De Gym Als Kleedkamer: Het Is Weer Eens Wat Anders

Amsterdam, Artemis Hotel, Atradius, 16.35 uur. Vijftien minuten voor aanvang van het optreden zit ik (in pak) even lekker te raggen op die zo uitstekende Concept Rower2 die wij ook in Lunetten bij fitness hebben staan. Het is wel een merkwaardige ruimte om te verblijven ter concentratie, maar je hebt weinig keus, als artiest, dus je maakt er het beste van.

Best pittige lui: Atradius, iets met verzekeringen , financieen, incasso. Don't fuck around with those guys. BMW 5-serie is okay, maar Chrysler 300C (DaPiets favoriete auto momenteel: ow! kijk eens naar dat lage profiel, dat jaren vijftig dak!) had ook niet misstaan. Al zal men dit zeker tegenspreken, nee men wil hier niet mee geassocieerd worden.

Ik wist niet hoe het zou gaan, mijn eennalaatste optreden was slecht geweest, het laatste goed maar niet briljant. Ik had maar vijf en een half uur geslapen. Toch voelde ik me eigenlijk best wel goed. Ik dronk alleen sap, ik bereidde me goed voor en ik accepteerde de moeilijke omstandigheden: mensen staand, donkere ruimte, slecht licht, geen goed spreekgestoelte en een microfoon zonder standaard. Weer herinnerde ik me die tip die ik tijdens de cursus didactiek in een boek had gelezen (Amerikaans natuurlijk): "Je hebt je goed voorbereid; then on your feet, and act natural." Het echte schijnt overal doorheen. Het is: springen, vertrouwen hebben. Het lukte. Direct al een open doekje. En het bleef goed gaan. Mooi applaus.

Die momenten na afloop: het zit erop, je weet dat je het goed hebt gedaan, ontspanning en verrukking tegelijk, behoren tot de mooie momenten van het vak. Wat een heerlijk werk heb ik toch eigenlijk! En tegelijk de aansporing om dit nooit te laten wegglippen door sloppiness, onverschilligheid of de verleiding van een extra biertje de avond ervoor. Dit werk is voor mij zo noodzakelijk om erbij te blijven. Om bij de les te blijven. Het vak eist discipline; zonder die discipline zou ik snel wegzakken in het lauwe water van een werkelozenleven.

Na het incasseren van een kaartje van de Directeur Commerciele Zaken van Fortis wegglippen vantussen de bruisende champagnebellen en even rust, alleen zijn. Met de iPod Touch inloggen op de WiFi van het hotel. Yep, that's right. Even de krant lezen. Dan Murad bellen en naar huis.

Destroy The Tanks On The Bridge Goddammit!

Ik zal ook wel aangestoken zijn geweest door de koopwoede van de kersttijd. Ik heb al best veel, maar sommige dingen toch nog niet. Een LCD-tv bijvoorbeeld. Elke taxichaffeur die ik ontmoet vindt dit belachelijk. En een Playstation 3 die daar zo goed mee samengaat. Met de High Definition-tv. Voor de kerstvakantie was er een aanbieding. DaPlien hoopte al dat ik hem niet gezien had op de televisie. Maar ik zag hem in de winkel.

Op de Sony Bravia KDL SM 4588906 XJV DeLuxe draaide de laatste James Bond, Casino Royal, de scene in Venetie. Moo-hooi! Zeiden we vroeger: "Het is net echt!" Nu moeten we zeggen: "Dit is echter!" Werkelijk, de realiteit wordt overtroffen. De beelden die ik zag leken reëler dan de natuurlijke wereld om mij heen. Dieper, zatter, intenser van kleur, scherper van definitie, druipend van droomkwaliteit. Het suggereerde dat er een andere realiteit aan het ontstaan is, een hyperrealiteit. In feite zijn wij al overtroefd door de apparaten die ons omgeven: hoe ze dit hebben gefilmd en nu weergeven. Zij laten ons dingen zien die we zelf in het echt niet kunnen ervaren, alleen via hen. Als je deze tv hebt, zou het zonde zijn je huis te verlaten, dat kan alleen maar teleurstelling opleveren.

En bij deze fraaie Sony Bravia kreeg ik zomaar een Playstation 3 gratis. Het droompakket kwam op € 1800,-. Dat heb ik wel. Mag het? Gezien het gebrek in de wereld? Het mag. Ik stond daar in de Media Markt en ik had het spul al half gekocht. Ik incasseerde een flinke shot adrenaline.

In de kerstvakantie had ik niet alleen een aanval van kooplust (die blijkbaar door vele landgenoten gedeeld werd). Ik had ook een aanval van spelletjesspelen. Gamen, zoals dat heet. Schieten; racen, iemand met een welgemikte trap op een hooivork schoppen. Lekker kinderachtig. Mag het? Het mag.

