At Home In Hereford Upon The Wye

 

Gek hoe je je ergens direct thuis kan voelen. Ik hoefde dit rustig kathedraalstadje Hereford maar binnen te komen om alles van thuis te laten vallen. Het was natuurlijk ook een prachtig huis dat ons wachtte: Castle Cliffe, ik zal daar nog wel even een foto van plaatsen, het ligt tussen dat huis op de voorgrond en de kathedraal, met een tuin aan het water.

Ik voelde me direct Lord of the Manor, zal vroeger vast zoiets geweest zijn, althans voel een natuurlijk neiging tot oude boeken lezen bij het haardvuur met een 20-jarige whiskey binnen handbereik, waar blijft de Times en is mijn warme bad al klaar? Ook over de groene heuvels -dit is waar ze de screensavers van Windows XP maken- moest ik al eens zweef zijn gevlogen op de tonen van Mike Oldfields "Hergest Ridge". En in onze gehuurde Nissan Note (lekkere hoge instap!) over de behegde weggetjes toerend: natuurlijk, dit is de Rally van Wales die ik op de pc al heb afgelegd. Alleen met wat hogere snelheid en aan de vereerde kant van de weg want onsterfelijk.

Bij die vage verwantschap kan ik het dan laten. Geniet er maar van, het is tenslotte voornamelijk vakantie en niet een studiereis. Maar ik kan ook proberen alles te weten te komen. De Silures die daar ergens aan de andere kant van de grens huizen, de donkere mannetjes van Wales. De Angelen en de Saksen en de Juten hier. De Normandiërs, een soort Franse Noren die Engeland in 1066 overnamen. Wat een vuilnisbakkenras is het eigenlijk, dat Engelse volk!

En voor die tijd: hoe was de sfeer in het Ijzeren Tijdperk, toen ze van hun versterkte heuvels speurden naar gevaar voor vrouw en vee? Wist je dat de mensen uit die tijd net zo lang waren als wij? Gezond, en met goede tanden? Terwijl de helft van de kleine mannen die werd opgeroepen om in de Eerste Wereldoorlog voor Engeland te vechten eigenlijk geen normale gezondheid had? (Vooruitgang, my ass. De tijd rond 1900 bewijst het ook weer: toen het land nog verre van democratisch was, bestonden er geen paspoorten en waren er ook geen immigratiewetten).

Ik besef dat die goedbedoelde weetgierigheid weer in tranen en chaos zal eindigen, maar wat kan ik er aan doen? Tjonge: wist je dat 1% van de bevolking begin 1900 67% van de welvaart van het land bezat? En wat deden ze ermee? Fazanten schieten. Zo'n 1000 op een middag. Niks cultureels, o god nee. Dansen, kaarten, paardrijden. Gallsworthy's 'Forsyth Saga', toch nog eens lezen. 'Brideshead Revisited' opnieuw bekijken. Was het Hamsun die het laatdunkend had over de Engelsen en hun kleine sporthersens?

's Avonds ben ik moe. Geen wonder. Red Ley Farm. Up Dinedor Hill. And then down Watery Lane. Koning Caractacus. Koningin Boadicea. Zij vochten tegen de Romeinen. De rode aarde van Herefordshire. De rode kalkstenen kathedralen. Hereford. Legerfort. Here= Heer? De Saksen komen uit Duitsland, toch? Appels. Cider. Land of Hop and Glory. Elgar; staat met zijn fiets in brons op het gras voor de cathedraal. De Mappa Mundi binnen; de Chained Library. Land of the Longbow. The Border Archers. Haye on Wye! Waar Richard Boekenhart regeert. Tintern Abbey! Wordsworth! You rang, M'Lord? Yes, James, would you be so kind as to switch my Off-button on, please?

Waarom Beleggen, Piet?

 
Van de manisch-depressieve mens zegt men dat hij geneigd is tot: "Excessive involvement in pleasurable activities which have a high potential for painful consequences." (Uit: 'Diagnostic and Statistical Manual of Mental Disorders'). Dat zit ook in beleggen. Beleggen was voor mij tot een maand geleden wankelen tussen gillende euforie en diepe droefenis. De beurs en DaPiet: typisch manisch-depressief, niet?

