Sneeuw In Lunetten

Het gebeurt niet vaak en daarom is het ook fijn. Zo fijn dat het niet echt goed waarneembaar is voor mijn smartphone camera zonder goede zoom. Klein poederlaagje. Maar genoeg om het begin van kerstsfeer te laten opkomen.

Wat me altijd bevalt aan de kersttijd is dat de wereld lijkt stil te staan. Men belt niet, men zeikt niet, men zeurt niet. (Hoewel er gisteren wel een hoogtepunt was: de Postcodeloterij met name belde maar liefst tweemaal, maar nee ik heb echt geen 26 miljoen nodig, ik zou niet weten wat ik ermee zou moeten doen).

Het is nog helemaal geen kerstavond, maar het gevoel heb ik nu al. Om meer precies te zijn: sinds gisteren.

Ik gaf een slecht optreden in Twello. De reis erheen was heel fijn: per trein, eens helemaal op schema, goedkoop en eerste klas, warm en comfortabel. Met name de internationale trein naar Berlijn die ik van Amersfoort naar Apeldoorn nam was super. Ik keek naar het winterlandschap buiten en dronk zelfgemaakte groentenfruitsap: cranberries, appels, peren, penen, tomaten, bieten, aubergine). Het elixer van de eeuwige jeugd.

In partycentrum De Lintworm te Twello leek de stemming er helemaal in te zitten: iedereen kreeg Gluhwein bij de ingang en probeerde de drukke maanden van zich af te schudden. Binnen stond een kerstman die met een bel rinkeld en Yoho! riep. (Ik dacht altijd dat het Hoho! was, maar goed). Ik kwam hem later tegen, hij kleede zich om in het kantoor van de manager waar ik mijn tijd tot het optreden doorbracht. Zijn oorspronkelijk beroep was Sinterklaas, zo bleek. Maar hij was - helaas,helaas- gedwongen mee te gaan met de loop der tijden. Het was komisch hem in zijn rode kostuum een grote litanie te horen afsteken tegen de zo on-Hollandse kerstman die hij was.

Maar goed, binnen wachtten de verzamelde timmerlieden op de speech. Een katether (zo noemt men dit steevast) was er wel, maar men was vergeten er een microfoon bij te regelen. Verder was de zaal L-vormig en om de hoek, waar ze mij dus niet konden zien, hadden ze hun eigen bijeenkomst en lulden lekker door. De bediening door het personeel ging tijdens mijn optreden gewoon door, met volle dienbladen liepen ze door de ruimte. In aanpalende ruimte was personeel van De Lintworm hun eigen feestje aan het vieren. Het is misschien moeilijk uit te leggen, maar performen in die omstandigheden dit kost zoveel energie dat een goed resultaat vrijwel uitgesloten is.

Ik deed mijn best, maar het was 60, hoogstens 70% van wat het kan zijn en na afloop was ik behoorlijk pissig. Met een paar kleine ingrepen hadden ze dit alles kunnen vermijden.

Ik begaf me naar huis en na tien minuten was ik alles vergeten. dat is wel een verschil met vroeger, toen dit soort ramp-optredens me nog dagen hoofdbrekens bezorgde.

Ik kwam thuis en het was opeens kerstmis. Ik merkte dat omdat allerlei vrienden en kennissen nog heel laat op waren en mailtjes stuurden: zij waren ook vrij. Het deed me denken aan die rare oude tijden, toen mijn vrienden N. en R. de gewoonte hadden op kerstavond met witte tassen met plusminus 15 halve liters aan mijn deur te verschijnen. Waarna wij steevast op geheel eigen wijze de geest van Nazareth vormgaven tot diep in de ochtend.

Over de Grolschen oudjaren rond een rokende ton en de hoofdbonkende nieuwjaren van eertijds berichten wij gaarne later.

Voor nu -zoals de afschuwelijke kreet luidt: Fijne dagen!