Bezoek Aan Het Nieuwe Stedelijk Museum

We waren dus in het nieuwe Stedelijk. En na een hoopgevend begin langs Beckman, Chagall, Soutine en Van Gogh, liepen we weer als vanouds vast in de moderne kunst. Vreemd om opnieuw te ervaren hoe de meeste installaties tot een moedeloze implosie van betekenis leidden, waarvan de resten gorgelend door de afvoer van de Badkuip het Amsterdamse riool in verdwenen...

Terwijl 'De Violist' van Chagall direct hele werelden tot leven bracht: Stetl, wenn der Rebbe tantzt, dann zitteret die Welt, Singer, Malamud, 'The Fixer', etcetera, etcetera...

...slaagden de meeste installaties er alleen in negatieve emoties op te roepen. Er was moedeloosheid om zoveel particuliere toevalligheid. Lachlust om zoveel poeperige pretentie. Bij de tuinstoel maakte ik mijn eigen tekst: "Zo onderzoekt DaPiet zijn eigen houding ten opzichte van de esthetische conventies van de episteme van de moderne tuinrecreatie-systemen". Ik ben geneigd om te zeggen: nu het er eenmaal is, laat maar blijven. Als waarschuwing voor toekomstige generaties. Een Denkmal dat tot Mahnmal is geworden.

Maar zo leidde dit bezoek vooral tot de verzuchting: "Jammer dat het Rijks Spatie Museum nog niet open is." Als het wel open is, kunnen ze misschien een ondergrondse verbinding maken, kan je snel doorlopen.

Ik voel me behoorlijk reactionair als ik dit allemaal opschrijf, maar het is nu eenmaal niet anders. Ik ben nu 53, en na vandaag weet ik zeker dat het gaat niet gebeuren met mij en de moderne kunst van dit slag.

Thuisgekomen heb ik er nog maar een ouderwets Breitnertje uitgegooid van de rij wachtenden bij de nieuwe Badkuip... (Met dank aan de app 'ArtistaOil' die in vijf seconden van je foto een schilderij maakt).

Maar goed, die sok was dus briljant! Die sok om die stoelpoot van de tuinstoel. Let op die sok! Was getekend: Sok Young Paik. Wat een durf.

Interview met Pauline Slot in VPRO'S 'De Avonden' over haar nieuwe boek 'Soerabaja' (donderdag 1 november)

Terschelling 2012

Al meer dan 20 jaar trekken wij vrienden en vriendinnen met zijn allen naar Terschelling. Voor de deelnemers en andere belangstellenden zijn hier de foto's van de wederom dolzinnig succesvolle week te bezichtigen. Mensen die gelieerd zijn of worden aan het zogenaamde 'taartincident' zijn echter uitgesloten en zullen hun toegang geblokkeerd vinden.

Het Prikkelloze Bestaan

Na twee dagen in de volstrekt groene omgeving van de Eifel verkeerd te hebben, dacht ik dat ik 's morgens niet meer wakker zou worden, zo moe was ik. En dat was raar want ik verwachtte daar in natuur juist te zullen bijkomen. Wat was er aan de hand? 

Het kan zijn dat ik mijn gebruikelijke prikkels niet kreeg, de adrenalinestootjes van het schermenbestaan. Normalerwijze dar ik als een hommel van iPad naar iPhone naar Macbook naar iMac naar iTV, eh naar televisie. Daardoor heb ik waarschijnlijk ook van die bolle insectenogen gekregen die onafhankelijk van elkaar gedraaid kunnen worden en diverse schermen tegelijk kunnen volgen. Kwestie van evolutie. 

Maar die prikkels kreeg ik hier niet. Misschien dat ik daardoor instortte. Wat anderzijds misschien wel weer mijn redding was... Het stadse bestaan is immers een aaneenschakeling van multimediale polysacchariden, een zich vermenigvuldigende snoepketting die een mens fataal kan worden.

Dan was dit dus -net op tijd?- een afkicken van de sugar highs van het kunstmatige stadsbestaan? Zo voelde het wel. Het duurde echt een paar dagen voor ik kon genieten van de natuurlijke rust. Maar toen brak die ook door. Voordat ik het wist was de hangmat mijn lichtwiegende woning.

Opeens geen behoefte meer aan muziek, het ruisen van de bomen volstond, het darren van hommels, vliegen, het wieken van de buizerd. De computer was uit -of stond nog aan, maar de rustige lijnen van de heuvels waren mijn screensaver, geen behoefte om op de spatiebalk te drukken. Geen behoefte aan televisie. Alle zintuigen bediend, gevuld, bevredigd. 

Ik werd wakker uit mijn doezelige slaapje. Tijd om naar huis te gaan...