Waarom ik daar als bipolaire patiënt nog nooit aan gedacht had? Geen idee. Misschien dat mijn vader op wacht stond. De SpaarMan. (Nou ja: hij opende voor mijn broer Dirk en mij in 1999 een rekening bij Spaarbeleg; nu is het precies € 260 meer waard dan 10 jaar geleden).


Maar ik voelde in de herfst iets van de val van de beurzen aankomen en raakte aangestoken door een kreet die ik ergens op een Amerikaanse site zag: "The chance of a lifetime." Ik had geen enkele pensioenopbouw. Maar nu zou i dat in een klap kunnen goedmaken. Door op het dieptepunt in te kopen. Het na een aantal jaren met zware winst verkopen. En door te daytraden, het op korte termijn handelen in aandelen. En een extra vaardigheid erbij als (ex-)leraar, ambulant artiest en seizoensarbeider met portfolio-career was natuurlijk ook nooit weg.


Ik las in een boek: Nooit op de Nasdaq beginnen, te hectisch. Waar is dat, de Nasdaq? En dat knopje, wat is dat? O, 500 aandelen Apple gekocht. Eh, dat is $ 45.000. En waar is het knopje verkopen? O, de beurs gaat net dicht. Nou, dan moet ik ze maar houden. De volgende dag opende het aandeel een punt hoger en had ik $500 verdiend maar het had natuurlijk ook als een baksteen kunnen dalen. Ja, wist ik veel. Toch kicken. En leven moest voor mij altijd kicken zijn. Als het dat even niet was slikte ik knikkers in, sleutels, hoestdrank, wodka, pillen (alles met bam erop!)


En kicken is het nog steeds. Zo zwaar kicken dat ik zelfs al maanden niet naar drank taal en dat wil wat zeggen. Maar zoals uit het voorgaande blijkt maakte ik geen onderscheid tussen beleggen en daytraden en dat was een zware strategiefout (zie andere stukje). Beleggen is trouwens uit, Buy & Hold is dood, daar is de markt te volatiel voor zoals wij dat in het beurswereldje noemen.


Dus na al mijn ervaringen, hoogte- en dieptepunten ben ik sinds kort helemaal opnieuw begonnen. Half januari heb ik alles verkocht wat ik nog had (met verlies) en gezworen niks meer dan een dag aan te houden. Sinds kort ben ik nog strikter: als een trade misgaat, het verlies tot boven de $ 100 of € 100 oploopt, tik ik af. Live to fight another day.


Alles moet geleerd worden. Na 4 1/2 maand ben ik eindelijk zover dat ik begrijp wat er over de echte daytrader wordt gezegd: "(They) cut their losses and let their winners run. They look at occasional good-trades-gone-sour as routine business expenses. And they don't compund their losses due to carelessness." ('A Beginner's Guide to Day Trading Online', Toni Turner, p.42).


Ik maak winst. Ik ben al daytradend nu bijna: cool, calm, collected. De beurs heeft me bevrijd van mijn alcoholverslaving en mijn manisch-depressieve trekjes, ze maakt dat ik er een vast levenspatroon op na houdt. Ja, zij heeft me genezen! Hallelujah, Gemeente! Hallelujah!

Baron Van Had Tot Had In Het Land Van Als

De woorden die ik de afgelopen maanden -half Oktober begon ik met beleggen- ongetwijfeld het meest heb gebruikt zijn: 'had' en 'als'.

"Als ik al mijn aandelen op 4 november aan de vooravond van de Amerikaanse verkiezingen had weggedaan, dan had ik nu €15.000 euro meer gehad." Maar ik dacht in mijn onnozelheid: als Obama aan de macht komt, kan het alleen nog maar meer worden! Nee dus. "Het zat al in de prijs." (Een van de vele beurswijsheden). Terwijl ik de overwinningsroes van de Obama-nacht lag uit te slapen verdampte mijn winst. Vanaf 5 november ging het in blinde vaart richting het dieptepunt van 24 november. Ik was erbij. En keek ernaar. De verliezen liepen tot grote hoogte op. Ik had al wel geleerd om geld te verdienen, maar nog niet geleerd om het niet te verliezen -iets dat oneindig veel belangrijker is.

