Buy A House, Settle Down, Write A Book...

Ik wist wel dat er belangrijke dingen zouden gebeuren dit jaar. Omdat ik (in juli) 50 jaar was geworden. We hebben die cijfertjes toch nodig om te beseffen waar we ons bevinden in het leven. Dat de schatkist met muntgeld van dagen, weken, maanden en jaren uiteindelijk leeg zal raken. En heb ik dan zin om op mijn 60e nog in de Utrechtse buitenwijk Lunetten te zitten? Waar je de buren alleen kent van horen springen. Dat was al geen vraag meer.

Maar het verschil tussen het antwoord weten op een vraag en iets gaan doen met dat antwoord zit bij mij altijd een ijzingwekkende leegte die mij soms maandenlang kan aangapen. Zeker in de zomer. Ook al omdat ik weet dat ik bij dat afschuwelijke Scrabble voor volwassenen, dat bestaat uit woorden als hypotheekrenteaftrek, en overlijdensrisicoverzekering  of kwaad word of in slaap val. Maar sta je ervoor, dan moet je d'r door. Je kunt nu eenmaal geen huis kopen als je niet weet of je de financiering rond kunt krijgen. Dus toog ik met mijn jaarcijfers een paar weken geleden naar den zogenaamden Hiepoteeksjop.

En het viel best mee. Als je de sessies beperkt houdt. En af en toe ja knikt ten teken dat je iets hebt begrepen wat je niet begrijpt. (Dat kan ik, ik ben een acteur). Aardige hiepoteker. "Het laagste tarief kan ik voor je krijgen bij Fortis. O, die bestaat niet meer. Nee, hier, DSB. Bestaat ook niet meer. Laten we de zoekopdracht vernauwen tot nog bestaande banken." De drie kwartier intake waren zo voorbij. Gelukkig heb ik een vriendin die kan rekenen. En een broer die jurist is. Anders had ik misschien allang mijn handtekening onder een wurgpotheek gezet. Het belangrijkste was dat ik wist hoeveel ik te besteden had. Dan kan ik opeens wel rekenen!

Het bleek genoeg te zijn om te bieden op bovenstaand huis in de Schoelvinckstraat te Warmond. Dat werd al een tijdje te koop aangeboden. Voor de kredietcrisis was het € 400.000; ik kocht het uiteindelijk na harde onderhandelingen voor € 300.000. Hoop dat dat niet teveel is. Het is in ieder geval een supercharmant huisje, vind ik.

Volgende week, lieve lezers, alles over hypotheekvormen. Spaarhypotheek, lineaire hypotheek, annuiteitenhypotheek, hybride hypotheek (half mens, half hypotheek), suïcide hypotheek, seniorenhypotheek, kangoeroe hypotheek. Ow, shut up!

Haarstukje In Financieel Dagblad

Met betrekking tot Victor Froelke's kapperscolumn van deze week in het boekgedeelte van FD.persoonlijk moet mij het volgende van het hart. In mijn dissertatie "Coiffure Litteraire - Hairstyles of Women Nobel Prize Literature Winners" (Cambridge Press, 2008) toon ik juist aan dat de bob-kapsels van bijvoorbeeld Sigrid Undsett (1928) en Pearl S. Buck (1938) volstrekt tijdsafhankelijk waren, namelijk in de stijl van de zogenaamde flapper van de roaring twenties (zie hiervoor ook de boeken van Scott Fitzgerald). Het kapsel van Herta Müller (2009) moet beschouwd worden als een citaat van, en in die zin als een eerbewijs aan bovengenoemde flappers: eigenzinnige, creatieve vrouwen van een eerder decennium. Om op grond van een enkele duidelijke gestileerde foto - een vorm van ironisch (zie de opgedraaide punten!), postmodern commentaar dat de columnist geheel lijkt te ontgaan - zulke vergaande conclusies trekken, brengt de nog jonge capillaire wetenschap ernstige schade toe. (Overigens zal ik op het seksisme dat uit de column spreekt nader ingaan in mijn nog te verschijnen boek: 'Hij en Haar').

Prof. Dr. P. de Rijk, Vakgroep Studium Capillarium RU Utrecht.

Over Het Hebben Van Een Zolder

 
Het hebben van een zolder is een mixed blessing. Aan de ene kant heb je extra ruimte. Aan de andere kant trekt deze extra ruimte als een magneet rommel aan. Spoedig wordt je extra ruimte bijna volledig in beslag genomen door rommel. Meer rommel dan je ooit hebt gehad.

Ooit zul je die rommel moeten opruimen. Het lekkere van een zolder is weer dat je dat opruimen eindeloos kunt uitstellen. Want je hebt nou eenmaal die extra ruimte. En waar heb je die anders voor dan om rommel op te gooien en het opruimen daarvan eindeloos uit te stellen?

Maar goed, eens komt toch de dag. Ga je de zolder met rommel opruimen dan moet je in ieder geval een auto hebben. Of een vriendin met een auto. Want met handtassen of vuilniszakken krijg je dit niet weg; ook niet met een winkelwagentje. Nee, dat stadium is allang voorbij.

Maar ik heb dus geen auto; en net iets te lang naast een vrouw in de auto gezeten. Bovendien wilde dit vieze varkentje eens even helemaal alleen wassen om althans een deel van mijn zelfrespect te bewaren. Toen kreeg ik het lumineuze idee een bakfiets te huren. Dat kwam mooi uit want Milieupunt Zuid Utrecht -ik had er nog nooit van gehoord- bleek een bakfiets te verhuren voor €3 per dag. Geen geld; worden waarschijnlijk gesubsidieerd. Het was ook nog een mooie bakfiets: een fabricaat van de Fietsfabriek. Een bakfiets met versnellingen, wooplidoo! Trapt soepel, stuurt licht, alleen oppassen dat je niet omslaat als hij leeg is.

