Nou Alleen Nog Even Snel Een Kaartje ...

Nee, dus. Je kunt ook zeggen dat ik dit feest onderschat. Het wordt steeds groter. En ik heb dat niet in de gaten. Ik dacht dat ik zomaar op de gebruikelijke manier naar Leiden kon reizen. Kaartje kopen, hup de trein in. Ik moet op tijd in Leiden zijn, ik wil niet wachten, ik wil per se met deze trein mee. Zonder kaartje. Ik wil er onderweg wel een kopen. Maar dat mag niet van de conducteur.

Ik moet eruit. Geen coulantie, zelfs vandaag niet. Ik ga er niet uit. Ik ben boos. Heel boos. Ik scheld op de conducteur en op de NS. Hij gaat geen discussie met mij aan, hij gaat de politie bellen, ik moet eruit. Ik ga er zonder politie ook wel uit, ik wil de andere mensen niet duperen door ze te laten wachten. De trein vertrekt met 4 minuten vertraging. Zonder mij.

Maar ik ben boos als een oude man die de wereld niet meer begrijpt. En daarna nog met allemaal vrolijke, jonge mensen 20 minuten in de rij moet staan voor een kaartje. Waar je nog 50 eurocent extra voor moet betalen! Dat is meer dan een gulden! In mijn tijd...

In mijn tijd...was ik nooit overspannen. Ik had geen last van massa-angst, was niet bang voor huilende kinderen, stond op voor zwangere vrouwen en was tolerant ten opzichte van buitenlanders. Alleen het koningshuis, dat kon ik niet uitstaan. En ik jatte wel eens wat uit winkels. En je kon in de trein een kaartje kopen. Wat is er toch een hoop veranderd.Toen ik drie uur later in Warmond met een lauw biertje in de regen naar een slechte coverband stond te luisteren en aldus het ware Koninginnedag-gevoel onderging, bedaarde ik eindelijk en begreep al bijna niet meer waarom ik me nou zo druk had gemaakt.

Ach, misschien was het ook de varkensstress van Nederland die na zoveel jaar echt begon te werken. Volle varkenstreinen, volle varkenssteden, en lawaai, overal varkenslawaai. Geen vrolijk idee, maar in zo’n stemming moet je eigenlijk niet schrijven, dan wordt het allemaal zo grumpy. (Grumpy Young Men -dat is eigenlijk wel het allerergste. Nog erger dan een interkerkelijk zingevingsmens met kort, grijs haar dat de Koran zit te lezen). Drink een bier en ga vroeg slapen. En excuseer je bij de varkensconducteur.

Mediapoep: De Brandstof Van de Toekomst (1)

Arme Vogelaar: de slome uitstraling van een schildpad, de suggestie van een dodobrein, daarboven –extra triest: het met veel hoop gekapte kapsel. Een dergelijke vorm van zwalkende zwakte trekt op de mediasavanne hordes aaseters aan. De lucht ziet zwart van de vale gieren, de grond vibreert van de aanstormende hyena's. Daar willen we bij zijn!

Maar gaat het alleen daarom? Om de vorm die langzaamheid heeft aangenomen door zich in Vogelaar te manifesteren? Om de hoogte van haar eventuele IQ? Om haar kapsel? Om de knullige manier waarop ze een journalist te woord staat? Het gaat er om of haar beleid klopt. Nee, vonden veel Kamerleden deze week. Maar daar heb ik niet zoveel over gelezen. Over de discussie over de inhoud van haar beleid. Wel over het filmpje van GeenStijl, waarin "de Minister van Schotels en Kozijnen" (aldus GS) laat zien dat ze niet met de pers kan omgaan.

Naar dat filmpje hadden al een miljoen mensen gekeken. De Wereld Draait Door, nooit te beroerd om als megafoon voor een hype te dienen, nodigde de journalist die het gemaakt had nog maar eens uit. (Die overigens zo onbeschoft en achterbaks was om achter de rug van een minister kwekgeluiden met de hand te maken, staan te gapen). Laten we nog eens naar het fimpje kijken!

Bij de DWDD zat ook Witteman. Van 'Pauw en Witteman'. Die gisteren de radicale imam Fawaz in hun programma hadden gehad. Laten we nog even naar het filmpje kijken van hoe de imam in de studio van P & W geconfronteerd werd met het filmpje van zijn haatzaaipreek over van Gogh en Hirshi Ali! (Dit leverde trouwens al een heel mooi multimediaal Droste-effect op).

