zijn fiets in brons op het gras voor de cathedraal. De Mappa Mundi binnen; de Chained Library. Land of the Longbow. The Border Archers. Haye on Wye! Waar Richard Boekenhart regeert. Tintern Abbey! Wordsworth! You rang, M'Lord? Yes, James, would you be so kind as to switch my Off-button on, please?

Waarom Beleggen, Piet?

 
Van de manisch-depressieve mens zegt men dat hij geneigd is tot: "Excessive involvement in pleasurable activities which have a high potential for painful consequences." (Uit: 'Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders'). Dat zit ook in beleggen. Beleggen was voor mij tot een maand geleden wankelen tussen gillende euforie en diepe droefenis. De beurs en DaPiet: typisch manisch-depressief, niet?

Waarom ik daar als bipolaire patiënt nog nooit aan gedacht had? Geen idee. Misschien dat mijn vader op wacht stond. De SpaarMan. (Nou ja: hij opende voor mijn broer Dirk en mij in 1999 een rekening bij Spaarbeleg; nu is het precies € 260 meer waard dan 10 jaar geleden).


Maar ik voelde in de herfst iets van de val van de beurzen aankomen en raakte aangestoken door een kreet die ik ergens op een Amerikaanse site zag: "The chance of a lifetime." Ik had geen enkele pensioenopbouw. Maar nu zou i dat in een klap kunnen goedmaken. Door op het dieptepunt in te kopen. Het na een aantal jaren met zware winst verkopen. En door te daytraden, het op korte termijn handelen in aandelen. En een extra vaardigheid erbij als (ex-)leraar, ambulant artiest en seizoensarbeider met portfolio-career was natuurlijk ook nooit weg.


Ik las in een boek: Nooit op de Nasdaq beginnen, te hectisch. Waar is dat, de Nasdaq? En dat knopje, wat is dat? O, 500 aandelen Apple gekocht. Eh, dat is $ 45.000. En waar is het knopje verkopen? O, de beurs gaat net dicht. Nou, dan moet ik ze maar houden. De volgende dag opende het aandeel een punt hoger en had ik $500 verdiend maar het had natuurlijk ook als een baksteen kunnen dalen. Ja, wist ik veel. Toch kicken. En leven moest voor mij altijd kicken zijn. Als het dat even niet was slikte ik knikkers in, sleutels, hoestdrank, wodka, pillen (alles met bam erop!)


En kicken is het nog steeds. Zo zwaar kicken dat ik zelfs al maanden niet naar drank taal en dat wil wat zeggen. Maar zoals uit het voorgaande blijkt maakte ik geen onderscheid tussen beleggen en daytraden en dat was een zware strategiefout (zie andere stukje). Beleggen is trouwens uit, Buy & Hold is dood, daar is de markt te volatiel voor zoals wij dat in het beurswereldje noemen.


Dus na al mijn ervaringen, hoogte- en dieptepunten ben ik sinds kort helemaal opnieuw begonnen. Half januari heb ik alles verkocht wat ik nog had (met verlies) en gezworen niks meer dan een dag aan te houden. Sinds kort ben ik nog strikter: als een trade misgaat, het verlies tot boven de $ 100 of € 100 oploopt, tik ik af. Live to fight another day.


Alles moet geleerd worden. Na 4 1/2 maand ben ik eindelijk zover dat ik begrijp wat er over de echte daytrader wordt gezegd: "(They) cut their losses and let their winners run. They look at occasional good-trades-gone-sour as routine business expenses. And they don't compund their losses due to carelessness." ('A Beginner's Guide to Day Trading Online', Toni Turner, p.42).


Ik maak winst. Ik ben al daytradend nu bijna: cool, calm, collected. De beurs heeft me bevrijd van mijn alcoholverslaving en mijn manisch-depressieve trekjes, ze maakt dat ik er een vast levenspatroon op na houdt. Ja, zij heeft me genezen! Hallelujah, Gemeente! Hallelujah!

Baron Van Had Tot Had In Het Land Van Als

De woorden die ik de afgelopen maanden -half Oktober begon ik met beleggen- ongetwijfeld het meest heb gebruikt zijn: 'had' en 'als'.