Het lijkt makkelijker gezegd dan gedaan: opruimen. Waar begin je? Ik bedoel: je had mijn zolder eens moeten zien. De zolder is ook altijd een spookzolder in die zin dat je je verleden er tegenkomt. Onbetaalde rekeningen, afrekeningen met oude vrienden, foto's van vroegere vriendinnen, lieve brieven van de moeder, cassettebandjes met muziek uit lang vervlogen tijden. Je zou bij alles wel in snikken uit kunnen barsten maar ja, er moet juist onverbiddelijk gewerkt worden, alles moet weg.

Ook in kleren huist het verleden. Maar niet in elke sok natuurlijk. En als ze stinken kun je ze ook makkelijker weggooien. Zeker acht vuilniszakken met oude kleren staan even later te wachten op transport. Monstreus grote dozen van televisies, computers en printers worden met een Stanley-mes tot vouwbare staat teruggebracht. Dozen met tijdschriften (ik blijk tien jaar lang zo'n beetje elk game-blad ter wereld te hebben gekocht en uitgeplozen) worden naar beneden gesleept. En weggebracht.

Dit is een verdomd sociale bezigheid. Ik praat in een enkele dag meer met mensen dan anders in een hele week. Met de vrijwilligers bij het Milieupunt; met de Grieks-Tilburgse buurman die bij Emmaus blijkt te werken en me later een zeil aanbiedt om over de bakfiets te spannen, want het gaat regenen; met de grappig-bruuske mannen van het Afvalstation Lunetten, et cetera. Het lijkt wel alsof ik een arrogante beurshandelaar ben die verplicht weer eens een weekje onder de gewone mensen moet verblijven. Nou, het werkt. Op de bakfiets voel ik me vrij, nuttig en sociaal. Ik adem door en geniet van de krachtige lentezon. Geen dollarblues, geen aandelensores, geen begerigheid, geen vrekkerigheid, geen geldpest -heerlijk.

Nu doemt alleen de vraag op: wat gaan we met al die extra ruimte doen? Eh, was er niet volgende week een rommelmarkt in de buurt?

Terschelling 2009: "Nog En Kertje"

Ja, Piet, als je niet regelmatig je blog bijhoudt dan hopen de bergen mosterd zich op van maaltijden die allang in de vuilniston zijn verdwenen. Nu stuitte ik tijdens het archiveren van oude foto's -wat een taak weer!- op bovenstaand kiekjen, genomen te 'Kaap Hoorn' (kloksgewijs: Dirk, Ab, Cathri, Frans) en dacht dat ik toch nog iets over Terschelling zou willen berichten.

Het is denk ik sinds een jaar dat ik de herhalingen in mijn leven (actief) begin te waarderen. De wenteling der seizoenen, de vakanties, de verjaardagen (hoewel nog steeds notoir slecht in het onthouden ervan; ik heb niet het soort WC dat roept om een kalender). Mijn leven is altijd vrij chaotisch geweest. Nu is er wat meer orde. Ik kan misschien daardoor ook iets meer afstand nemen, iets meer ook boven het gewoel hangen, op de thermiek van de jaren en op een krachtigere vleugelslag.

Is het eind januari, dan weet ik: hartje winter, nu gaan we binnenkort naar de sneeuw van Oostenrijk en Noorwegen. Is het midden april dan kan Terschelling niet ver zijn. De lente in optima forma. En we hebben altijd geluk met het weer.

Volgend jaar komen we al 20 jaar op Terschelling met onze club? Dat meen je niet! Ja, als je dingen maar vaak genoeg blijft herhalen, dan komen de cijfers, de jubilea, versierde boerenkarren, fanfares en burgermeesters met lintjes.

Het ene jaar zit het mee, het andere tegen -ook dat weet je en je kunt ermee leven. Toch was het balen dat ik maar amper vier dagen van de week mee kon maken. Heb ik 1 optreden in 3 maanden, valt dat uitgerekend midden in de Terschellinger week!

Toch was die vrijdag heerlijk om met de koffer weer op pad te gaan naar Harlingen. Weer de boot te nemen. En iedereen weer in levende lijve bij 'Kaap Hoorn' terug te zien.

Dit is de begeerde plek die Henk elk jaar weer voor ons vrij weet te maken door enige regels van 'Brand in het bordeel' van Manke Nelis te zingen. Met name de zin: "Rennen met je stijve pik/ Want de boel staat in de fik" jaagt meestal voldoende Trouw-lezers met grijze zingevingshoofden terug de duinen in om tot de vroege avond het rijk alleen te hebben.

De foto die ik mis, de foto die ik niet maakte, is die van Mirjam wier fiets om vijf over 6 door de A&O-man (dat blijft hij) achter in de bestelauto wordt geplaatst om terug te rijden naar de winkel omdat ze nergens op het eiland een NRC had gevonden, maar nee, die had hij nog wel. En dat heet hier dan niet klantvriendelijkheid maar gewoon normaal; ze hoeven daar niet een nieuw woord voor te verzinnen.

Het was wat aan de korte kant dit jaar, maar het was weer goed. Wat aangenaam is mag eindeloos herhaald worden. Net zoals vroeger toen ik klein was en van verhalen als "Het Koekemannetje" maar niet genoeg kon krijgen. " Nog en kertje," zei ik dan.