Of je het hem nou onverstoorbaar noemt ('imperturbable'), onverschillig (' indifferente') of onverschrokken ( 'intrepido') -goed voor je Spaans allemaal- maakt de Madrileense ober niks uit en het maakt mij eigenlijk ook niet uit, behalve dan dat het bijna onmogelijk is zijn aandacht te trekken. Dus als je een week gaat, trek dan een dag uit voor het bestellen en nog eens een dag voor het afrekenen. In de binnenstad zou een monument geplaatst kunnen worden: 'Aan hen die vielen tijdens het wachten op een tortilla van het een of ander.' Bij het schoonspuiten van de plazas worden altijd wel een paar uitgedroogde toeristen gevonden.
Het eten is in principe geweldig, het is ook echt een sociaal gebeuren. (Hier geen eenzame grazers, die met lege blik langs de hamburgerstraten struinen). Ze kunnen elkaar ueberhaupt wel goed hebben, die Spanjaarden. Ik zag in de boekhandel ' Fnac' weer hoe ze vreedzaam bijeen zaten op een klein oppervlak, sommigen gezeten op een halfronde bank, de anderen aan hun voeten op grond. Oude dametjes ondersteunen elkaar op straat. Geen rollator gezien in heel Madrid. Misschien zegt het iets over de eenzaamheid van oude mensen in Nederland dat ze niemand hebben die ze een arm geeft.
Er zijn ook waanzinnig veel restaurants, tabernas en barretjes en noem maar op ('cocktelerias'). Daar ligt het allemaal niet aan. Alleen beginnen ze pas te eten om tien uur. De tourist wil graag om zes uur eten als hij met brandende zolen, loeiende longen en een overdosis Goyas uit de benzinedampen opduikt. Dat wordt dus 'happas de tapas'. Maar zie er maar eens wijs te worden uit zo'n kaart.
De eerste avond liepen we hongerig een zaakje binnen. We zagen van die kaartjes waar je gerechten op kon aankruisen. Tapas! dachten wij. Maar ik kon de gerechten niet zo thuisbrengen. Bij elk gerecht stonden twee opties: pan normal en pan integral. Pan is brood, zoveel is duidelijk. Normaal brood okay. Maar integraal brood? Nu zie je hoe wanhopig die hersentjes toch alle onverwachte problemen proberen 'op te lossen'. Ook al moeten zij daarvoor een vierkantje in een rondje proppen. Dus kwam Don Pedro met de suggestie dat pan normal een normale portie brood was en pan integral bij elke portie tapas was inbegrepen. Logisch! No. De oplossing was veel eenvoudiger: pan integral is bruin en normal is wit. We zaten in een broodjeszaak, niet in een tapasbar. De broodjes waren overigens heel lekker, en ook nog goedkoop. Maar Pauline moest nog wel even naar de toonbank. Na vijftien minuten. Waar de broodjes bleven. "We are hungry." De schat!
Je denkt telkens dat Spanje een modern land is geworden. Dat ze een spurt hebben gemaakt sinds de dood van Franco. Dat is ook wel zo waarschijnlijk. Op bepaalde gebieden. Ze hebben hun Turks fruit ' ('Lucia y el sexo' ), ze hebben sexclubs en stout ondergoed (vermoed ik). Maar ze spreken nog steeds nauwelijks Engels en iets als klantvriendelijkheid is een onbekend concept. Dat komt waarschijnlijk omdat het is samengesteld uit twee voor de Spanjaard vreemde woorden: klant en vriendelijkheid. 'Passantennorsheid' bestaat wel, al is de Spaanse term me even ontschoten. Maar we kunnen het ook positief formuleren: ieder Amerikanisme is ze vreemd. Voordeel is dus dat je niet na elke hap wordt lastig gevallen met: ' Heeft het gesmaakt?' En ik heb ook godzijdank niet dat stomme moordlustopwekkende: 'En een fijne dag verder' gehoord.
Anderzijds betaal je soms een hoge prijs. Het is dan alsof je in een aflevering van ' Fawlty Towers' zit met alleen Manuel. Zonder John Cleese die allles uitlegt en probeert goed te maken. Zo wilden wij gistermiddag een capuccino bestelen op het Plaza de Chueca. De ober meldde ons doodleuk: 'No. The machine is closed.' Met een vanzelfsprekendheid die de verantwoordelijkheid geheel bij ons legde. Buitenlandse uilskuikens die niet wisten dat het Ministerie van Capuchino elke dag om half vier middels een ingebouwd tijdslot elke koffiemachine uitschakelde. Plien en ik keken elkaar aan: We waren weer op het terras van een 'Irritanteria' of ' Bruskeria' beland. Hadden ze misschien thee? 'No. Same machine.' Wat misschien achteraf verklaarde waarom niet alle capus in Madrid even lekker waren. Uiteindelijk gingen we maar akkoord met een flesje mineraalwater. We overwogen: het was geen echte Madrileen, die ober. De echte Madrileen legt namelijk niks uit, die zegt gewoon: "No!"
