Bezoek Aan Het Nieuwe Stedelijk Museum

We waren dus in het nieuwe Stedelijk. En na een hoopgevend begin langs Beckman, Chagall, Soutine en Van Gogh, liepen we weer als vanouds vast in de moderne kunst. Vreemd om opnieuw te ervaren hoe de meeste installaties tot een moedeloze implosie van betekenis leidden, waarvan de resten gorgelend door de afvoer van de Badkuip het Amsterdamse riool in verdwenen...

Terwijl 'De Violist' van Chagall direct hele werelden tot leven bracht: Stetl, wenn der Rebbe tantzt, dann zitteret die Welt, Singer, Malamud, 'The Fixer', etcetera, etcetera...

...slaagden de meeste installaties er alleen in negatieve emoties op te roepen. Er was moedeloosheid om zoveel particuliere toevalligheid. Lachlust om zoveel poeperige pretentie. Bij de tuinstoel maakte ik mijn eigen tekst: "Zo onderzoekt DaPiet zijn eigen houding ten opzichte van de esthetische conventies van de episteme van de moderne tuinrecreatie-systemen". Ik ben geneigd om te zeggen: nu het er eenmaal is, laat maar blijven. Als waarschuwing voor toekomstige generaties. Een Denkmal dat tot Mahnmal is geworden.

Maar zo leidde dit bezoek vooral tot de verzuchting: "Jammer dat het Rijks Spatie Museum nog niet open is." Als het wel open is, kunnen ze misschien een ondergrondse verbinding maken, kan je snel doorlopen.

Ik voel me behoorlijk reactionair als ik dit allemaal opschrijf, maar het is nu eenmaal niet anders. Ik ben nu 53, en na vandaag weet ik zeker dat het gaat niet gebeuren met mij en de moderne kunst van dit slag.

Thuisgekomen heb ik er nog maar een ouderwets Breitnertje uitgegooid van de rij wachtenden bij de nieuwe Badkuip... (Met dank aan de app 'ArtistaOil' die in vijf seconden van je foto een schilderij maakt).

Maar goed, die sok was dus briljant! Die sok om die stoelpoot van de tuinstoel. Let op die sok! Was getekend: Sok Young Paik. Wat een durf.