Later, in P & W zelf zag ik via de zapservice weer hoe Prem R. zich volledig en zonder enige aanleiding te buiten ging bij Netwerk. En dat was ook weer alleen maar een lege promotie van zichzelf en niks anders. Want hij verhinderde gewoon dat er een debat ontstond. Over het filmpje van Vogelaar overigens! Laten we nog even naar het filmpje kijken hoe Prem doordraait tegenover Ton Elias, die ook was uitgenodigd om over het filmpje van Vogelaar te praten!

En zo gaat dat maar door, dat rondpompen van filmpjes. Gevolgd door commentaar dat de volgende dag weer als filmpje kan worden opgediend in een ander programma. Dat weer becommentarieerd wordt. Etcetera etceterorum.

Mediapoep: De Brandstof Van De Toekomst (2)

Toen ik gisteren dus vermoeid en enigzins tripeldaas de TV uitknipte, begon ik me toch af te vragen waar ik nou een hele avond naar had zitten te kijken. Het zwijgen van Ella Vogelaar. Het tongen van Georgina. De bril van Maxima.

Drie beelden die wel of niet uitgezonden hadden kunnen worden. Die misschien maar beter helemaal niet uitgezonden hadden moeten worden. Hoewel, nee: dan hadden we er niet over kunnen wauwelen een hele avond. Dan hadden we geen TV gehad. Dan kunnen we net zo goed vroeg naar bed kunnen gaan.

Maar eigenlijk had ik hier naar gekeken: naar media die verlekkerd de reuk van hun eigen poep stonden op te snuiven. Die als kinderen boven hun bolussen van gisteren en eergisteren hingen te glunderen.
Maar wat een briljant idee eigenlijk, dat recyclen van mediamest. Het lijkt wel een soort biobrandstof, binnenkort rijden de auto’s er op! Roddel & Achterklap. Eindeloos recyclebaar! De energiebron van de toekomst!

Heidegger noemde het: ‘Das Gerede’. Het Geklets. Het Weer. Voetbal. Roddel. Democratische vormen van gekakel. Van Geklep. We zijn een Kleptocratie geworden! Daar staat dat handje voor, dat gaat van kwek kwek kwek.

We hebben het over de nieuwe vriendin van Poetin, over de mooie vrouwen in het Franse kabinet, of over de belofte van nog mooiere vrouwen in dat van Berlusconi. Over het tongen van Verbaan. Over de bril van Maxima. (Heidegger, overigens: nooit wat van gelezen, ken hem alleen van Het Geklets).

Kortlevende, onbetekenende emoties, ergens tussen hoofd en kruis (ter hoogte van de chips), opgewekt door taalvaardige presentatoren en hun heliumjoker sidekicks, bedreven in het smakelijk serveren van mediaporno. U komt gegarandeerd aan uw gerief.

Slechts aanleidingen, nooit motieven. Alleen vorm, nooit inhoud. Altijd kort, nooit lang. Soundbyte Society. Kleine rotjes, gillende keukenmeiden, nutteloos restvuurwerk; niet eens pijlen, kleuren aan de hemel. En de volgende morgen moet die hele papieren troep weer worden opgeveegd. Uit deze orgie van tweedehands meningen en niet beklijvende opinies wordt je met een houten kop en een leren bek wakker, en je denkt: 'What the fuck whas that all about?!'

Kijk, ik kijk ook. Dus ik ben medeschuldig. Ik ben deel van het probleem. Aaaaah! Godzijdank had ik donderdagavond ook Pauw & Witteman gezien: met imam Fawaz en Marcouch, met Marjon van Rooijen en met Chris van der Heijden en die uitzending stond bol van wezenlijke inhoud. Islam! Internetporno! Israël! Ik kreeg last van het puntje van mijn stoel. Zo kan het dus ook. Nou, doe dat dan!

Keer terug tot de oorsprong van de journalistiek. Verheffen! Onthullen! Aanklagen! Regering, haatzaai-imams uitzetten en studiebeurzen verstrekken aan misbruikte Braziliaanse meisjes! Israël, Bezette Gebieden teruggeven! Nu!

Anders kijk ik niet meer hoor. Echt niet. Dan ga ik iets zinnigs doen met mijn leven. Ja, dat is een dreigement!

De Grote Uittocht Is Begonnen!

Vandaag verscheen er een soort Wybertjes-patroon aan de hemel door de condensstrepen van alle vertrekkende en aankomende vliegtuigen. Zo kon je aan de hemel zien dat de vakantie was begonnen.

De komende feestdagen schijnen zo goed aan te sluiten, dat veel mensen twee weken vrij hebben. En dan trekken ze er op uit natuurlijk. Dat doen 3,5 miljoen mensen. De ene helft verduistert de hemel, de rest verstopt de wegen. Goeie taakverdeling.

