Na twee dagen in de volstrekt groene omgeving van de Eifel verkeerd te hebben, dacht ik dat ik 's morgens niet meer wakker zou worden, zo moe was ik. En dat was raar want ik verwachtte daar in natuur juist te zullen bijkomen. Wat was er aan de hand?
Het kan zijn dat ik mijn gebruikelijke prikkels niet kreeg, de adrenalinestootjes van het schermenbestaan. Normalerwijze dar ik als een hommel van iPad naar iPhone naar Macbook naar iMac naar iTV, eh naar televisie. Daardoor heb ik waarschijnlijk ook van die bolle insectenogen gekregen die onafhankelijk van elkaar gedraaid kunnen worden en diverse schermen tegelijk kunnen volgen. Kwestie van evolutie.
Maar die prikkels kreeg ik hier niet. Misschien dat ik daardoor instortte. Wat anderzijds misschien wel weer mijn redding was... Het stadse bestaan is immers een aaneenschakeling van multimediale polysacchariden, een zich vermenigvuldigende snoepketting die een mens fataal kan worden.
Dan was dit dus -net op tijd?- een afkicken van de sugar highs van het kunstmatige stadsbestaan? Zo voelde het wel. Het duurde echt een paar dagen voor ik kon genieten van de natuurlijke rust. Maar toen brak die ook door. Voordat ik het wist was de hangmat mijn lichtwiegende woning.
Opeens geen behoefte meer aan muziek, het ruisen van de bomen volstond, het darren van hommels, vliegen, het wieken van de buizerd. De computer was uit -of stond nog aan, maar de rustige lijnen van de heuvels waren mijn screensaver, geen behoefte om op de spatiebalk te drukken. Geen behoefte aan televisie. Alle zintuigen bediend, gevuld, bevredigd.
Ik werd wakker uit mijn doezelige slaapje. Tijd om naar huis te gaan...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten