Terschelling 2009: "Nog En Kertje"

Ja, Piet, als je niet regelmatig je blog bijhoudt dan hopen de bergen mosterd zich op van maaltijden die allang in de vuilniston zijn verdwenen. Nu stuitte ik tijdens het archiveren van oude foto's -wat een taak weer!- op bovenstaand kiekjen, genomen te 'Kaap Hoorn' (kloksgewijs: Dirk, Ab, Cathri, Frans) en dacht dat ik toch nog iets over Terschelling zou willen berichten.

Het is denk ik sinds een jaar dat ik de herhalingen in mijn leven (actief) begin te waarderen. De wenteling der seizoenen, de vakanties, de verjaardagen (hoewel nog steeds notoir slecht in het onthouden ervan; ik heb niet het soort WC dat roept om een kalender). Mijn leven is altijd vrij chaotisch geweest. Nu is er wat meer orde. Ik kan misschien daardoor ook iets meer afstand nemen, iets meer ook boven het gewoel hangen, op de thermiek van de jaren en op een krachtigere vleugelslag.

Is het eind januari, dan weet ik: hartje winter, nu gaan we binnenkort naar de sneeuw van Oostenrijk en Noorwegen. Is het midden april dan kan Terschelling niet ver zijn. De lente in optima forma. En we hebben altijd geluk met het weer.

Volgend jaar komen we al 20 jaar op Terschelling met onze club? Dat meen je niet! Ja, als je dingen maar vaak genoeg blijft herhalen, dan komen de cijfers, de jubilea, versierde boerenkarren, fanfares en burgermeesters met lintjes.

Het ene jaar zit het mee, het andere tegen -ook dat weet je en je kunt ermee leven. Toch was het balen dat ik maar amper vier dagen van de week mee kon maken. Heb ik 1 optreden in 3 maanden, valt dat uitgerekend midden in de Terschellinger week!

Toch was die vrijdag heerlijk om met de koffer weer op pad te gaan naar Harlingen. Weer de boot te nemen. En iedereen weer in levende lijve bij 'Kaap Hoorn' terug te zien.

Dit is de begeerde plek die Henk elk jaar weer voor ons vrij weet te maken door enige regels van 'Brand in het bordeel' van Manke Nelis te zingen. Met name de zin: "Rennen met je stijve pik/ Want de boel staat in de fik" jaagt meestal voldoende Trouw-lezers met grijze zingevingshoofden terug de duinen in om tot de vroege avond het rijk alleen te hebben.

De foto die ik mis, de foto die ik niet maakte, is die van Mirjam wier fiets om vijf over 6 door de A&O-man (dat blijft hij) achter in de bestelauto wordt geplaatst om terug te rijden naar de winkel omdat ze nergens op het eiland een NRC had gevonden, maar nee, die had hij nog wel. En dat heet hier dan niet klantvriendelijkheid maar gewoon normaal; ze hoeven daar niet een nieuw woord voor te verzinnen.

Het was wat aan de korte kant dit jaar, maar het was weer goed. Wat aangenaam is mag eindeloos herhaald worden. Net zoals vroeger toen ik klein was en van verhalen als "Het Koekemannetje" maar niet genoeg kon krijgen. " Nog en kertje," zei ik dan.