Maar dat je door omhoog te kijken kunt zien dat het vakantie is. (Zit die taks er al op? Kassa voor Bos!) En hoe dat er over 20, 30 jaar uitziet. Maar nu snel naar Transavia om onze reisje naar Rome te plannen.

In The Words Of Our Lord Jesus W. Christ!

Rotterdam, Laurenskerk, Nofota, 20.10 uur. Deze week had ik drie supermoeilijke locaties: een fabriek, een boot en een kerk. Veel hangt af van de plek waar je optreedt. Uiteraard. (Al denken de opdrachtgevers vaak dat dat geen probleem is). Vanavond in de Laurenskerk moest ik terdege rekening houden met de enorme echo die in de ruimte rondstuiterde. Je moet een heel ander ritme van spreken aannemen.

Ook moeilijk was dat de hele speech (20 minuten in dit geval) in het Engels moest omdat er naast Nederlanders wel meer dan tien andere nationaliteiten waren. Ik had al een paar jaar geen speech meer in het Engels gehouden. Goddank had ik de hele dag zo goed gerepeteerd dat ik geen enkele fout maakte.

Verder moest ik vrij lang wachten. (En die diarree-jazz aanhoren die er tijdens dergelijke businessdiners wordt gespeeld). Maar die tijd benutte ik om alles nog eens een keer door te nemen. Net zo lang tot je elk woord en elke zinswending kunt dromen. Het stuk over de Nederlander die denkt dat hij goed Engels kan -waarvoor ik een paar zinnen leende uit het boekje 'I always get my sin'- sloeg erg aan. Net als de imitaties van CNN, de BBC, de Tagesschau (Clint Ostwald aka Clint Eastwood), Rai Uno en een Oostenrijkse skileraar.

Op het einde begon ik de vermoeidheid te voelen, het had niet 5 minuten langer moeten duren. Heel mooi applaus, complimenten, even afkoelen in de kleedkamer. Ik geef een 8.5. (Half punt bonus voor de moeilijke omstandigheden).

Nee, Liever Niet Meer Op Een Partyboot

Amsterdam, Partyboot 'Pure Liner', Aegon, 19.15 uur. De voortekenen zijn niet goed. Een boot vol opgewonden, bierdrinkende mensen. Dansend, flirtend, brullend. Ik bekijk de zaken nu even vanuit mijn gezichtspunt. Iedereen zalig op zijn eigen manier. Maar ik moet hier optreden. En dat wordt moeilijk. De vrouw van het organisatiebureau zei vlak voordat ik opging: "Nu ga ik iets heel ergs zeggen: Hou het kort!"

Nou, dat hoefde ze niet te zeggen, want op de plee had ik al de helft van tekst weggestreept. Tijdens het optreden daar nog weer de helft van en dan was het nog te lang eigenlijk. Het was brullen tegen de storm. Maar goed, de fout was al gemaakt, ze hadden mij hier gewoon niet neer moeten zetten.

Tja, een cijfer geven is moeilijk. Ik vond dat ik het gezien de omstandigheden goed deed. Een acht wel. Ik stond als een razende over mijn harde schijf te scratchen: welke grappen zouden in godsnaam nog aanslaan bij deze bende gremlins? Een paar. De paar die ze konden verstaan.

Maar je merkt het na afloop. Na een geslaagd optreden ben je het stralende middelpunt. Nu zat ik als een paria in een hoekje. Geen complimenten, geen kaartjes, niks. Gebrek aan succes als besmettelijke ziekte. De directeur meed mij. (Hij was trouwens ook aangeschoten en verklunsde de gebruikelijke onderbreking van de speech). Maar dan heb je het dus niet goed gedaan en scoor je een onvoldoende. Daar zijn redenen voor. Maar die kennen zij niet. Omdat ze niks van mijn vak begrijpen. Maar -en -dus, helaas voor mij: een dikke 3.5.

Een Middagje In 'De Fabrique'

Maarssen, De Fabrique, GX Web Content Management, 15.25 uur. Ja, dit is helemaal 'De Fabrique' in Maarssen: ruig, eerlijk, compromisloos. Een loeigrote oude mengvoederfrabriek omgeturned tot evenementenlocatie. Perserij, Kalvermelkfabriek, silo´s, loodsen, the whole bloody lot. Om zalen te bereiken moet je grote, zware fabrieksdeuren openduwen.