En wat zagen de nieuwe Playstation 3 games er lekker uit! En de laatste pc-spellen eveneeens. Ik speelde met veel genoegen de demo van 'Call of Duty 4: Modern Warfare.' Direct gedropt in een adrenaline-pompende scene ergens in een Arabisch land, explosies, bevelen, de dwingende stem van de sergeant die roept: 'Get the javelin and destroy the tanks on the bridge!' En ik krijg de zenuwen dat ik die javelin nergens zie liggen. En dat noemen ze dan vakantie! (Maar ja, zo'n portie opwinding met een straatwaarde van enige duizenden euri laat je niet liggen).

Games: je moet je toch altijd nog weer voor excuseren dat je ze speelt. Maar mensen hebben zo hun eigen dingetjes. DaPlien bijvoorbeeld kijkt graag naar huizenprogrammas op de BBC. Als ik dat lijzig-zeikerige 'A lake de bedreums' al hoor word ik zwakzinnig van ellende. Maar fijn dat zij het leuk vindt. Maar laat mij dan lekker knallen. (Raaatttaaaaattaaaaaa! Die motherfucker!) Doe ze ook wel hoor. Laatst heeft ze ook in X-Pand Rally meegereden; een fijne, rustige rijdster.

Maar come new year, en ik heb de lcd-tv niet gekocht en de playstation 3 ook niet en maar drie spellen: 1 van € 9.95,- en 2 van € 5.00,-. Een nieuwe ervaring: iets niet doen. De stress die dat oplevert heroisch uithouden en dan merken dat de aankoop echt niet zo nodig was als je toen wel dacht, een tijdelijke aanval was van, ja van wat, van bipolair onvermogen ergens omheen te lopen, van altijd elke impuls maar moeten volgen en je niet kunnen voorstellen dat waar je nu zo enthousiast over bent volgende week weer weg kan zijn. Maar goed, ik moet nu naar de Media Markt. Gewoon even kijken wat ze hebben.

Hoe Bedoelt U: Levensverandering Zonder Product?!

Without a Praddakt? Are You Creezie! Daar wordt DaPiet pas echt razend van. Erg van de kerstdagen was vooral dat hij eigenlijk nergens iets kon KOPEN. "En het gebeurde in die dagen dat alle winkels werden gesloten en een ieder zich moest melden in zijn ouderlijke huis om zich te barsten te vreten?" Maar goed dat DaPiet voor de kerst al een bestelling geplaatst had. Zie hierboven.En dan er mensen -de schatten- die oprecht verwonderd vragen: Maar je had toch al een sapcentrifuge? "Ja, maar dit is geen sapcentrifuge, dit is een sapperser! Deze slingert groenten en fruit niet om zich heen, maar kraakt ze, pijnigt ze, haalt het uiterste uit ze." "Ja, ja." 

Het goede is weer eens niet goed genoeg voor DaPiet?Inderdaad. Soms denk ik zelf ook dat ik volkomen gestooord ben. Ze zouden mij moeten bestuderen. Nou, ik bestudeer mezelf. Ik heb mijn lichaam al tijdens mijn leven ter beschikking van de wetenschap gesteld. Als ik zelf het onderzoek maar leiden mag. Professor en proefrat tegelijk -zo zeg ik dat. Maar ik voel me goed. Na het eerste sap van de Greenstar te hebben gedronken. (Een mengsel van tomaten, appelen, peentjes, komkommer, selderij en -vijgen!) Of dat door de sappen komt, door de landbouwgiffen die ik aan de groenten heb onttrokken, of door de euforie van de nieuwe aankoop is nog niet geheel duidelijk. Wij weten het niet. Zoals we ook niet weten waar dit allemaal toe zal leiden.

Maar ons leven is toch een groot experiment, vrienden! (De Fransen gebruiken 1 woord voor zowel ervaring als experiment: experience). Terughouden heeft geen zin meer. De overvloed heeft ons overspoeld en alles is nieuw: wie kan hier nog praten van distantie? De dingen zijn te dichtbij gekomen. Ik volg Peter Sloterdijks advies: Versenkung in die Verdinglichung. We moeten de dingen dicht tegen ons aan drukken. Om hier het sap van de ware wijsheid uit te peuren. We moeten ook nieuwe dingen verzinnen, anders gaat het geheid fout. Zo eten we nog steeds als negentiendeeeuwse mijnwerkers, terwijl onze dagtaak, die voor meer dan de helft uit muisklikken bestaat, energetisch door een banaan vrijwel volledig gedekt zou kunnen worden.Ik heb lol in dat experiment van dat nieuwe leven. Als ik maar niet op de grond hoef te zitten en aan niets moet denken.