Nationale Gaudi Overschattingsdag!

Het gastenboek van het Gaudi's Casa Battlo (zie hierboven) stond vol met Fantastic!, Fabulous, Maraviglioso! en Stupendissimo, en ga zo maar door. En dat was te verwachten, want dat is wat men zegt dat het is. En wij papagaaien dat na. Van de weeromstuit noteerde ik ook een reactie.

Dit vreesde ik vanmorgen dus al een beetje: het Barcelonakatertje. Ik schreef toen in mijn geheime dagboek dat ik misschien wel eens door Barcelona teleurgesteld zou kunnen worden. Het is allemaal op voorhand al zo fantastisch! creatief! uniek! geniaal! Ik dacht aan Ab, die zo van Barcelona houdt en de stad uiteraard warm had aanbevolen. Maar Ab overdrijft ook altijd zo! Ik dacht aan Picasso. Heb ik eerlijk gezegd nooit wat aan gevonden. (Ik maak een uitzondering voor de Guernica.) Miro idem ditissimo. Die hele surrealistische studenten- en wonderkinderenkunst van rond de vorige eeuwwisseling mag van mij zo de shredder in. (Zo! En ik schrijf dit niet lichtvaardig, want ik weet dat miljoenen mij lezen.) In het Reyna Sofia in Madrid heb ik voor mijn hele leven genoeg dronken gitaren gezien.

Waarom is Picasso zo populair? Is het zijn werk? Hij is toch vooral fameus als belichaming van het Ultieme Creatieve Genie. De man die zichzelf, de wereld en het universum telkens opnieuw uitvindt door zijn intuitie te volgen. Picasso die voor zijn eten betaalt door een tekening op een servetje te maken. De man dus die zijn eigen geld munt. Dat lijkt ons wel wat.

Elf november, het is bekend, is Nationale Gaudi Overschattingsdag. Voor speciale prijzen mag men op deze dag zijn scheppingen binnentreden. Casa Batllo, het huis met de gewelfde, 100% organisch-biologische gevel en de schelpenbalkons, bijvoorbeeld vraagt vandaag slechts € 16.50, normaal € 60.

Nationaal, dat wil zeggen: Catalaans. Overschatting wil zeggen: in de Catalaanse zelf-felicitaties neemt Gaudi een belangrijke plaats in. Catalaans wil zeggen: individueel anarchistisch, geniaal creatief, uniek bizar, grillig onvoorspelbaar. Ik kan wel zien dat Gaudi bizonder is. Hij kreeg de burgers van de negentiende eeuw zo ver dat ze graag zo´n voor die tijd toch vrij buitenissige creatie van hem wilden. Ik zag een foto van 1908, waarop vrouwen met hoge hoeden in een koets met paarden ervoor langs zijn gebouw bij Parc Guell reden -wat een contrast! Hij was modern omdat hij zijn tijd vooruit was, maar hij was geen modernist. Geen gewild burgertje pesten voor hem.

Het is alleen jammer dat ze hem door hun VVV-gezever levend begraven in zijn eigen huis. Ik hou van die art nouveau-stijl, van de Jugendstil, met zijn heerlijk slingerende trapleuningen, de vrouwelijke lijnen en overvloedig gebruik van het mooiste hout. Zo´n huis is ook een totaal kunstwerk: meubels, deurklinken en ventilatiesystemen kregen dezelfde aandacht van de architect. Ik vond dat Casa Battlo best mooi, heel mooi zelfs. (Alleen jammer dat ze alle meubels eruit hadden gehaald. Ik zag een oude foto...O, godverdomme DaPiet, hou op met je gezever over oude foto´s!) Maar je voelt: mooi, zelfs heel mooi, is niet goed genoeg voor het gastenboek an Gaudi. Ik houd niet van die dwang, dus schreef ik: 'Bagger! DaPiet, Holland.' Dat is flauw, ik weet het. Maar men laat mij weinig keus!

Toch denk ik na vandaag dat Barcelona een boek is dat je graag zou lezen, maar dat door zich door zijn opgeklopte de flapteksten bijna onmogelijk maakt. Uniek! Onvergetelijk! Reeds 550 miljoen exemplaren verkocht! Op een gegeven moment voel je zelfs bijna weerzin. Je weet dat het een of andere lul op de uitgeverij is. De schrijver zelf kan er niks aan doen. Toch schreeuwen die teksten je hele tijd toe. 550 million people can't be wrong.

Ja, als ze nou die flaptekst van Barcelona eerst eens een beetje zouden veranderen. Madrid heeft niet zo´n rare omslag. Ja, misschien houd ik wel meer van Madrid. En hier gaat het bizarre verhaal van mijn leven verder: mijn eerste liefde was Feyenoord, niet Ajax; ik was fan van Kees Verkerk, niet van Ard Schenk.

Maar goed, we hebben nog zes dagen. Ik heb in Barcelona alleen nog niets gevoeld van de opwinding en de ontroering die zich van mij meester maakten toen ik voor het eerst de Gran Via van Madrid aanschouwde.