I'm Dreaming Of A Sapkuhuur...

Well, not exactly. Maar toch wel een goed idee. Een mens blijkt meer toxic waste op te hopen in zijn lichaam dan goed voor hem is en zo vlak voor de kerst mag daar best wat vanaf. De eerste dagen heb je een beetje onzuivere huid en licht knallende koppijn, maar daarna begin je je energiek en kiplekker te voelen! Combineer dit met wat maaltijdsalades, en je valt nog af ook.

Op het gebied van de sappen heeft DaPiet een naam hoog te houden. Reeds in zijn studententijd -we hebben het alweer over meer dan 20 jaar geleden- was hij bezig te experimenteren met de werking van sappen. Op zoek naar het elixer van de eeuwige jeugd?

Nou, voorlopig meer om de steevast slaapverwekkende gevolgen van 'Edjes betondag' te ontlopen. Ed kookte overigens altijd lekker, maar veel en zwaar; vooral zijn onderschatte pindasoep maakte veel slachtoffers. Hij met name maandag de gewoonte een weeshuispan op tafel te zetten met meer macaroni dan een gemiddelde mens aankan. Eenmaal terug op de kamer viel je als een blok in slaap boven je boeken. De naam werd: 'Edjes betondag'.

Door de sappen bleef je de hele dag helder. Soms zelfs te. Dan stuiterden mijn ogen bijna uit mijn kop. Op een gegeven moment dacht ik werkelijk dat misschien alleen maar high was van de landbouwgiffen die in die groenten moesten zitten.

Ook onder medestudenten vonden de sappen aftrek. Zij het dan niet de eerste, experimentele versies. Die bevatten nogal wat buiteniisige combi's. Zo liep de aardappel-uien nooit bizonder, als sap. 'Alsof je een graf opentrekt!' was nog de meest positieve omschrijving. Later werden de spapen evenwichtiger, met een steeds subtieler fruitboeket en een soms als hemels omschreven flavonoidentoon. Ja, DaPiet is een gecertificeerde Juicemaster. Maar hij kan nog altijd leren. Vanmiddag schepte Plientje het schuim van het sap af dat hij gemaakt had. En dat was verdomme groentenfruitmousse! Dat kan zo op de kaart van een vijfsterrentent.

Toen was het tijd voor het preuvenement. Sapperdeflap wat lekker! Proost! En fijne dagen. En een zalig uiteinde.

Sneeuw In Lunetten

Het gebeurt niet vaak en daarom is het ook fijn. Zo fijn dat het niet echt goed waarneembaar is voor mijn smartphone camera zonder goede zoom. Klein poederlaagje. Maar genoeg om het begin van kerstsfeer te laten opkomen.

Wat me altijd bevalt aan de kersttijd is dat de wereld lijkt stil te staan. Men belt niet, men zeikt niet, men zeurt niet. (Hoewel er gisteren wel een hoogtepunt was: de Postcodeloterij met name belde maar liefst tweemaal, maar nee ik heb echt geen 26 miljoen nodig, ik zou niet weten wat ik ermee zou moeten doen).

Het is nog helemaal geen kerstavond, maar het gevoel heb ik nu al. Om meer precies te zijn: sinds gisteren.

Ik gaf een slecht optreden in Twello. De reis erheen was heel fijn: per trein, eens helemaal op schema, goedkoop en eerste klas, warm en comfortabel. Met name de internationale trein naar Berlijn die ik van Amersfoort naar Apeldoorn nam was super. Ik keek naar het winterlandschap buiten en dronk zelfgemaakte groentenfruitsap: cranberries, appels, peren, penen, tomaten, bieten, aubergine). Het elixer van de eeuwige jeugd.

