Samenvatting Van De Troonrede 2010

De Scholvinckstraat Met Een Umlaut

Dit is mijn straatje (mijn huis rechts): de Burgemeester Scholvinckstraat te Warmond. Met een Umlaut. Maar die kan ik nooit vinden. En meer mensen niet. Dit tot groot verdriet van de nabestaanden van Burgemeester Scholvinck tot Umlaut.

Tegenover mijn adres een oude school, thans galerie. Naast de galerie een pleintje met een terras en een dorpspomp. Daar staat ook het Oude Raadhuis, thans ook galerie. Het nieuwe raadhuis staat in Sassenheim. Tegenwoordig maakt Warmond met Sassenheim deel uit van de gemeente Teylingen. (Leve de achteruitgang.) Maar een historisch straatje, niet? Hier wilde ik altijd al wonen. Alleen wist ik het nog niet. Maar nu wel.

In dit straatje is op Hemelvaartsdag een boekenmarkt. Ik wilde een kraampje aanvragen maar dat was al niet meer mogelijk. Nou ja, dan zet ik mijn dozen met boeken in huis, mogen de kopers gewoon binnenkomen. Want ja, ik doe boeken weg. Voor 10 eurocent. Voor het eerst in mijn leven. Met pijn in het hart.

De dozen staan al klaar in mijn oude huis. 's Nachts hoor ik ze verontwaardigd mompelen. ("Het lef!" "Waarom mag die jodenjongen Babel wel blijven?") Een Alain Touraine. Een John Guenther. Wie is van hout? Het Amerika van Kennedy. Drie boeken van/over/door Ford Maddox Ford. En iets van Huizinga. (Maar ja, daar heb ik nu de Volledige Werken toch van.)

Allemaal met die eerlijke, heerlijke muffe geur van oude misbaar geworden boeken die net iets te lang in een kartonnen doos achter de schotten van een rommelzolder hebben gestaan. 13 mei. gewoon je neus volgen. "Tien boeken voor je euro, mensen, ja kom maar 'es kijken, mensen."

Het Huis Te Warmond Nu Officieel van Mijn!

DaPiet in een genadig lentezonnetje voor zijn eerste eigen huis. Hoe dat voelt? Rechts! Hier komen die Sinterklazen van de PvdA niet aan! Ik ga gelijk lid worden van de Vereniging Eigen Huis en van de plaatselijke VVD. Dan ga ik naar Leiden om me een blauwe blazer en een grijze pantalon te laten aanmeten. Onderweg pik ik een paar kisten met Hampton Court Macanudo Maduro op en ga nog even bij de aannemer langs om met hem de plannen voor een humidorkamer te bespreken. Ook koop ik een driekleur en vlaggenstok voor mijn mast.

Maar het voelt vooral: lekker! Warmond is een stuk minder hectisch dan het door snelwegen omgeven Lunetten. Voor iemand als ik voelt Warmond aan als een permanente vakantie op Terschelling. Hoewel je het lot niet moet tarten heb je het idee dat je je fiets hier niet op slot hoeft te zetten als je even bij de AH naar binnen gaat. Jij groet mensen; mensen groeten jou. (En je wordt op het weblog van de Kagerplassen als nieuwe bewoner welkom geheten). Als je in Lunetten goeiedag zegt, is het meestal: "Don't fuck with me, bitch!" Of blikken van gelijke strekking. Later meer over Warmond. Dat je er zo lekker kan eten. En dat het zo'n mooi kerkhof heeft. Maar nu ga ik eerst eens even naar het plaatselijke Alzheimer-café.