Ja, En Dan Zijn We Dus Nu In Barcelona

Het ligt in Spanje. In Catalonie. Ze zijn er gek op mijn boeken. Hele stapels van me in de winkels. (Zelfs in het Catalaans). En ze zijn aardig voor me: ze doen net of ze me niet herkennen. Ze weten dat ik even behoefte heb aan rust.

Maar schrijven kan ik hier nooit. Zelfs niet op mijn terras met uitzicht op Montjuic. Misschien is het de zee, iets mistrallerigs. Madrid ging ook al niet lekker, daar is ik het gewoon te droog, ik heb er altijd zo'n dor meseta-hoestje. En Berlijn, ja god, Berlijn is een bouwput, het is alsof je 100.000 bouwvakkers in huis hebt. Dus ja, is er sinds, es kijken, maart al niks uit mijn handen gekomen? Dat mag je toch onderhand wel een megablock gaan noemen!

Ja, op Schiphol (Shophill? Gekke vent!) maakte ik nog wel een paar aantekeningetjes. Alleen omdat het er die debiele, semi-futuristische overmoed heerste. Een ING-reclame: "Sell the moon, buy Jupiter." Het lijkt wel alsof er hier geen zwaartekracht heerst. Kijk, ik kan vliegen! Men verliest zijn anker in dronken zelfoverschatting.

Ik had net een boekje met teksten van Boeddha gekocht. Ik las: "Ik adem het voorbijgaande in; ik adem het voorbijgaande uit."

Bij de incheckbalie stonden geheel opgetuigde kerstbomen. Een nivo lager was men bezig aan een blauwig ijstoneel, van waarop zogenaamd grappige penguins ons alvast een fijn 2008 toewensten. Daar stond ook een verticale lichtkolom, waarop groene tekens de volgende zin uit de diepte omhoogstuwden: "Looking Back Is The First Sign Of Aging And Decay." Het had de lachwekkende ideologische drammerigheid van het betere Sciencefictionwerk. Ik wandelde over de Shopping Allee naar gate C14 over zwart marmer (echt, of niet). In de vloer zaten kleine stukjes nep- zilver die het licht reflecteerden: like diamonds layed out before you, consumer. In een winkel streelde ik de boekenstapels. Wat dacht ik nou? Dat ik in Barcelona wel zou kunnen schrijven?

'Namens de gezagvoerder Mevrouw Wildschut...' Een aantal mannen keek geschrokken. De vastgesjorde stewardessen verlichtten mijn vliegangst: 'Wel lekkerder dan de Delta 57, dit,' zei de een babbelig tegen de ander. 'Ja, en lekker om zeven uur alweer thuis.' 'D'r wordt lekker gekookt voor me vanavond.' Even later gingen ze aan het werk. Maar wat was er geworden van de godinnen van het luchtruim? Ze duwden een gammel metalen karretje door het gangpad met daarop David Beckham parfum, en krasloten!

We landden. Het weer: stralend. We namen een taxi; op deTomtom ('kortste route') checkte ik of de taxichauffeur ons niet bedonderde. (Aqui! Al derecho! Cabron!). Op een zonnig herfstig pleintje met voetballende jongetjes en oude mannetjes op banken wachtten we op de man met de sleutel. Een aardige, open, voorkomende man. Geen Spanjaard dus. Later gaf hij een kaartje: Yoram. Ik dacht aan Toledo: in dit land zijn alleen de Joden aardig. (Die hebben ze er dan in 1492 ook al uit gegooid. Maar ze kwam weer terug.). Hij bleef een tijd bij ons aan tafel zitten, terwijl we over heden en vooral verleden praatten: Spanje, Israel, het Midden-Oosten. ‘Looking back is a sign of ageing and decay.’

Een half uur later zit ik op het dakterras. Palmen, een meeuw, de nabijheid van de zee. Het schuimspoor van een boot, een zeil tegen de hemel. Dat Mediterraanse dat Madrid zo ontbeert! Ik kijk naar het kabelbaantje van de Monjuic. Voor me Robert Hughes' 'Het epos van Barcelona.' Mijn schrijfspullen binnen handbereik. De zon koestert. Ik pak mijn pen...

Maar het stinkt hier! Het is alsof er een grote drol van Franco ergens in het ondergronds rioolstelsel vastzit en de hele stad constipeert. Het water hier is niet lekker. Erger dan dat van Rotterdam destijds. Daardoor is de thee vies en de koffie walgelijk. Het water is zelfs niet lekker genoeg om onder te douchen. En ze hebben hier ook nog nooit van verse melk gehoord, die gepasteuriseerde viespeuken.

En...zo is er altijd wat. Omdat je toch altijd jezelf weer mee neemt. En ook al vermeldt het naambordje beneden in de hal: Pit dels Rics i Cadafalch. Dat helpt DaPiet niet.