"Als ik al mijn aandelen op 4 november aan de vooravond van de Amerikaanse verkiezingen had weggedaan, dan had ik nu €15.000 euro meer gehad." Maar ik dacht in mijn onnozelheid: als Obama aan de macht komt, kan het alleen nog maar meer worden! Nee dus. "Het zat al in de prijs." (Een van de vele beurswijsheden). Terwijl ik de overwinningsroes van de Obama-nacht lag uit te slapen verdampte mijn winst. Vanaf 5 november ging het in blinde vaart richting het dieptepunt van 24 november. Ik was erbij. En keek ernaar. De verliezen liepen tot grote hoogte op. Ik had al wel geleerd om geld te verdienen, maar nog niet geleerd om het niet te verliezen -iets dat oneindig veel belangrijker is.

Maar de markt herstelde zich, godzijdank viel Israël Gaza binnen, de olieprijs steeg (je krijgt een hele andere wereldvisie!) en zie, begin januari 2009 waren de verliezen weggewerkt en stond ik opnieuw op winst: € 7.500. Ik dacht: dat kan alleen maar meer worden. Als ik geweten had wat er aan kwam, dan had ik alles wel verkocht. Toen tuimelden de bankaandelen; binnen twee dagen was ik alle winst weer kwijt. Ik begon weer verlies te lijden. Na twee volle dagen waar alleen maar rode lichtjes op het Binckscherm te zien waren verkocht ik de boel. Drie maanden werk voor niks.

En wat voor werk. Maandenlang was ik aan het prutsen geweest: software testen, datafeeds met koersinformatie aan de praat proberen te krijgen, lezen, trachten de bewegingen van de aandelen te doorgronden, hun karakter. Ik heb een dag een hele intensieve cursus beleggen gevolgd. Ik was toen overigens al anderhalve maand bezig met beleggen, ik doe de dingen nu eenmaal verkeerd om. Ik ben DaPiet! De eerste dag al zette ik gelijk bergen geld in, bestelde van elk aandeel direct 1000 stuks. En boekte honderden, duizenden euro's winst. Ze laten je altijd eerst wat winnen, de Casino-goden.

In feite handelde ik volledig in het duister, ik dacht, volgens mij staat Aegon wel laag. Ik wist helemaal niks van indicatoren, van software, van MACD en CCI en al dat soort termen. Dat leerde ik allemaal op de cursus. Ik leerde software lezen., instap- en uitstapmomenten plannen. Ah, als ik in het begin geweten had wat ik nu weet...

Maar niet alleen in de grote beweging, ook op uur- of dagbasis knagen de alsjes en hadjes als ratten aan je brein. Had ik Mittal nog 5 minuten langer gehouden... Als ik gisteren 3000 ING had gekocht...

Soms lijkt de beurs een eenarmige bandiet die maar muntjes blijft uitbraken, een steigerend Paardje-Schijt-Geld; soms is het een bulderende oven waar je scheppen met geld in aan het donderen bent alsof het aangenomen werk is. Soms voel je haar onverschilligheid, haar majesteit zo groot als van een oceanisch fenomeen, eeuwig pulserend, kleine mensjes opslokkend die zich biddend aan de resten van hun wrakke vlot vastklemmen. De beurs is een vulkaan. En as is verbande turf.

Ik Mag Weer Bloggen Van De Dokter!

Ja, we zijn er weer! We gaan weer bloggen. Ik heb er zin an! Helemaal herboren & fit teruggekeerd van vakantie uit Oostenrijk (hierboven het uitzicht dat ik daar vanuit Hotel Hochland had) en Noorwegen.

Spoelen we even de band terug. Tot eind januari was ik serieus aan het kwakkelen met de gezondheid. Griep, bronchitis, dat soort dingen. En dat duurde en duurde maar. O, leven is zo'n tijdsintensieve bezigheid, mensen.

En daarvoor weer was ik bezig met beleggen, daar zal ik ook nog over vertellen. En weer daarvoor, in september en oktober, had ik het weer heel druk met mijn werk. (Ach, goede tijd: nu heb ik vanwege de crisis de komende zes maanden maar 1 optreden). En dan zij we terug bij de fiscale herfst, waar ik in mijn laatste postje gewag van maakte. Fiscale herfst die inmiddels in een fiscale winter is overgegaan terwijl het voorjaar nog vast bevroren in een IceSave ligt.

We zullen zien of ik er weer enige consistentie aan kan geven. Er zijn natuurlijk redenen waarom je niet blogt. Er moet zoveel. Het is druk. Je wordt ziek. En Ik ben in het begin altijd heel enthousiast over nieuwe activiteiten maar spoedig zakt alles in elkaar. Ik ben een hommel die van bloem naar bloem dart. Laten we maar eens zien of het nog een leuke lente voor kloothommeltje wordt.