Maar de markt herstelde zich, godzijdank viel Israël Gaza binnen, de olieprijs steeg (je krijgt een hele andere wereldvisie!) en zie, begin januari 2009 waren de verliezen weggewerkt en stond ik opnieuw op winst: € 7.500. Ik dacht: dat kan alleen maar meer worden. Als ik geweten had wat er aan kwam, dan had ik alles wel verkocht. Toen tuimelden de bankaandelen; binnen twee dagen was ik alle winst weer kwijt. Ik begon weer verlies te lijden. Na twee volle dagen waar alleen maar rode lichtjes op het Binckscherm te zien waren verkocht ik de boel. Drie maanden werk voor niks.

En wat voor werk. Maandenlang was ik aan het prutsen geweest: software testen, datafeeds met koersinformatie aan de praat proberen te krijgen, lezen, trachten de bewegingen van de aandelen te doorgronden, hun karakter. Ik heb een dag een hele intensieve cursus beleggen gevolgd. Ik was toen overigens al anderhalve maand bezig met beleggen, ik doe de dingen nu eenmaal verkeerd om. Ik ben DaPiet! De eerste dag al zette ik gelijk bergen geld in, bestelde van elk aandeel direct 1000 stuks. En boekte honderden, duizenden euro's winst. Ze laten je altijd eerst wat winnen, de Casino-goden.

In feite handelde ik volledig in het duister, ik dacht, volgens mij staat Aegon wel laag. Ik wist helemaal niks van indicatoren, van software, van MACD en CCI en al dat soort termen. Dat leerde ik allemaal op de cursus. Ik leerde software lezen., instap- en uitstapmomenten plannen. Ah, als ik in het begin geweten had wat ik nu weet...

Maar niet alleen in de grote beweging, ook op uur- of dagbasis knagen de alsjes en hadjes als ratten aan je brein. Had ik Mittal nog 5 minuten langer gehouden... Als ik gisteren 3000 ING had gekocht...

Soms lijkt de beurs een eenarmige bandiet die maar muntjes blijft uitbraken, een steigerend Paardje-Schijt-Geld; soms is het een bulderende oven waar je scheppen met geld in aan het donderen bent alsof het aangenomen werk is. Soms voel je haar onverschilligheid, haar majesteit zo groot als van een oceanisch fenomeen, eeuwig pulserend, kleine mensjes opslokkend die zich biddend aan de resten van hun wrakke vlot vastklemmen. De beurs is een vulkaan. En as is verbande turf.

Ik Mag Weer Bloggen Van De Dokter!

Ja, we zijn er weer! We gaan weer bloggen. Ik heb er zin an! Helemaal herboren & fit teruggekeerd van vakantie uit Oostenrijk (hierboven het uitzicht dat ik daar vanuit Hotel Hochland had) en Noorwegen.

Spoelen we even de band terug. Tot eind januari was ik serieus aan het kwakkelen met de gezondheid. Griep, bronchitis, dat soort dingen. En dat duurde en duurde maar. O, leven is zo'n tijdsintensieve bezigheid, mensen.

En daarvoor weer was ik bezig met beleggen, daar zal ik ook nog over vertellen. En weer daarvoor, in september en oktober, had ik het weer heel druk met mijn werk. (Ach, goede tijd: nu heb ik vanwege de crisis de komende zes maanden maar 1 optreden). En dan zij we terug bij de fiscale herfst, waar ik in mijn laatste postje gewag van maakte. Fiscale herfst die inmiddels in een fiscale winter is overgegaan terwijl het voorjaar nog vast bevroren in een IceSave ligt.

We zullen zien of ik er weer enige consistentie aan kan geven. Er zijn natuurlijk redenen waarom je niet blogt. Er moet zoveel. Het is druk. Je wordt ziek. En Ik ben in het begin altijd heel enthousiast over nieuwe activiteiten maar spoedig zakt alles in elkaar. Ik ben een hommel die van bloem naar bloem dart. Laten we maar eens zien of het nog een leuke lente voor kloothommeltje wordt.