Nu is dat helemaal niet gek dat ik bekaf ben. Madrid heeft dat effect. Allain de Botton heeft het over de moeheid die hem plots overvalt in Madrid; Enzensberger spreekt erover in "Ach Europa". Madrid heeft wel iets van Berllijn: het wil teveel, mist subtiliteit, heeft geen natuurlijke elegantie. ' Ongenaakbaar Madrid' heet het boek uit de literaire stedenreeks dat bij ik bij me heb.
Toch spreekt de goudeerlijke blufferigheid van deze stad mij wel aan. Blufferigheid, maar zonder protserigheid, een bijzonder soort provinciaalse grootheidswaanzin die ver boven zijn mogelijkheden richtte, maar juist daardoor toch iets tot stand heeft gebracht. Ik ben niet enorm bereisd, maar ik zou niet zo snel een straat in Europa kunnen noemen die zo'n gefrustreerde ambitie uitstraalt als de Gran Via. Ik hou ervan de muil van de Gran Via in te staren vanaf het terras van de 'Circulo de Bellas Artes'. In deze omhooglopende straat zie je de ader van de stad pulseren.
Ik steek ik de weg over, loop langs Hotel 'Metropolis' en wandel de Gran Via in en telkens denk ik: wow, even, heel even hebben ze zelfs aan New York gedacht, toen was het alweer voorbij. Maar ze wilden het wel. Ze wilden tenminste nog iets! Je kunt veel van de Madrileen zeggen, maar decadent of neurotisch is hij nooit geweest geloof ik. Meer over de Madrileen in het algemeen en de Madrileense ober in het bijzonder in het volgende bericht.
2 opmerkingen:
Ik las net Gerald Brenan's 'The face of Spain', en hij heeft het over de 'stunted skyscrapers' in de Gran Via - ook al die associatie met New York.
Ik las ook nog die straat, over het Telefonica-gebouw: "The 88m/290ft high building was the largest in Madrid and would have been a good fit in Chicago. Not surprisingly, the architect of the Telefónica building was an American, Louis S. Weeks.” Maar 'stunted' is een goeie term, denk ik. Ik zocht het even op: 'From Middle English stunnt, foolish, short-witted, short (influenced by Old Norse stuttr, short, dwarfish)."
Een reactie posten