Het eten is in principe geweldig, het is ook echt een sociaal gebeuren. (Hier geen eenzame grazers, die met lege blik langs de hamburgerstraten struinen). Ze kunnen elkaar ueberhaupt wel goed hebben, die Spanjaarden. Ik zag in de boekhandel ' Fnac' weer hoe ze vreedzaam bijeen zaten op een klein oppervlak, sommigen gezeten op een halfronde bank, de anderen aan hun voeten op grond. Oude dametjes ondersteunen elkaar op straat. Geen rollator gezien in heel Madrid. Misschien zegt het iets over de eenzaamheid van oude mensen in Nederland dat ze niemand hebben die ze een arm geeft.
Er zijn ook waanzinnig veel restaurants, tabernas en barretjes en noem maar op ('cocktelerias'). Daar ligt het allemaal niet aan. Alleen beginnen ze pas te eten om tien uur. De tourist wil graag om zes uur eten als hij met brandende zolen, loeiende longen en een overdosis Goyas uit de benzinedampen opduikt. Dat wordt dus 'happas de tapas'. Maar zie er maar eens wijs te worden uit zo'n kaart.
De eerste avond liepen we hongerig een zaakje binnen. We zagen van die kaartjes waar je gerechten op kon aankruisen. Tapas! dachten wij. Maar ik kon de gerechten niet zo thuisbrengen. Bij elk gerecht stonden twee opties: pan normal en pan integral. Pan is brood, zoveel is duidelijk. Normaal brood okay. Maar integraal brood? Nu zie je hoe wanhopig die hersentjes toch alle onverwachte problemen proberen 'op te lossen'. Ook al moeten zij daarvoor een vierkantje in een rondje proppen. Dus kwam Don Pedro met de suggestie dat pan normal een normale portie brood was en pan integral bij elke portie tapas was inbegrepen. Logisch! No. De oplossing was veel eenvoudiger: pan integral is bruin en normal is wit. We zaten in een broodjeszaak, niet in een tapasbar. De broodjes waren overigens heel lekker, en ook nog goedkoop. Maar Pauline moest nog wel even naar de toonbank. Na vijftien minuten. Waar de broodjes bleven. "We are hungry." De schat!
Je denkt telkens dat Spanje een modern land is geworden. Dat ze een spurt hebben gemaakt sinds de dood van Franco. Dat is ook wel zo waarschijnlijk. Op bepaalde gebieden. Ze hebben hun Turks fruit ' ('Lucia y el sexo' ), ze hebben sexclubs en stout ondergoed (vermoed ik). Maar ze spreken nog steeds nauwelijks Engels en iets als klantvriendelijkheid is een onbekend concept. Dat komt waarschijnlijk omdat het is samengesteld uit twee voor de Spanjaard vreemde woorden: klant en vriendelijkheid. 'Passantennorsheid' bestaat wel, al is de Spaanse term me even ontschoten. Maar we kunnen het ook positief formuleren: ieder Amerikanisme is ze vreemd. Voordeel is dus dat je niet na elke hap wordt lastig gevallen met: ' Heeft het gesmaakt?' En ik heb ook godzijdank niet dat stomme moordlustopwekkende: 'En een fijne dag verder' gehoord.
Anderzijds betaal je soms een hoge prijs. Het is dan alsof je in een aflevering van ' Fawlty Towers' zit met alleen Manuel. Zonder John Cleese die allles uitlegt en probeert goed te maken. Zo wilden wij gistermiddag een capuccino bestelen op het Plaza de Chueca. De ober meldde ons doodleuk: 'No. The machine is closed.' Met een vanzelfsprekendheid die de verantwoordelijkheid geheel bij ons legde. Buitenlandse uilskuikens die niet wisten dat het Ministerie van Capuchino elke dag om half vier middels een ingebouwd tijdslot elke koffiemachine uitschakelde. Plien en ik keken elkaar aan: We waren weer op het terras van een 'Irritanteria' of ' Bruskeria' beland. Hadden ze misschien thee? 'No. Same machine.' Wat misschien achteraf verklaarde waarom niet alle capus in Madrid even lekker waren. Uiteindelijk gingen we maar akkoord met een flesje mineraalwater. We overwogen: het was geen echte Madrileen, die ober. De echte Madrileen legt namelijk niks uit, die zegt gewoon: "No!"
1 opmerking:
Zo ja! Morgen weer!
Een reactie posten