En op de Meelzolder, waar mijn kleedkamer vandaag is, theezakjes in een gereedschapskist. Hell yeah! Hoe had je het gehad willen hebben, meneer de grappenmakert? Het nadeel is dat je je gast voelt van een concept. Of misschien was het de gedachte aan de baantjes uit mijn studententijd: een bebrilde student temidden van smalende arrebeiders. In ieder geval: hoe meer iemand jou een stempel opdrukt, hoe moeilijker het wordt het zelf nog terug te stempelen.

Maar deze locatie heeft iets eigens. En als je er vaker komt, krijgt het iets van een thuisterrein. Vorig jaar was ik hier voor ABN, de dag dat ze werden overgenomen. Dat gaf een speciaal sfeertje.

Deze keer is het iets moeilijker. Een zogenaamde gebruikersdag van bedrijf GX. Zij houden zich bezig met Web Content Management en mogen bedrijven als Schiphol en de landelijke politie tot hun klanten rekenen.

De zaal is hoog en niet erg gezellig, er is wat echo en waarschijnlijk hebben ze een lange dag achter de rug. Ik ben wat buikgrieperig en moet mijn aandacht erbij houden. Hij gaat niet slecht, maar ik voel me altijd wat ongemakkelijk als de directeur degene is die het hardste lacht. Toch een mooi applaus. Ik zag ook tijdens de speech blije gezichten; sommige mensen zijn nu eenmaal niet zo uitbundig. (Ik geef een 7.5). En snel naar huis om me gereed te maken voor het tweede optreden van de dag. (Zie boven).

Kunnen Gezichten Seksuele Intenties uitdrukken?

Je mag het zeggen: voor welke vrouw zou je kiezen? Die links, zegt DaPiet zonder aarzeling. Die vrouw ontroert hem. Dat gezicht zegt: Met mij kun je ver komen. DaPiet is een romanticus. (Of een angsthaas: "Joh, die rechtse die wil nu al neuken'). Ja, die rechtse is een knappertje, maar zo eentje die er met je beste vriend vandoor gaat. (Of een andere, nog grotere eikel!)

Nu is de vraag: Kunnen gezichten spreken? Ja, zeggen onderzoekers. Gezichten geven onze seksuele intenties weer. De vrouw links zegt: kinderen. De vrouw rechts: one night stand. Nou ja, net wat je op dat moment nodig hebt natuurlijk. (Als je d'r kan krijgen).

Maar het zit dus allemaal al in het biologisch aanvangspakketje. Tegenwoordig zijn er veel manieren om dat bij te stellen. Het kunnen dus ook zomaar foto's 'Voor' en 'Na' zijn. Van een kosmetische ingreep. Maar heeft dat wel zin? Want je verandert er zelf niet door; je trekt alleen andere partners aan.

Nog een andere vraag is: Hebben de onderzoekers ook gekeken naar de billen? Er bestaan namelijk overspelige billen. (Zie hievoor: "DaPiets Eerste Wet van de Bigamische Bips"). Wij mannen weten allemaal wat dat voor billen zijn als we ze zien. Misschien worden die billen ook vanzelf overspelig door alle attractie die ze oproepen.

Volgende keer in deze rubriek: welke mannen krijgen de voorkeur van vrouwen?

Kleedkamer Met Uitzicht

Den Bosch, Chalet Royal, Interpolis, 19.40 uur. Pittoresk, nietwaar? Ik heb slechtere kleedkamers gehad. De Jagerszaal, of zoiets dergelijks. Met uitzicht op de Dommel, de Bommel of de Wommel. Het heeft iets zestiende eeuws.

Maar we moeten werken. Het diner: een van de moeilijkste opdrachten. Kleine groep, kennen elkaar niet altijd, formele sfeer (ondanks de wijn). Soms wil men voor elkaar niet lachen. En dit zijn ook nog financiële jongens (1 vrouw). Hoe machtiger de mens, hoe minder hij de neiging toch lachen voelt. Vreemd, maar waar.

Maar ik ken diners, ik zie er altijd goed op toe zo weinig mogelijk verwachtingen te hebben. Wel extra goed voorbereiden. Zo kom je die moeilijke eerste tien minuten door, als het verzamelde gezelschap je hoogstens glimlachend opneemt. (En als 14 man lachen klinkt dat nu ook niet bepaald als een bulderende bergecho).

Zo is het ook nu. Ik voer het tempo wat op, dat kunnen ze aan. Paar nieuwe dingen gestest (o.a. Hillary Clinton), waar heel goed op werd gereageerd. Langzaam, heel langzaam klopt ik ze los. Hard werken hoor. (Het leuke van dit beroep is dat je soms niet doorhebt dat je staat te werken). Na afloop ben ik tevreden. Das war verdammt professionell.