In partycentrum De Lintworm te Twello leek de stemming er helemaal in te zitten: iedereen kreeg Gluhwein bij de ingang en probeerde de drukke maanden van zich af te schudden. Binnen stond een kerstman die met een bel rinkeld en Yoho! riep. (Ik dacht altijd dat het Hoho! was, maar goed). Ik kwam hem later tegen, hij kleede zich om in het kantoor van de manager waar ik mijn tijd tot het optreden doorbracht. Zijn oorspronkelijk beroep was Sinterklaas, zo bleek. Maar hij was - helaas,helaas- gedwongen mee te gaan met de loop der tijden. Het was komisch hem in zijn rode kostuum een grote litanie te horen afsteken tegen de zo on-Hollandse kerstman die hij was.

Maar goed, binnen wachtten de verzamelde timmerlieden op de speech. Een katether (zo noemt men dit steevast) was er wel, maar men was vergeten er een microfoon bij te regelen. Verder was de zaal L-vormig en om de hoek, waar ze mij dus niet konden zien, hadden ze hun eigen bijeenkomst en lulden lekker door. De bediening door het personeel ging tijdens mijn optreden gewoon door, met volle dienbladen liepen ze door de ruimte. In aanpalende ruimte was personeel van De Lintworm hun eigen feestje aan het vieren. Het is misschien moeilijk uit te leggen, maar performen in die omstandigheden dit kost zoveel energie dat een goed resultaat vrijwel uitgesloten is.

Ik deed mijn best, maar het was 60, hoogstens 70% van wat het kan zijn en na afloop was ik behoorlijk pissig. Met een paar kleine ingrepen hadden ze dit alles kunnen vermijden.

Ik begaf me naar huis en na tien minuten was ik alles vergeten. dat is wel een verschil met vroeger, toen dit soort ramp-optredens me nog dagen hoofdbrekens bezorgde.

Ik kwam thuis en het was opeens kerstmis. Ik merkte dat omdat allerlei vrienden en kennissen nog heel laat op waren en mailtjes stuurden: zij waren ook vrij. Het deed me denken aan die rare oude tijden, toen mijn vrienden N. en R. de gewoonte hadden op kerstavond met witte tassen met plusminus 15 halve liters aan mijn deur te verschijnen. Waarna wij steevast op geheel eigen wijze de geest van Nazareth vormgaven tot diep in de ochtend.

Over de Grolschen oudjaren rond een rokende ton en de hoofdbonkende nieuwjaren van eertijds berichten wij gaarne later.

Voor nu -zoals de afschuwelijke kreet luidt: Fijne dagen!

Daar Gaan M'n Bomen!

Ook goeiemorrege! Ja, het is wel effectief, zo'n motorzaag. Precies om acht uur sta ik naast mijn bed. (Om vier uur ging ik slapen). Het zat er aan te komen. De buren hadden sinds twee jaar geen licht meer gezien. Dat kwam door de bomen in mijn tuin. De woningbouw was al een keer komen kijken. En de hoveniers waren al een keer langsgeweest.

Ik heb nog wel kunnen voorkomen dat mijn hele grote lievelingsboom werd gesloopt. Daar hebben ze nu alleen wat overhangende takken vanaf gehaald. Maar de beschermende coniferen moesten eraan geloven. (Nu zijn dat niet de allermooiste bomen maar wel effectief buurdempingsgetakte).

Ik zat hier altijd lekker verscholen, daar hou ik van. Nu kunnen ze allemaal naar binnen koekeloeren. Nu moet ik ook mijn tuin gaan bijhouden. En daar heb ik helemaal een hekel aan.

Hier kun je zien dat ik eindelijk weer zicht heb gekregen op de schitterende flats aan de overkant. Ja, dit is Lunetten op z'n mooist, mensen. Opeens begrijp je niet hoe je dat jaren hebt kunnen missen.

Maar goed, misschien is het wel heel leuk en is dit het begin van iets moois. Je moet po-si-tief denken! Elk nadeel hep ze voordeel. Ik kan een nieuwe heg laten plaatsen! Ik kan inderdaad in de tuin gaan werken en deze vuilstortplaats tot een Cordobaanse lusthof opkweken! Maar eerst ga ik zo weer eens even lekker naar bed.