Tickets For Toledo!

Als echte toeristen wilden we natuurlijk ook nog een dagje naar Toledo. Het ligt tenslotte op maar een half uur van Madrid. Maar kaartjes voor Toledo scoren bleek niet zo makkelijk.

Is heel makkelijk, zei de vrouw bij de infobalie. (Veel balies op het station, weinig info). De treinen vertrekken daar, en daar koop je een kaartje. Bij de kaartjes een nieuwe balie. Toledo? Vandaag? Ze lachte. No! Full. Booked. You need reservation. Ja, maar ergens anders zeiden ze dat dat niet nodig was. No! Je moet een reservering hebben. Die kun je hiernaast kopen.

Om een kaartje te kopen moet je eerst een nummertje trekken uit de automaat. Onder de knop staat: kaartjes voor morgen. De ruimte zat bomvol mensen die hoopten morgen naar Toledo te kunnen. Het weer was zo mooi, dat we toch liever aan vandaag dachten. Morgen zouden we wel een kaartje kopen om overmorgen naar Toledo te gaan. Manana por la manana.

Wij later weer naar de ticket office. Zelfde apparaat maar met een ander nummertje. Op het tv-scherm: geen Toledo. Weer terug naar de info-balie. Ticket for Toledo? Here? No! Domoren, iedereen weet toch dat na zevenen door een beschikking van het Ministerie voor de Tickets van Toledo de tickets for Toledo alleen nog in de Grote Ticket Office beneden verkocht worden.

Grote Ticket Office beneden bomvol. Een nummertje trekken. In de rij voor een nummertje. (Niet vergeten een nummertje te trekken voor de nummertjes). De nummertjes worden door een apart mevrouwtje uit een automaat getrokken. We hebben nummer 027. Op een scherm zien we dat ze op dit moment bij 645 zijn. Hoe lang moet je wachten? Pauline gaat vragen. Domoren! Imbeciles. Na 699 komt...000, dat weet iedereen. We weten nu in ieder geval dat er nog maar 82 wachtenden voor ons zijn.

We doden de tijd door met een Duitse health food journalist op doorreis te praten. Hij heeft boven een uur in de rij gestaan om te horen dat hij daar geen tickets kan krijgen. Domoor, wij hadden dat veel eerder door. Het was een beetje een hardliner, en ook erg Duits in zijn totale gebrek aan humor. Pauline had het op een gegeven moment over die mooie, grote Amerikaanse Wholefoods winkels met natuurvoeding. Hij zei: "But zee hef only 25% orkanik food!" Op een manier die een vage smeur van greppels en nekschoten bevatte. We besloten het er maar bij te laten.

Na een half uur stijgt de adrenaline: ons nummer is bijna aan de beurt. Bij een knorrige heer moeten we verdomd snel zijn met onze keuze. Heen en terug. Heen, om? blaft de man. Nou, half 12. Terug? vraagt hij. Wat? Hij: Terug! Welke tijd? Tjonge jonge, je moet opgeven hoe laat je weer terug gaat. Enfin, we hadden een kaartje. We voelden ons uitverkoren. En als je dan de volgende dag in het Claustro San Miguel de los Padres del Masturbacion Mutual staat, dan weet je: het is allemaal niet voor niets geweest!!