De Traditionele Makkejannenjacht!

Zaterdag, 13 oktober, Maarsbergen. Familietraditie: op de verjaardag van mijn vader gaan we met z'n allen op jacht naar de beste lekkerste kastanjes. Wij jongens en meisjes van de Heuvelrug noemen kastanjes ook wel makkejannen. We kennen ook nog steeds het woeste gebruik: met de mond vol makkejannen aan iemand te vragen of hij soms een gespikkelde beer wil. Ja, wij zijn een raar sub-volkje hier, bijna net zo raar als die lui uit Wombarg, gunsteropan.

Maar 13 Oktober wroeten wij dus gewoontegetrouw temidden van de gouden stralen van de Oktoberzon als truffelzwijnen in de grond. Ergens diep in het bos. Op een plaats die geheim is en die ons rechtens toekomt. Aangetrouwd spul van de familie wordt ook niet aangeraden die plek in de openbaarheid te brengen. (Ondanks de gemoedelijke indruk is hier wel degelijk sprake van een keiharde clan. Enige merkwaardige met blad opgevulde greppels in het bos getuigen daarvan. Als je ze weet te vinden.)

Helaas hadden we deze keer geen tijd de kastanjes ook nog te bakken. Bakken, en dan zout erover, hmmmm. Maar we moesten naar de Chinees. Dat vindt mijn vader namelijk nog steeds veel lekkerder dan allerlei natuurspul. Maar het was er weer geweest te zijn, in de bossen van mijn jeugd. En het is op 13 Oktober altijd mooi weer. Ook traditie. Zulk mooi weer is het deze maand, ik vraag me af of die mensen die op hun blog de hele tijd maar mekkeren over de mislukte zomer, daar eigenlijk wel dankbaar voor zijn.

O ja, de foto's! Natuurlijk, natuurlijk. Hier zijn de foto's. (Ze zijn een beetje blauwiig, heiig of anderzins mislukt, maar ik ken mijn nieuw smartphone nog niet zo goed.)