Amsterdam, Artemis Hotel, Atradius, 16.35 uur. Vijftien minuten voor aanvang van het optreden zit ik (in pak) even lekker te raggen op die zo uitstekende Concept Rower2 die wij ook in Lunetten bij fitness hebben staan. Het is wel een merkwaardige ruimte om te verblijven ter concentratie, maar je hebt weinig keus, als artiest, dus je maakt er het beste van.
Best pittige lui: Atradius, iets met verzekeringen , financieen, incasso. Don't fuck around with those guys. BMW 5-serie is okay, maar Chrysler 300C (DaPiets favoriete auto momenteel: ow! kijk eens naar dat lage profiel, dat jaren vijftig dak!) had ook niet misstaan. Al zal men dit zeker tegenspreken, nee men wil hier niet mee geassocieerd worden.
Ik wist niet hoe het zou gaan, mijn eennalaatste optreden was slecht geweest, het laatste goed maar niet briljant. Ik had maar vijf en een half uur geslapen. Toch voelde ik me eigenlijk best wel goed. Ik dronk alleen sap, ik bereidde me goed voor en ik accepteerde de moeilijke omstandigheden: mensen staand, donkere ruimte, slecht licht, geen goed spreekgestoelte en een microfoon zonder standaard. Weer herinnerde ik me die tip die ik tijdens de cursus didactiek in een boek had gelezen (Amerikaans natuurlijk): "Je hebt je goed voorbereid; then on your feet, and act natural." Het echte schijnt overal doorheen. Het is: springen, vertrouwen hebben. Het lukte. Direct al een open doekje. En het bleef goed gaan. Mooi applaus.
Die momenten na afloop: het zit erop, je weet dat je het goed hebt gedaan, ontspanning en verrukking tegelijk, behoren tot de mooie momenten van het vak. Wat een heerlijk werk heb ik toch eigenlijk! En tegelijk de aansporing om dit nooit te laten wegglippen door sloppiness, onverschilligheid of de verleiding van een extra biertje de avond ervoor. Dit werk is voor mij zo noodzakelijk om erbij te blijven. Om bij de les te blijven. Het vak eist discipline; zonder die discipline zou ik snel wegzakken in het lauwe water van een werkelozenleven.
Na het incasseren van een kaartje van de Directeur Commerciele Zaken van Fortis wegglippen vantussen de bruisende champagnebellen en even rust, alleen zijn. Met de iPod Touch inloggen op de WiFi van het hotel. Yep, that's right. Even de krant lezen. Dan Murad bellen en naar huis.
2 opmerkingen:
Wat handig eigenlijk. Dan denk ik opeens: wat zal DaPiet wegen. En dan kijk ik dat gewoon even na.
Ja, Flop, ik wist dat ik met dat item goud in handen had. Wat ik echter niet kon voorzien is dat mijn leven zo stabiel zou worden, dat mijn gewicht gedurende nu al 4 maanden niet verandert. Maar ik vind het natuurlijk toch leuk als mensen elke dag weer kijken!
Een reactie posten